AlbumsRecensies

Ólafur Arnalds – Some Kind of Peace (★★★½): Muzikale vrede in een wereld vol chaos

Nu de wereld jachtig rondraast is enige rust meer dan welkom. Dat idee vormt de kern van Some Kind of Peace, de nieuwste langspeler van de erg veelzijdige componist en multi-instrumentalist Ólafur Arnalds. Aan de basis van dit nieuwe album ligt het idee dat we als individuen geen enkele vat hebben op de wereld, enkel hoe we ermee omgaan en erop reageren.

De IJslander die eerder onder meer muziek pende voor een Duitse metalband, deel uitmaakte van Kiasmos en verschillende soundtracks (waaronder voor Broadchurch) schreef, is inmiddels toe aan een vijfde album. Opnames voor deze nieuwe plaat, de opvolger van Re:member, vonden plaats in thuisbasis Reykjavík. Een plaats waar net als zijn tweede thuis, Bali, al van nature uit een zekere rust heerst.

Hoewel er weinig tot geen verschil is met voorgangers zoals Island Songs of For Now I Am Winter, mag ook dit album met zijn rustgevende, filmische soundscapes zeker tot het betere werk van Ólafur Arnalds gerekend worden. De componist slaagt er immers met een knap uitgekiende mix van met zacht knisperende elektronicastreepjes verruimde ambientsferen in om de luisteraar te betoveren, en daarbij zijn muzikale essentie bloot te leggen.

Opener “Loom” – meteen goed voor een voorzichtig hoogtepunt – reikt de hand aan de Britse muzikant Simon Green, beter bekend als Bonobo. Wat verderop duikt ook de Duitse vocaliste Josin, die hij al langer bewondert, op. Leg je oren zeker ook te luister bij “Back to the Sky”, met inbreng van JFDR. Dergelijke composities maken duidelijk dat samenwerking en uitwisseling van ideeën van belang is voor Arnalds, die op muzikaal vlak vast blijft houden aan minimalisme. Dat bewijst het initieel slechts met een handvol pianonoten bevolkt en fragiel openbloeiend “Zero”. Elders merk je ook de uitgesproken zin voor erg gelaagde composities, zoals met “Woven Song”, dat deels door de inbreng van gastvocaliste Herlinde Augustine bedwelmt en langzaam maar zeker onder de huid kruipt.

Some Kind of Peace draait grotendeels rond de aanvaarding van wat is. Ook de kalme sereniteit van “New Grass”, dat in sierlijk vioolwerk gehuld is, lijkt datzelfde idee te onderstrepen. Toch doet Arnalds op dit nieuwe album vooral waar hij goed in is: met bijzonder weinig woorden en middelen een krachtig en vaak aandoenlijk mooi verhaal vertellen. Dat wordt ook duidelijk in een compositie als “We Contain Multitudes”, dat gepend werd op een minikeyboard ergens in een Balinese jungle.

De ingetogen sfeer ligt natuurlijk voor de hand. Toch merk je ook hoe Arnalds op zijn meest recente werkstuk verrassinkjes inbouwt, zoals bijvoorbeeld op het einde van “Spiral”, waar hij de spookachtige melodie door een stokoude fonograaf haalt. Of neem “Undone”, waarin een gesproken passage van de helaas veel te vroeg gestorven Lhasa De Sela vervat zit. Dergelijke wendingen geven aan dat Arnalds volop experimenteert en daarbij nieuw muzikaal terrein opzoekt. Missie geslaagd. Want: na chaos komt rust en vrede. En daarmee ook een stukje hoop op een andere en hopelijk net iets betere toekomst.

Related posts
LiveRecensies

Ólafur Arnalds @ Koninklijk Circus: Georchestreerde rust en chaos

IJsland heeft op muzikaal vlak een mooi en divers landschap. Een van de parels is zonder twijfel de componist en multi-instrumentalist Ólafur Arnalds….
AlbumsFeatured albumsRecensies

ODESZA - The Last Goodbye (★★★½): Dansbare melancholie in de club

Odessa is een naam die de afgelopen maanden wel vaker voorbijkwam op het nieuws, maar helaas niet op de manier waarop het…
AlbumsRecensies

M. & Winterdagen - Lange Leegtes (★★★★): Muziek met een grote M

Onder de naam Winterdagen brengt de Rotterdamse pianist Mink Steekelenburg zachte en melancholische neoklassieke muziek en ambient. In december vorig jaar liet…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.