Mirabelle van de Put is een veteraan in het Belgisch en Nederlands rockcircuit. Niet alleen was ze tourmanager van de succesgroepen Millionaire en Sioen, maar zelf stond ze ook in de arena als bassist van onder meer Barbie Bangkok, Buffoon en Nightwitches. Voor haar solocarrière laat ze het stoere rockimago achterwege en keert ze het tij met rustige kwetsbare muziek. Hoewel er een duister kantje in huist.
Het plan was om met een band live te gaan spelen, de naam in de volksmond te krijgen en een eerste plaat uitbrengen. De pandemie stak een stokje voor die eerste twee voornemens, maar de plaat is er gelukkig wel gekomen. Op eigen houtje stak muzikale duizendpoot Maribelle van de Put dit debuut in elkaar. Alle instrumenten zijn eigenhandig ingespeeld, opgenomen en geproducet. Weliswaar speelt een ex-collega uit Crites op drie nummers enkele gitaarpartijen, maar dat verandert niets aan het feit dat we onder de indruk zijn van de beheersing op ieder instrument van deze veelzijdige dame. HAZE levert knap werk af.
Het dromerige “Effects” krijgt de eer om het album te openen. Meteen valt op dat het vooral de vindingrijke baslijnen zijn die schitteren. De zachtzinnige drums, fluwelen Rhodes en de galmende gitaren blenden mooi samen tot een lofi indiegebeuren, waarop Van de Put beheerste melodieën zingt. Het voelt als een knus dekentje dat plezierig over ons heen valt. We horen dat de mosterd bij Portishead en Daughter is gehaald. Maar het blijft niet bij die knusheid; HAZE toont haar dubbelzinnigheid. Enerzijds horen we lichte nummers zoals net besproken, anderzijds horen we donkergetinte nummers die af en toe zelfs onbehaaglijk aan voelen. Een goed voorbeeld hiervan is single “Flu” waar een onheilspellend gitaarriedeltje de toon zet. Dissonantie wordt in plaats van vermeden, omarmd in zijn volle duisternis, waardoor alles een zeker gewicht krijgt.
Er gebeurt niets baanbrekend op de plaat, alles blijft vrij minimalistisch, maar het zijn vooral de sound en harmonieën die het groots doen klinken. De clichés worden achterwege gelaten en maken plaats voor iets boeienders: de grens tussen ongemakkelijk en geruststellend. Daardoor zal de muziek waarschijnlijk niet de radiofrequenties passeren, maar het zal zeker blijven hangen bij de meerwaardezoeker.
Nadat HAZE ons heeft geplezierd met haar zachte stem, zwijgt ze op de instrumentale afsluiter “Alexis” en laat de muziek voor zichzelf praten. Het lijkt wat zoet aan te voelen (zien we dan toch licht door de grijze wolken?) nadat de duisternis zijn plaats kreeg op de voorafgaande nummers. Al snel komt er een heftig rammelende gitaar bij die weer voor dat ongemakkelijk gevoel zorgt. Maar dan keert het mooie getokkel terug en sluiten we in alle behaaglijkheid af.
Op haar debuut bewijst HAZE een veelzijdig muzikant te zijn. Niet alleen neemt ze succesvol de rol van sessiemuzikant, songwriter en producer in; ook in de muziek berust een dubbelzinnigheid. Zijnde het bekorende lo-fi indie of wat meer geladen nummers, samen vormt het een mooi geheel dat perfect in het kader van de coronacrisis past.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
