Interview Bombataz: 'We willen vooral heel eerlijk en oprecht zijn'

Het Brusselse Bombataz stond vorig jaar in menig ‘grootste beloften’-lijstje, waaronder onze Beren van Morgen 2019. Dat jaar maakten ze hun aanhang enkel groter door de synthgekte op ep ¡Kapao! en een resem aan sterke liveshows. Ze wonnen de Red Bull Elektropedia Award voor meest beloftevolle artiest. Die belofte losten ze eind oktober in met Olympics of Love, een debuutalbum dat onze benen volledig losschudt. We spraken in het kader van deze belangrijke release met frontman Vitja Pauwels en drummer Casper Van De Velde en hadden het over hun debuutalbum, Brussel en Prince.

Proficiat met jullie debuutalbum! Als jullie alle remmen zouden kunnen loslaten, hoe zouden jullie deze release het liefst vieren?

Vitja: Mocht er geen corona zijn, zouden we simpelweg heel veel willen optreden. We zouden graag een kleine buitenlandse tour doen langs cafés in Frankrijk en Nederland om achteraf in België terug te komen met een hoop live-ervaring. Daarmee zouden we hier een paar shows willen spelen. Voor ons is de beste manier om een release te vieren door de muziek live op een podium voor te stellen.

Casper: Het voelt een beetje bizar om nu een waar momentum te creëren rondom het uitbrengen van Olympics of Love. Dat moet helaas voornamelijk kleinschalig of online in plaats van op een reguliere manier live. We zijn vooral een liveband, dus dat knaagt wel.

We zagen jullie in het najaar van 2019 op Belgisch showcasefestival We Are Open, de eerste keer dat jullie de nummers uit ep ¡Kapao! aan een publiek voorstelden. Anderhalf jaar later ziet Olympics of Love, jullie debuutalbum, het levenslicht. Wat is er in die tijd veranderd? Welke invloed heeft dat gehad op Olympics of Love?

Vitja: Muzikaal gezien is er in tussentijd best wel wat veranderd. Zo hebben we er bijvoorbeeld voor gekozen om de vele stemeffecten van ¡Kapao! min of meer achterwege te laten en in plaats daarvan resoluut voor meer natuurlijke zang te kiezen. Die keuze maakten we omdat we merkten dat het vervormen niet altijd even eerlijk aanvoelde. In de opnames van Olympics of Love is er wel nog wat bewerkt, maar vooral live willen we focussen op dat oprechte. Die eerlijkheid is ook bij andere aspecten van onze muziek belangrijk. Zo zijn we bijvoorbeeld meer aan het veranderen in een popband. Onze muziek klinkt iets conventioneler, zonder al te veel poespas. Daarnaast hebben we samen enorm veel naar allerlei muziek geluisterd die ons inspireerde, waarvan Fleetwood Mac een belangrijk voorbeeld is. Ten slotte maakten we de nummers ook echt als een volwaardige band, waarbij niet enkel ik, maar ook de andere leden zingen.

Jullie spreken over de overgang naar meer popsongs, iets wat we ook duidelijk horen in de vergelijking tussen ¡Kapao! en Olympics of Love. Welk gevoel gaat gekoppeld met deze evolutie?

Vitja: We willen vooral heel eerlijk en oprecht zijn. Daarom kiezen we er voor om enkel muziek te maken die heel fijn is om samen te spelen. De nummers zijn vaak dan ook organisch ontstaan tijdens het spelen over een beat of dergelijke. We jammen vaak en nemen daarbij alles op. Een interessant idee halen we eruit en daar bouwen we op verder. We willen simpelweg datgene spelen dat voor ons natuurlijk aanvoelt en dat bovendien het publiek kan laten dansen. We zien onszelf ook vooral als een liveband, waar dat dansbare aspect nog meer belicht kan worden.

Op Olympics of Love horen we veel verschillende talen: voornamelijk het Engels, maar soms ook Nederlands, Frans, Spaans en zelfs een beetje Japans. Vanwaar komt de liefde voor deze verscheidenheid aan talen?

Casper: We beschouwen de stem echt als een volwaardig instrument. Een andere taal zorgt voor andere klanken, maar ook voor een andere manier van zingen. Veel bands beperken zich tot één taal uit angst om niet internationaal te kunnen doorbreken, maar die restrictie willen we onszelf niet opleggen. De taal die het meest naturel aanvoelt bij een idee of een nummer, gebruiken we. Dat draagt ook bij tot de eerlijkheid natuurlijk, zeker in het Nederlands. Die verscheidenheid aan talen is trouwens in het echte leven en zeker ook in Brussel duidelijk aanwezig.

Er kan een vergelijking gemaakt worden tussen jullie keuze voor verschillende talen en Brussel. Zijn er andere manieren waarop onze hoofdstad zich in jullie muziek wurmt?

Vitja: Buiten op het gebied van talen is ook op andere manieren de diversiteit van de stad belangrijk. Als je hier op straat rondloopt, zie, hoor en ruik je meteen verschillende continenten. Dat is iets wat ons enorm hard interesseert. Zo hebben we een fascinatie voor ’tropische’ ritmes. Net omdat het anders is, boeit het. Dat soort ritmes proberen we dan ook in onze muziek te verwerken. Ook Japan is een echte fascinatie, zoals te horen is op de sample van “Olympics of Love”.

Ieder van jullie is ook bezig met verschillende zijprojecten. Hoe maken jullie hiertussen de balans?

Vitja: Waar onze zijprojecten vaker de serieuzere kanten van bijvoorbeeld jazz opzoeken, is Bombataz voornamelijk de uitlaatklep voor dansbare popmuziek, met een jazzy insteek. Niet dat we ons radicaal vast willen houden aan een synthpopidee, want we willen vooral open minded blijven. Wie weet willen we ooit eens een metalplaat uitbrengen en dan geven we onszelf ook die ruimte.

Bombertazz?

Casper: inderdaad. (lacht) Als we een metalband worden, noemen we ons Bombertazz. Maar ja, de verschillende bands geven ons ook ruimte om te spelen met verschillende klanken. Elk project is een eigen eilandje, een eigen universum. Daarom zie ik het ook telkens als een soort experiment binnen een bepaald referentiekader. Al deze eilandjes zijn op een manier wel met elkaar verbonden. Bombataz is het project waarmee we willen dansen en vooral: willen laten dansen.

Als jullie één dag met een artiest naar keuze de studio mogen delen, met wie zou dat dan zijn?

Vitja: Er zijn zovele artiesten die ons inspireren of beïnvloeden. In eerste instantie zou ik Prince zeggen, omdat zijn muzikale genialiteit echt immens is. Hij inspireert in zijn gitaarspel, zang, het mixen van invloeden en nog zo veel meer. Een van onze persoonlijke favorieten én een grote invloed is Ambitious Lovers, een Amerikaanse groep uit de jaren ’80 die heel veel Braziliaanse ritmes en funk in hun muziek incorporeert. Het is een beetje vergelijkbaar met Talking Heads. Met deze ontzettend ondergewaardeerde band zouden we gerust een dagje in de studio willen zitten. Daaruit zouden we heel veel kunnen leren over hoe we verschillende continenten kunnen samenbrengen tot een muzikale potpourri.

Facebook / Instagram