Busta Bust is terug van weggeweest. Sinds zijn laatste album Year Of The Dragon in 2012 liet de ultieme tongacrobaat enkel van zich horen op enkele features, te wijten aan het feit dat hij zes labels in het laatste decennium gepasseerd heeft. In een interview met Variety oppert Busta Rhymes dat Extinction Level Event 2: The Wrath Of God al sinds 2009 in productie is. De verwachtingen zijn dus hoog, zeker wanneer grootheden als 9th Wonder en Swizz Beatz mee aan de mixtafel zitten.
Tijdens de intro horen we een demonische stem die onheilspellende boodschappen deelt, alvorens stand-up legende Chris Rock ons vrij passief-agressief een fijne luisterbeurt wenst. Busta, Rakim en Pete Rock wisselen de rest van de intro af met waarschuwingen dat de wereld op zijn eind loopt. Zonder tijd te verliezen stort Bussa Bus zich in “The Purge”, een korte verse op een paniekerige instrumental waarin hij de rellen na de dood van George Floyd beschrijft. Busta Rhymes is de zoveelste rapper die zijn frustratie over de situatie uit in creativiteit, Common deed onlangs hetzelfde met A Beautiful Revolution (Pt 1).
“Strap Yourself Down” is een wanordelijk nummer waar twee losstaande verses aan elkaar worden gelijmd door een enkele zin. Busta moet duidelijk zijn ei kwijt na al die jaren; het eerste refrein horen we pas in “Czar”, en zelfs daar zijn de verses zo overheersend dat de hook compleet verdrinkt in de chaos. De drukte zet zich door in “Outta My Mind”, waar de rapper blijft roepen alsof zijn leven er van afhangt. Zijn manier van rappen is uitputtend om uit te voeren en bijna even vermoeiend om te beluisteren.
De titeltrack is voorzien van minutenlange geluidsfragmenten van Louis Farrakhan, leider van The Nation Of Islam, waar hij oproept tot strijdvaardigheid na de vroegtijdige dood van Martin Luther King Jr. Erna krijgen we opnieuw een gefrustreerde Busta Rhymes te horen in een lange verse. Geniale woordspelingen terzijde, begint de drang naar originele hooks zich op te dringen. Met “Slow Flow” wordt onze honger naar catchy deuntjes nog niet bevredigd; Ol’ Dirty Bastards refrein van “Brooklyn Zoo” wordt klakkeloos gerecycled.
“Don’t Go” met A Tribe Called Quest-grootheid Q-Tip is een verademing. Voor het eerst op de plaat laat Busta Rhymes de beat zijn werk doen en gooit er geen onnodig luide vocals op. De sfeer blijft een tijdje laidback dankzij oldschool instrumentals op het drieluik “Boomp!”, “True Indeed” en “Master Fard Muhammed”. Het voorlopige hoogtepunt wordt bereikt met “YUUUU”, een modern klinkend meesterwerk waarvoor Anderson .Paak werd uitgenodigd. Het moet gezegd worden dat zonder die geniale deelname het lied op zijn gat zou vallen.
Busta voorziet het album van een stijlbreuk met “Oh No”, een dreigend traplied dat zijn vijanden moet duidelijk maken dat er niet met hem te sollen valt. Tot op het moment dat Busta naar zijn vijanden verwees als ‘kaka’, kwam de (grote) boodschap over. Na het bekomen van een lachbui wacht ons het lied “The Don & The Boss”, waar Busta Rhymes terugkeert naar zijn Jamaicaanse roots door middel van een feature met Vybez Kartel. Het album is afgeladen met gastartiesten, maar Rapsody neemt de kroon met haar performance in “Best I Can”, waar Busta en zijzelf de rollen van een gescheiden koppel op zich nemen.
De meest opvallende gasten worden echter gespaard voor de apotheose, waar giganten Mariah Carey, Kendrick Lamar en Mary J. Blidge worden ingezet. Mariah levert de minst opvallende bijdrage, Kendrick past zijn meesterlijke pen voortreffelijk toe en van Mary J. Blidge straalt de klasse af. Het voorlaatste lied, “Freedom?” is opnieuw een uiting van frustratie, maar wel de meest afgewerkte. Busta Rhymes’ boze raps worden perfect begeleid door de vocals van Nikki Grier en sobere beat. Voor de afsluiter “Satanic” keert Busta, jammer genoeg, nog éénmaal terug naar chaotische woede.
Uiteindelijk heeft Extinction Level Event 2: The Wrath Of God de hoge verwachtingen niet kunnen inlossen. Het eerste deel van het album klinkt alsof het gemaakt is in de laatste zes maanden in de plaats van de laatste elf jaar. Pas in het tweede deel krijgen we de klassevol afgewerkte nummers. Een absolute langspeler met 22 liedjes, al had kwantiteit hier niet moeten onderdoen voor kwaliteit. Hopelijk neemt Busta Bus nog eens elf jaar de tijd voor een nieuw album, en voegt hij dan niet last minute wat losse songs toe om de plaat maatschappelijk relevant te maken.
