In het Oost-Vlaamse Evergem wordt vanzelfsprekendheid ruimschoots overboord gegooid. Het onconventionele muzikale talent van de broers Cesar, Gilles en Titus Pinoy kent zijn wortels in hun jonge jaren. Niet veel later nadat hun zindelijkheidstraining afgerond was, kozen de broers ervoor instrumenten vast te nemen en op een podium experiment te combineren met plasgeluiden. Ze doopten het project om tot Peenoise en zochten een balans tussen theater zonder pretentie en eenvoud zonder leegheid.
Deze bouwstenen smolten meer dan eens samen op het in februari 2020 verschenen debuutalbum Forevergem. Na minder dan een (nogal bewogen) jaar en na een residentie in de concertzaal van Vooruit (voor sommigen ook bekend als Kolruit) en het binnenhalen van Karel Naessens en Simon Raman broedde de band opnieuw een gelijkwaardig meesterwerk, bestaande uit vier nummers. Met alle muzikale conventies aan hun laarzen weten de Oost-Vlamingen wederom te verbazen.
De voorafgaande singles klonken herkenbaar Peenoise, maar sloegen toch een nieuwe richting in. Zowel “Again” als “Requiem for a Milkman” brengen de minimalistische mystiek van de band naar voren, maar durven ook echt open te breken. Beide singles incorporeren bovendien engelachtige koren verzorgd door zussen Rana, Sherien en Amina Holail Mohamed. Opener “Again” beklimt en valt af de ladder des levens om het vervolgens wederom te beklimmen, zonder uit zijn fouten te leren. Muziek en thematiek vormen een prachtige symbiose. Afsluiter “Requiem for a Milkman” werkt dan weer ontzettend betoverend.
Gesandwicht tussen de twee singles zit ook nieuw materiaal. “Can I Disagree” wordt heerlijk begeleid door de hoge vrouwelijke vocalen. Een bevreemdend riedeltje, een angstige ‘aah’ en de meerstemmigheid van de zussen bieden samen de lichtelijk enerverende sfeer waarvoor de band bekend staat. De gitaarsolo die binnenvalt doet denken aan “Magic Man” van Shht, een band met wie ze enkele raakvlakken hebben, hetzij op een unieke minimalistische manier.
De eerste anderhalve minuut van “The Party” lijken we walvisgeluiden te horen, tot de typische Peenoise kraakjes en piepjes binnenkomen. Het nummer verhaalt over een dronken nonkel die het volk op een godvergeten feest toespreekt; ‘And we ate vomit again / And drank vomit again / And shit shit again / And we don’t like it’ vloeit over in ‘The sun shines ones again / In the middle of the party’. De songstructuur is opmerkelijk, de klanken uniek. ‘Enerverend’ is een accuraat gekozen term, maar dat bedoelen we louter positief. De veelbelovende status van Peenoise is wederom ingelost.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
