Je zou ervoor kunnen opteren om het een lockdownalbum te noemen. Maar dat zou deze release, een samenwerking tussen SJ Hoffman – het muzikale alterego van Steven Borgerhoffs en Clairval/ Sam Pieter Janssens, helaas heel wat oneer aandoen. Sweet Seclusion is allerminst een voor de hand liggend album, maar net daarom is het ook zo intrigerend.
Aan zet zijn twee muzikanten die elkaar al wat langer kennen – zo riep Borgerhoffs voor de productie van het SJ Hoffman Waves Holding Time-album reeds de hulp in van Sam Pieter Janssens. Gedurende langere tijd – in sweet seclusion dus – namen beiden de tijd om geheel
vrijblijvend ideetjes bij elkaar af te toetsen. Ruwe demo’tjes werden heen en weer gemaild en zo kwam dit experimentele, sterk ambientgerichte album langzaam maar zeker tot stand.
Het interessante aan dit project is dat het beide muzikanten uit hun respectievelijke comfortzones haalt: Borgerhoffs bijvoorbeeld grossiert bij SJ Hoffman eerder in op akoestische leest geschoeide popsongs die onder meer verwijzen naar lichtende voorbeelden, zoals Talk Talk of het popgenie van Neil Finn (Crowded House). Sam Pieter Janssens kennen we dan weer van bij Clairval – zijn soloproject waarmee hij eerder het sterk pianogerichte Ondulé uitbracht, en van zijn bijdragen bij And Then Came Fall.
Op Sweet Seclusion schuiven die verschillende werelden heel mooi in elkaar. Het resultaat is een behoorlijk grillige, maar uiterst warmbloedige ambientplaat die onmiskenbaar gevoed is door de coronapandemie en die tezelfdertijd heel eigen accenten weet te leggen. De echo’s van pakweg Brian Eno en helden als Can en Talking Heads zijn duidelijk aanwezig. Al weten ze dat op een geheel eigen manier te transformeren naar iets dat een heel eigenzinnige charme omvat.
Het maakt ook dat deze release in positieve zin opvalt. De honger naar creatieve vrijheid is overigens bijzonder groot, zo leert ons de in vele opzichten adembenemende opener “Anticipated Openings Around The World In 2021”. Zo duister, atmosferisch en quasi ongrijpbaar
de klank, zo peilloos de eindeloze diepte en het gevoel. Dat geldt ook voor het erop volgende “Listen Like You Mean It”, net als het fraaie “Soap Operas From Venezuela”; een wondermooi, klein en intiem gitaarmelodietje dat net in zijn warme en rustieke geluid een fikse dosis
melancholie prijsgeeft.
Tezelfdertijd geeft het goed het contrast weer tussen de zoektocht van het duo naar het structureren van geluiden en ideeën tot een coherent en alles bij elkaar genomen sterk overtuigend geheel. “The Place Between The Pines” geeft op zijn beurt een wat Sigur Ros-achtig geluid vrij, waarna “Sky And Sand” – oorspronkelijk een Paul Kalkbrenner-nummer – de luisteraar helemaal vloert. Uitgekiende kale beats en de stem van Annelies Tanghe (And Then Came Fall). Méér is niet nodig. Kijk, voor dit soort prikkelende, ruimschoots weerbarstige – jaja, kippenvelachtige – schoonheid hebben we altijd wel een paar oren veil.
Elders valt op hoezeer beiden genieten van het opgaan in muziek, zoals in het haast shoegazende “Everything You Think Is True”. Denk: Sophia, Mogwai en dus: Duyster. Mooi ook hoe aan het begin de gitaar, door allerhande effecten gejaagd, de hand reikt aan een langzaam stilvallende piano. Nogmaals: filmisch, duister. Een claustrofobische soundtrack. Wat verderop: kant B. “I Need More Space”, dat vaag naar Radiohead verwijst.
Het mooie is: het is een opvallend korte plaat. Uiterst gecomprimeerd, maar je kan er veel kanten mee uit. Niet zelden horen we niet enkel de voorliefde voor Brian Eno, maar ook die voor het weldadige oeuvre van Pink Floyd, zo getuigt onder meer de bij uitstek dromerige en schijnbaar nooit eindigende reverie “Who Knows Where The Time Goes”. Nog verder: ambient, ongetemde postrock en shoegaze – wederom: uiterst gebald, tot de finale wenkt. Met slechts drie tracks gooit het duo er nog een fikse extra tegenaan : “Pick A Colour” is wederom ongrijpbaar. De kale maar dodelijke efficiëntie van een muzikale invloed als Talk Talk/Mark Hollis, zeg maar. “Glazed Green” met zijn wat roboteske vocal zet de deuren open voor buitensmijter “Meeting People Is Easy” dat zowel naar de Radiohead-documentaire als naar de hele lockdown verwijst.
Nee, een echt voor de hand liggend of direct goed in het oor liggend album is Sweet Seclusion niet, maar net daarom huldigen we dergelijke platen. Een erg apart album, we zeiden het al. Wat zou het waarlijk zonde zijn om hier domweg aan voorbij te gaan.
