Omdat optredens geven er niet in zit en er toch brood op de plank dient te worden geserveerd, zingt Anneke van Giersbergen tegenwoordig, tegen betaling, een door jou aangedragen liedje in. Dat kan vanalles zijn en het maakt niet uit met welke liedjes je haar verrast. Geen muzikale stijl lijkt een probleem te zijn. Pop, rock, metal, klassiek en opera, ze kan en wil het allemaal. Wat dat betreft is ze niet in een hokje te stoppen.
Jaren geleden stond ze in een uitverkocht Theater Carré op een Amsterdams smartlappenfestival het publiek in te pakken ondanks haar zachte g. Tussen Amsterdamse smartlappenzangers zoals Peter Beense hield ze zich gemakkelijk staande. Later die maand stond ze duizenden kilometers verderop, ergens in Zuid-Amerika, voor een totaal ander publiek. Minder intiem, meer decibels, maar met hetzelfde effect.
Ook als soloartieste had Van Giersbergen het de laatste jaren druk. Ze zong onder meer het titelnummer van de populaire tv-serie A’dam – E.V.A., werkte aan klassieke projecten met onder andere het Residentie Orkest en Kamerata Zuid en had ook haar handen vol aan de door haar opgerichte metalband VUUR. Ze stopte veel energie en eigen geld in het project, wat haar langzaam begon op te breken. Begin 2018 begon ze te werken aan nieuw materiaal voor een tweede album van VUUR. Toen er ook nog eens huwelijksproblemen opdoemden, wist ze dat ze dit artistiek niet in VUUR kwijt kon. Tekstueel zat er meer een persoonlijk album in, dicht bij haar gevoelens en emoties. Anneke trok zich alleen terug in een huisje bij Eindhoven. Even weg van de druk van het verantwoordelijk zijn voor een band. En even weg van de crisis op het thuisfront. Het resultaat is The Darkest Skies Are the Brightest, een persoonlijk en intiem album.
Geschreven op akoestische gitaar, worden de nummers prachtig aangevuld met onder andere violen en blazers. Zo komt ze al meteen bij het eerste nummer, “Agape”, tot het antwoord van haar zoektocht. Daarna komen er tekstueel wel wat clichés langs die horen bij een relatiecrisis: de orkaan, de storm en zo meer. Muzikaal verrast ze ons gelukkig wel. Anneke soleert zich prachtig door de muziek heen door haar gevoelens te beschrijven en soms wat afstand te nemen.
Halverwege het album, op het nummer “The End”, zit je als luisteraar, als een vlieg op de muur, op de achterbank van de auto, en ben je getuige van een pijnlijk gesprek. Het grijpt je gelijk naar de keel: ‘I love you forever / At least for a while / I never intended to end it / Our lies are in the way’. Het prachtige arrangement doet de rest. Langzaam maar zeker kruipt ze daarna omhoog uit het dal. In de nummers die volgen klaart het langzaam op en verschijnt er licht aan het eind van de tunnel. Op “Survive” gebeurt dit zelfs met flamencomuziek.
Op haar nieuwste worp laat Anneke horen ook als songschrijfster gegroeid te zijn. The Darkest Skies Are The Brightest behoort tot haar beste solowerk.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
