Het ging Mark Oliver Everett niet altijd even voor de wind in het leven, en de man heeft daar heel wat inspiratie voor zijn muziek gehaald. Zo heeft hij al enkele decennia van de combo vrolijke melodieën en gitzwarte songteksten zijn onderscheidend element gemaakt. Als de Amerikaan zich aan zijn schrijftafel zet, turen depressie en eenzaamheid over zijn schouder mee, al bulkt hij op een vreemde manier ook van de levensenergie en van mentale veerkracht. Vorig jaar konden we er op Pukkelpop getuige van zijn dat de dadrock van de unieke man nog altijd wordt gesmaakt.
Ook de singles waarmee Mr. E ons dit jaar al liet kennismaken, klonken niet verkeerd. “Are We Alright Again” heeft de tweede plaats op het album gekregen, en zorgt met “Anything for Boo” voor een best vrolijke openingsceremonie. Die laatste blijft met zijn repetitief refrein makkelijk tussen de oren kleven, en het kinderlijke xylofoontje op de achtergrond geeft het nummer de nodige speelsheid mee. “Are We Alright Again” geldt daarnaast als een soort van diepe zucht: de lucht klaart op, voorzichtig steekt Everett zijn neus buiten en besluit hij om te gaan wandelen en de wereld in al zijn schoonheid te laten binnenkomen.
De wandeltocht die volgt, is echter minder interessant dan we hadden gehoopt. Earth to Dora omvat wat ons betreft te veel opvulling om onze rugleuning te verlaten, en zo beter bij het puntje van onze stoel te kunnen. Sommige songs lijken, zowel muzikaal als tekstueel, met weinig goesting of geestdrift te zijn geschreven. Met die kritiek kan je “Anything for Boo” al na een paar luisterbeurten besmeuren, maar ook bij “Who You Say You Are” of “Dark and Dramatic” vinden we dat het verhaal dat Mr. E wil overbrengen zich nog te veel in zijn hoofd afspeelt om ons erin mee te krijgen. Mocht dat de bedoeling zijn, past de albumcover alvast perfect bij hetgeen hij omzoomt.
We kunnen ons moeilijk inbeelden dat E zijn somberheid volledig van zich af heeft geschreven in Earth to Dora, en dan krijg je nummers als “Are You Fucking Your Ex”. We besparen je de moeite: Everett stelt zich vragen bij zijn relatie en de afwezigheden van zijn levensgezel, om te stranden bij de vraag die de songtitel is geworden. Het nummer sloft tergend traag voorbij, en vergeet daarbij om je aandacht te vragen. Het ene moment baadt de getergde Amerikaan in zelfmedelijden, enkele minuten later overtuigt hij Dora (een vriendin) ervan dat alles wel goed komt. Die vreemde moodswings komen het verloop van het album niet bepaald ten goede.
Het is dus speuren naar nummers die er wel staan op zich, zonder ons door de mistige context van het album te hoeven wurmen. Zo is “Of Unsent Letters” een overtuigend pleidooi voor E’s talent om melancholie de kamer binnen te laten. Een zacht zingende gitaar en strijkers helpen de man terugblikken naar tijden waarin liefhebben en geliefkoosd worden nog door jeugdig je-m’en-foutisme kon worden beleefd. Ook “Baby Let’s Make it Real” is een leuk liefdesliedje, dat zijn sterkte vooral vindt in zijn speelsheid en in het typische Eelsgeluid.
Als het Eels’ bedoeling was om onverschillig en futloos te klinken op zijn nieuwe plaat, is de band met vlag en wimpel geslaagd. Earth to Dora weerspiegelt een gevoel van verveling en een gebrek aan motivatie die een lockdown met zich kan meebrengen. Dat het leeuwendeel van de plaat werd geschreven en ingeblikt voor de huidige pandemie, is wellicht de grootste verrassing die we over en op de plaat hebben gehoord. Mark Oliver Everett klinkt uitgeblust en somber, wat in principe niets nieuws hoeft te betekenen, maar weet er deze keer ook gewoon geen leuke nummers uit te spinnen. De dertiende is er daarom eentje om snel te vergeten.
Volg ons op Spotify voor dagelijkse porties nieuwe muziek.
