Na het mondjesmaat loslaten van nummers, is de nieuwste ep van de Britse LAUREL er eindelijk. De verwachtingen zijn hooggespannen: haar dromerige debuutalbum kon op veel bijval rekenen en zorgde zelfs voor vergelijkingen met de hedendaagse regerende koningin van magie, Florence Welch. Het betoverende DOGVIOLET leverde LAUREL vorig jaar een plekje op Rock Werchter op. Tijdens haar set volgden de technische problemen elkaar in razendsnel tempo op, wat LAUREL helaas een plek opleverde in de Humo lijst van acht slechtste Rock Werchter-concerten van de twintig jaar. Onterecht, want de charmante Londense artieste heeft talent. Dat bewijst ze opnieuw op PETROL BLOOM, het eerste deel van haar uit twee delen bestaande ep-project.
De typische gitaargeluiden en zeemzoete, romantische teksten zijn op deze nieuwe ep ietwat naar de achtergrond verdwenen. Vermoedelijk zit Chrome Sparks daar wel voor iets tussen: de New Yorkse producer is een meester van de retrosynths. Waar LAUREL op haar eerste worp vaak kwetsbaar en melancholisch klonk, komt ze nu naar voren als een uitgesproken, maar toch nog mysterieuze artieste.
Opener “Scream Drive Faster” kregen we deze zomer al te horen, maar klinkt nog steeds even fris. We kunnen het niet laten om zachtjes met onze voeten mee te tikken op de zomerse beat. Ook luchtige opvolger “Best I Ever Had” werd al eerder op de wereld losgelaten. Het nummer ademt een heerlijke nonchalance en de bezwerende synthgeluiden nodigen uit tot wegdromen in een utopisch landschap. Dat is niet zo onlogisch: PETROL BLOOM kwam deels tot stand tijdens een roadtrip die LAUREL maakte door het Amerikaanse Westen.
“Appetite” is veruit het meest poppy nummer en de gedoodverfde radiohit van de ep. Het funky refrein – ‘Get it right, it’s like you’re tryna make me lose my appetite’ – spookt nog tot lang na de eerste luisterbeurt door het hoofd en maakt stilzitten onmogelijk. De ep wordt na een tijdje wel wat eentonig. Vooral bij “When You’re Walking Away” merkten we dat we interesse verloren. Het nummer heeft zeker wat futuristisch aanvoelende synths in haar mars, maar wordt over het algemeen overstemd door de andere, sterkere nummers. Naar het einde van de rit toe zakt het tempo dus even weg, al zet de verlangende afsluiter “Sometimes” LAURELs vocale kunsten nog een laatste keer in de schijnwerpers. LAUREL pakt hier vooral uit met haar hoge en heldere stem, maar de percussie moet zeker niet onderdoen. De ep ademt glinsterende discobollen en verliefde reflecties in een donkere nacht.
De eighties renaissance is voor LAUREL wat het glazen muiltje voor Assepoester was: ze passen perfect samen. PETROL BLOOM zou dan ook de ideale soundtrack voor een romantische sci-fi film uit de jaren tachtig zijn, maar kan ook anno 2020 bekoren. We blijven in elk geval zitten met een “Appetite” naar meer.
Facebook / Instagram / Website
