M. T. Hadley hult zich in mysterie, maar we zouden hem graag beter leren kennen. De man dook vorig jaar uit het niets op met debuutplaat Empty, wiens negen perfect uitgekiende nummers het werk leken van een ervaren artiest met een tweecijferige carrièrelengte. Deze keer laat hij er echter geen gras over groeien. Net iets meer dan een jaar later verschijnt een nieuwe ep, waarop Hadley meteen een risico neemt: zijn bestaande geluid gaat uit het raam. De niet-vocale geluidstrillingen op There Isn’t a Window That I Won’t Look Out Of worden louter voortgebracht door ‘instrumenten die meer dan vierhonderd jaar oud zijn’, in de woorden van de man zelf.
Een groot deel van de overtuigingskracht van Empty bevond zich in de effectieve, minimalistische beats. We hadden dan ook geen nee gezegd tegen nog een reeks dergelijke nummers, maar ook deze klassiekere instrumentatie zit Hadley als gegoten. De arrangementen worden grotendeels gedragen door pianospel, op de juiste momenten vervoegd door smaakvolle strijkers. Dit alles geeft zijn innerlijke koorknaap de kans om volledig open te bloeien. Het resultaat blijft niet even hard plakken, maar is een des te toepasselijkere soundtrack voor het dagelijkse wegdroommoment. De grauwe kleuren van de hoes—het werk Solstråler (Zonnestralen) van de Deense schilder Vilhelm Hammershøi, hier in vignettevorm—complementeren deze sfeer erg goed.
Er staan vier songs op There Isn’t a Window That I Won’t Look Out Of. Ze gaan elk een iets andere richting uit, maar passen wel duidelijk binnen het algemene plaatje. Single “Suddenly” blijkt meteen ook de grootste hoogvlieger; het nummer vindt een geslaagde balans tussen de ingetogen strofes en de romantische strijkers van de refreinen. Ook de volgende twee nummers kunnen we smaken, al hebben ze niet de impact van pakweg “Reticent” of “Janet”. “You Know When to Laugh” is een lieflijk walsje, terwijl we in “Pardon Me” een zeldzame waarneming van Hadleys lagere register kunnen doen.
Het is “Signed Curtain”, een herinterpretatie van een nummer van Matching Mole, dat uiteindelijk onze andere favoriet werd. Het origineel is te vinden op de titelloze debuutplaat van de groep en werd geschreven door frontman Robert Wyatt, die later bekend werd om zijn solowerk. De tekst bestaat bijna geheel uit een structuuranalyse van het lied zelf, waarvan pas in de laatste zin het doel duidelijk wordt. Hadley verkoopt dit volledig; hij doet de droge constateringen (‘This is the chorus / Or perhaps it’s a bridge’) stuk voor stuk klinken als liefdesverklaringen en grootse revelaties. Het dissonante einde laat dan ook een extra grote indruk na.
There Isn’t a Window That I Won’t Look Out Of is te compact om ons te overtuigen zoals Empty dat deed, maar is wel een boeiende nieuwe stap voor M. T. Hadley, die meteen bewijst dat zijn debuutplaat geen toevalstreffer vormde. Het is fijn om hem nieuwe horizonten te horen opzoeken. We blijven evenwel wachten op een tweede langspeler, waarmee de Brit zich hopelijk definitief op de kaart kan zetten.
