Het begint stilaan een onoverzichtelijke boekhouding te worden, al die bezigheden van John Dwyer. De man nadert onvermijdelijk de leeftijd van vijftig, maar produceerde dit jaar – nog maar eens – een lading aan albums met Osees, Bent Arcana en Damaged Bug. Los van alle djingeldjangel in de marge is hij natuurlijk het meest gekend als de microfoonslikkende frontman van Osees, een band die doorheen de jaren haar sound varieerde van schimmige grafzerkfolk tot verwoestende synthpunk. Onder zijn agressieve laag gitaargeweld gaat bij Dwyer echter een regenboog aan muzikale inspiratie schuil, en daar zien we opnieuw een ander kantje van belicht in zijn nieuw project: Witch Egg. De jazzfusion die Dwyer samen met Nick Murray, Brad Caulkins, Tom Dolas en Greg Coates op poten zet, klinkt niet als een slap aftreksel van iets dat we al eens te horen kregen, maar wel als een verfrissend en meeslepend hand-in-handgebeuren van Dwyers dreigende gitaartoon met een setje duistere blazers. Het is een dag en nacht verschil met de korte brandbommetjes van nummers de we te horen kregen op Protean Threat.
Dat brengt ons tot “Greener Pools”. Volledig geïmproviseerd is het, en die impulsiviteit hoor je. Het hele nummer klinkt als een levensgevaarlijke tocht doorheen een Vietnamese jungle, waar je al hallucinerend door de Agent Orange-dampen langs alle kanten de vijand hoort ritselen en fluisteren. Het roffelende drumwerk geeft je kippenvel en het monotone synthlijntje dat zich steeds herhaalt, kweekt angst tot diep in je kern. Het is wanneer Dwyer zijn gitaar de vrije loop laat dat de kogels je hoorbaar om de oren suizen, en diepe saxofoonnoten inslaan als obussen. Het is, zoals je wel merkt, een nummer waarin je je fantasie de vrije loop kan laten. In januari volgt een volledig album van Witch Egg bij Rock Is Hell Records, en daar kijken we zeker en vast naar uit!
