Sommige groepjes beginnen als zijproject, maar blijken zo succesvol – creatief of commercieel – dat de betrokken muzikanten beslissen er iets blijvenders van te maken. Loma hoort in die categorie thuis. De Amerikaanse band ontstond als samenwerking tussen Jonathan Meiburg, frontman van het ondergewaardeerde Shearwater, en echtpaar Emily Cross en Dan Duszynski van de band Cross Record. De drie artiesten brachten in 2018 een aangenaam zelfbenoemd debuut uit, dat op de radar van producer Brian Eno verscheen. Het is moeilijk te stoppen wanneer zelfs de legendarische Eno zich fan verklaart.
Het resultaat van die verdergezette collaboratie heet Don’t Shy Away, een album dat op bijna alle vlakken een stapje vooruit zet ten opzichte van het debuut. Het drietal heeft een mooi eigen geluid te pakken, dat draait rond hypnotiserende basgrooves, onstabiele demente blazerssecties, en de mooie kwetsbare stem van Cross. Een uitstekend album om laat op de avond op te zetten of droevige danspasjes bij te doen.
Indierocker Meiburg draagt daarbij de urgentie aan die Shearwater ook zo goed kenmerkt, terwijl Cross en Duszynski verantwoordelijk zijn voor de hypnotiserende slowcore-elementen in de muziek. “I Fix My Gaze” opent de plaat en is alvast een aangenaam eerste nummer. Het is echter vooral het tweede liedje, “Ocotillo”, dat de potentiële klasse van de band aantoont. Werkelijk elk onderdeel zit hier goed, van het leuke gitaarriffje tot de demente saxsolo aan het einde. Muziek om bij weg te dromen.
“Half Silences” introduceert wat uitdrukkelijker toetsen in de mix en is misschien zelfs nog beter, ware het niet voor de fade-out aan het einde van het nummer. (Wij zullen nooit begrijpen waarom muzikanten het doen.) Dat is echter maar een klein euvel. Ook “Given A Sign” zet meteen een goede groove neer en komt los in een mooi crescendo. ‘I can’t wait, I can’t wait, I can’t wait’, zingt Cross hypnotiserend. Iedereen heeft last van corona, Emily.
Verder zijn “Thorn”, “Breaking Waves Like a Stone” en “Blue Rainbow” meer dan uitstekend. In “Thorn” introduceert de band met wat gesproken woord trouwens een nieuw element in de mix. Het werkt goed, zeker met de repetitieve achtergrondzang die af en toe in het nummer de kop opsteekt. Het is een liedje dat ons bij momenten wat aan Tom Waits doet denken, met name door de relaxte sax.
Helaas eindigt de plaat niet even sterk als ze begint. “Jenny” is een kort intermezzo (nogmaals, we zullen nooit begrijpen waarom muzikanten het doen), en ook “Don’t Shy Away” en “Homing” voelen wat saai aan door het gebrek aan groove. Dat laatste nummers werd trouwens door fanboy Eno geproduceerd. Loma is niet zo goed in catchy refreinen, maar dat is niet zo erg door de mooie sferen die de band weet op te roepen. Bij deze laatste paar nummers wreekt zich dat echter. Desondanks is Don’t Shy Away een aangename plaat die wij nog vaker zullen opzetten.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
