Een jaar of tien geleden was muziek maken in het Nederlands slechts een karikatuur van wat het vandaag is. De bubbel, die enkel uit schlagerzangers of vertellers van het levenslied bestond, is de laatste paar jaar uiteengespat. Sterker nog, het is vandaag de dag zelfs hipper dan ooit. Kijk bijvoorbeeld maar naar Bazart dat het Sportpaleis kan vullen, Eefje de Visser die tours uitverkoopt alsof het niets is; om dan nog maar te zwijgen over de revelatie van het afgelopen jaar: Willy Organ. Allemaal doen ze het in het Nederlands, waardoor de drempel voor nieuwe bands om hetzelfde te doen, steeds lager wordt. Een van die nieuwe namen die ervoor koos om het pad der Nederlandstalige muziek te bewandelen is puntjudith, oftewel het muzikale project van Judith Rijsenbrij.
We leerden haar in het najaar van 2020 kennen, toen ze haar debuutsingle “Sabotage” op de wereld – of toch het Nederlandssprekende gedeelte daarvan – losliet. Mede dankzij een sterke productie en een indrukwekkende videoclip, waren we meteen benieuwd naar wat de Nederlandse zangeres nog meer in petto had. Ook de daaropvolgende twee singles barstten van de donkere, zwoele synths, waardoor een groter project niet langer uit kon blijven.
Het recept van puntjudith is eigenlijk redelijk simpel. Een berg donkere synths aangevuld met een lichter tegengewicht (meestal in de vorm van een klassieke piano) en dat geheel wordt dan afgekruid met wat chaos en melancholie. Het perfecte voorbeeld daarvan is meteen ook het beste nummer dat op Snelweg staat: “Lichter“. Het lijkt alsof we vallen in een bad vol trillende bassen, Judith ons eruit sleurt en opdroogt met een lichte piano. Een tafereel dat zich een paar keer herhaalt, waardoor het even lijkt alsof we de planeet hebben verlaten. Een nogal surreëel effect dus, en dat werkt zeer verslavend.
Dat gevoel komt wat minder intens over op “Sabotage” en “Missen“, maar de singles mogen er op zich zeker zijn. Het is dan ook met die reden dat we vol verwachting uitkeken naar die drie nieuwe nummers die Snelweg sieren. Daarop tilt Judith dat recept naar een nieuw niveau, door er onder andere een nieuw element aan toe te voegen: de saxofoon. “Meisje” begint badend in het zwoele licht van donkerrode lampen, waardoor de kracht van de saxofoon nog eens extra onderstreept wordt. Als er dan nog eens een plottwist tegenaan wordt gegooid, worden alle instrumenten haast perfect uitgespeeld.
Ook op “Zomer in Oktober” wordt de saxofoon bovengehaald, al pakt dat nu helemaal anders uit. Vergezeld door een klassieke piano en Judiths stem is het voor het eerst eens niet de elektronica die de hoofdrol speelt. Daardoor voelt het nummer al snel redelijk sloom aan en kan ook het stroomversnellinkje de spanningscurve niet redden. Dat gevoel dreigde ook in de titeltrack “Snelweg” te overheersen, maar de strakke chaos veegt dat helemaal van tafel. Zware bassen, een ontploffing en intrigerende teksten als ‘ben binnenstebuiten, komt alles dubbel zo hard binnen vandaag’. Dat is waar puntjudith voor staat.
De verwachtingen voor puntjudiths debuut-ep waren hooggespannen en werden voor het overgrote deel ook ingelost. Met een mix tussen chaos, melancholie en soms wel heel zware bassen weet de Nederlandse onder ieders huid te kruipen. Intrigerend, donker, mysterieus en zwoel zijn slechts enkele adjectieven die passen bij Snelweg. Doe dus je donkerrode lampjes aan en laat je meevoeren naar de wereld die Judith heeft geschapen.
Rond de release van Snelweg verschijnt er binnenkort ook een gelijknamige concertfilm, waarin Judith de hele ep visueel aan je voorstelt.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
