Hoe zou het nog zijn met John Frusciante, de Syd Barrett van de Red Hot Chili Peppers? Na 11 jaar te zijn weggeweest bij Kiedis en co, is hij terug en zit hij met zijn Californische kompanen in de opnamestudio. Benieuwd of hij de tot fletse paprika’s verworden Peppers voor een tweede keer uit een creatieve dip kan halen. Eerst laat hij echter nog een soloplaat op ons los, de tweede al dit jaar. De eerste verscheen onder de naam Trickfinger, het alter ego waaronder de man al enkele jaren intelligente dansmuziek maakt. Zijn nieuwste plaat hoort ook in dat IDM-rijtje thuis, maar deze brengt hij vreemd genoeg wel uit onder eigen naam.
Maya heet het nieuwe album, een titel die verklaart waarom het geen Trickfingerplaat is. Frusciante schreef de nummers immers voor zijn kat Maya. Het vijftien jaar oude beestje likte net voor de opnames haar allerlaatste schoteltje melk leeg. Zijn harige muzikale kompaan was niet meer. Dat deed hem niet naar zijn Stratocaster grijpen, wel naar zijn computerklavier. En – elektro of niet – een plaat die je opdraagt aan je huisdier, moet je onder je eigen naam uitbrengen, toch? Hoe zou je zelf zijn? Naast kattenbrokken hield de poes blijkbaar ontzettend van UK breakbeat, hardcore en jungle uit de jaren ‘91 tot ‘96. Dat is alleszins waar haar baasje naar eigen zeggen de mosterd haalde voor deze plaat.
We zochten bij meerdere luisterbeurten naar mogelijke links met katten, maar kwamen niet veel verder dan de grijze poes in de videoclip van “Brand E”, en ook nog een klankje in “Pleasure Explanation” dat in de verte wat weg heeft van een synthetische miauw. In de teksten valt evenmin een aanknopingspunt te vinden, want teksten zijn er niet. Op een weinig subtiele zinsnede in het openingsnummer na dan: ‘Give me a motherfucking breakbeat!’ Motherfucking breakbeats krijgen we vervolgens in overvloed, en zoals dat met die dingen gaat, stuiteren ze zenuwachtig heen en weer en op en neer, maar ze springen er op geen enkel moment uit. Het is allemaal best wel goed gemaakt, maar we hadden net zo goed kunnen luisteren naar een afdankertje van Warp Records uit de prille jaren negentig.
Waar Frusciantes vorige soloplaten ergens zweefden tussen gek en geniaal, tussen bad trip en good trip, zweeft Maya tussen intelligent en saai. Ingewikkelde drumpatronen programmeren kan hij duidelijk wel – ingewikkelde songtitels verzinnen ook (of wat dacht je van “Amethblowl”) – maar zonder gitaar en stem is hij niet veel meer dan het banale broertje van Aphex Twin. In een interview op YouTube noemt hij Radioheads Kid A als een van zijn favoriete albums. Niet toevallig het album waarop ook Yorke en de zijnen voor het eerst experimenteerden met sputterende breakbeats. Radiohead deed er evenwel iets hoogst origineels mee; Frusciante komt niet veel verder dan de clichés van het genre.
Misschien komen de IDM-uitstapjes de nieuwe plaat van de Peppers ten goede. Wie weet smokkelt Frusciante daar wat elektronica binnen en resulteert een en ander in een verrassende roodhete cocktail. Dan is de kat niet voor niets gestorven. ‘Het is wat het is’, zou Maggie De Block zeggen over Maya. Wat het alleszins is, is een bewijs van Frusciantes eigenzinnigheid. Hij is een man van veel muziekjes, heel veel straffe muziekjes ook. Denk maar aan de fantastische viersporengekte van Niandra LaDes and Usually Just a T-shirt, zijn lo-fi solodebuut dat hij opnam in een diep dal waarin de heroïne rijkelijk vloeide. Of het hemelse The Empyrian, gemaakt na zijn tweede afscheid van de Peppers. Of een van zijn talrijke, eigenzinnige covers van The Bee Gees, Bowie, Tim Buckley, Joy Division, Zappa en andere muzikale grootheden.
Zoals Jimi Hendrix ooit zijn held was, heeft John Frusciante zelf inmiddels de status van een postmodern gitaaricoon. Terecht. De Peppers danken hun grootste successen Blood Sugar Sex Magik en Californication voor een groot deel aan zijn geniaal gitaarspel en subliem songschrijverschap. Zijn computerbrouwsels kunnen ons evenwel minder bekoren. Maya is opgedragen aan de kat, maar wij vinden het vooral een beetje van de hond. Als je ons nu wilt excuseren? Wij gaan de hond uitlaten terwijl we nog eens luisteren naar To Record Only Water for Ten Days uit 2001.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
Maya was een naaktkat.