© Larissa Zenner
De 19-jarige Arlo Parks is één van de toekomstige voorlopers van Generatie Z, want mede dankzij haar poëtische teksten en chille sound kwam ze meteen in de kijker van muziek beminnend Groot-Brittanië en grootheden als Loyle Carner. Ondanks dat ze maar een handvol nummers uitheeft, haalde ze in december 2019 de shortlist van BBC’s Sound of 2020 en stond ze nog maar net in een uitverkochte Witloof Bar. We spraken haar op de namiddag van die show in het hostel waar ze verbleef en konden zo spreken met wellicht één van de toekomstige boegbeelden van de Britse muziekwereld.
Je gaf nog niet eens een jaar geleden je eerste show. Hoe is het om je eerste uitverkochte shows te geven?
Het is echt gek. Alleen al het feit dat ik een show kan geven en niet bij al mijn vrienden moet gaan smeken om te komen zodat er wat volk in de zaal staat, is echt leuk. Het is echt surreël en het was altijd al mijn droom om shows uit te verkopen, vooral in het buitenland. In landen waar ik nog niet of nog niet vaak ben geweest.
Waarom denk je dat mensen zich zo verbonden voelen met je muziek?
Mijn muziek is echt persoonlijk en eerlijk. Aangezien ik over situaties schrijf waarin ik mezelf bevind, kunnen anderen zich misschien gemakkelijk herkennen in mijn verhalen. Ik heb het gevoel dat mensen zich ook verbonden voelen als ze merken dat muziek oprecht is en zo’n emotionele band schept met wat ze horen.
Je bent nog maar 19, maar geeft heel wat prijs uit je leven. Wat voor verhalen wil je vertellen?
Ik schrijf over dingen die mijn vrienden en ikzelf hebben meegemaakt. Dat gaat meestal over dingen die het leven met zich meebrengen zoals verliefd worden, vriendschappen of zich eens slecht voelen, dus ik beschrijf voornamelijk momenten in het leven die iedereen wel herkent. Gisteren schreef ik bijvoorbeeld een nummer over dat ik mezelf uitgesloten had van mijn thuis en in de regen met al mijn gedachten zat.
Denk je dat je als persoon veranderd bent doordat je als artiest doorbrak?
Ik heb het gevoel dat ik niet echt veranderd ben en heb ook nog steeds dezelfde vrienden, maar mijn leven is wel degelijk anders dan ervoor. Ik reis nu veel, heb een groter platform, doe veel shoots, interviews en geef veel shows, maar ik heb fantastische vrienden en mijn familie steunt mij ook aardig. Ik sta dus nog met beide voeten op de grond en denk dat ikzelf dus niet echt anders ben in vergelijking met vroeger.
Nu je een groter platform hebt, is het ook moeilijker om je achter teksten van je nummers te verstoppen en wordt er vaak naar de betekenis gepolst. Heb je daar schrik voor?
Ik denk niet dat ik daar echt schrik voor heb, want verhalen vertellen is de reden waarom ik muziek maak. Soms hoop ik dat mensen het nummer zo nemen zoals het is en niet verder op zoek gaan naar het achterliggende verhaal, maar dat schrikt me niet af om verder persoonlijke dingen te delen. Ik ben in het algemeen een extrovert persoon en heb er dus niet veel last mee.
Je hebt intussen twee ep’s uitgebracht. Welke ep komt het dichtst bij hoe je als artiest gezien en gehoord wilt worden?
Beide ep’s waren op het moment dat ik ze schreef helemaal hoe ik was en wat ik dacht. Super Sad Generation was op het moment dat ik het maakte een perfecte weerspiegeling van hoe ik me voelde, maar ik voel me op dit moment iets anders. Het is echt moeilijk om er dus eentje uit te kiezen omdat ze elk een ander moment in mijn leven omkaderen.
BBC zette je op hun ‘Sound of 2020’-lijst. Bracht dit druk met zich mee?
Voor mezelf niet echt, omdat ik het vooral opvat als een waardering voor mijn werk. Als iets groot en legendarisch als de BBC gelooft in mij, is dat een gigantisch compliment. Schrik dat ik hun verwachtingen niet inlos, heb ik niet, want ik heb mijn eigen doelen die ik wil bereiken. Ik kijk dus vooral naar wat ik zelf wil bereiken en ga niet te veel in op wat er rond mij staat te gebeuren. Van zodra je dat wel doet, wordt dat uiteraard ontzettend stresserend. Ik weet voor mezelf bijvoorbeeld dat ik een album wil schrijven en ga vooral mijn eigen ding doen.
Schrijf je nummers liever in je eentje of werk je graag met andere schrijvers samen?
Ik werk voornamelijk met producers. Ik schrijf mijn nummers alleen en achteraf werk ik dan met producers de productie uit. Aangezien ik in mijn nummers verhalen vertel over mezelf, vind ik het moeilijk om iemand anders in het schrijfproces te betrekken omdat ze misschien niet begrijpen hoe ik me voel en wat ik wil vertellen.
Zou je wel nummers voor iemand anders kunnen schrijven?
Ik denk het wel. Als ik met iemand zou samenzitten en die geeft dan diepgang over zijn of haar gevoelens, dan zou ik op basis van hun situatie zeker een nummer kunnen schrijven. Ik denk wel dat ik het moeilijk zou hebben met het weggeven van een nummer met een persoonlijk verhaal, omdat het nog steeds een deel van mij is.
Je bent momenteel op je eerste headline tour. Wat zijn de volgende plannen?
Ik schrijf momenteel mijn debuutalbum. In de zomer staan ondertussen 27 festivals op de planning, dus ik ga echt drukke tijden tegemoet. Laat ons dus hopen dat het album dan op het einde van het jaar af is, want na twee ep’s wordt het echt tijd voor een album.
Mensen overal ter wereld pikken je muziek op. Hoe voelt dat als opkomende artiest?
Ik weet het niet goed, maar dat heeft volgens mij met de kracht van sociale media te maken. Ik kom van Londen, maar ik maak heel universele muziek en wil dat iedereen iets kan voelen als ze naar mijn muziek luisteren. Het maakt me dan ook trots als mensen van alle uithoeken van deze planeet naar mijn songs luisteren, want het toont aan dat muziek een wereldtaal is.
Je behoort tot de nieuwe generatie artiesten die echt opgroeit met sociale media. Hoe sta je tegenover sociale media?
Het leuke aan sociale media is dat ik de mogelijkheid krijg om met fans in interactie te gaan. De grenzen van landen verdwijnen en ik kan gewoon een heel groot publiek aanspreken. Het is gewoon een heel interessant instrument dat je kan gebruiken om over van alles en nog wat te communiceren. Soms heb ik wel het gevoel dat ik veel tijd verspil op sociale media en betrap ik me er op hoe ik mezelf vergelijk met foto’s die ik online te zien krijg. Gelukkig kan je zelf bepalen hoe je het gebruikt en kan je maatschappelijke problemen aankaarten, die je zelf belangrijk vindt.
