De voorbije weken trokken de voorrondes van Sound Track, het kansenparcours voor jonge muzikanten georganiseerd door VI.BE, langsheen heel wat Vlaamse en Brusselse jeugdcentra. Deze editie dingen maar liefst 144 bands en artiesten in 22 clubs en jeugdhuizen mee voor de kans om een jaar lang begeleid te worden door de professionele top van de Belgische muziekscene, en voor de vierde en laatste voorronde van Vlaams-Brabant zakten wij gisteren af naar Jeugdhuis Nijdrop in Opwijk. Daar stond met TROY, Leo Bellagio, Maya, Soothe, New Trash en Leni Ark een interessante mix van soul, hyperpop, rock, electropop en punk op de affiche.
De rapper/trompettist TROY had de eer om de debatten in Opwijk te openen, en dat deed hij op indrukwekkende wijze. Vanaf de intro, waarin hij het publiek persoonlijk toesprak in een parlando-stijl terwijl zijn vierkoppige begeleidingsband een melancholische ondersteuning bood, had hij ons meteen bij het nekvel. De mooie toetsen en zachte drums vielen goed samen met een coole trompetlijn en TROY’s vlotte flow. Het vijftal bracht vervolgens een zelfzekere set waarin zowel de kwaliteit van de songs als de vlotte présence van de frontman opvielen. De toekomstige single “Run” bevestigde dat dit een artiest is met ambitie en richting. Ook “September” maakte indruk met hypnotiseerde loops en pulserende beats. TROY kreeg er de handen dan ook moeiteloos mee in de lucht. In het zwoele “Sunny Days” zorgde de mooie trompetintro dan weer voor een warme, zomerse sfeer. Met zo’n sterke opener herinnerde TROY ons er nog maar eens aan waarom Sound Track zo de moeite waard kan zijn.
Leo Bellagio bracht in de Nijdrop een flinke dosis hyperpop waar het jeugdhuis misschien niet helemaal op voorbereid was. Hun set barstte van de bonkende beats, cheesy gitaarlijnen en knipogen naar popklassiekers. Denk aan The Chainsmokers die een hyperpop-samenwerking met The Killers aangaan. Dat laatste was geen toeval: het Bellagio is een iconisch casino in Las Vegas, de thuisstad van The Killers, en tijdens de show stak de band zelfs een sample van “Mr. Brightside” in hun set. Ook een herkenbare riff en tekstregel uit “We’re Never Getting Back Together” van Taylor Swift passeerde, wat de show een licht gimmicky kantje gaf. Visueel pakte Leo Bellagio stevig uit met flitsende lichten, kleurrijke visuals en een frontman die het podium omtoverde tot een mini-rave. De energie en het enthousiasme spatten eraf, maar ondanks de bravoure en het spektakel bleef de set wat te afhankelijk van herkenbare trucjes en miste ze authenticiteit om echt te blijven hangen.
Na het muzikale dansgeweld bracht Maya weer wat rust op het podium. De singer-songwriter koos voor een sobere aankleding en liet zich enkel vergezellen door een gitaarvirtuoos en een achtergrondzangeres. Haar stem en songs waren echter zó sterk dat de set geen moment verveelde. Vanaf opener “Requiem for a Dream” nam ze ons mee op een muzikale reis vol jazzy, soulvolle popsongs. Het herfstige “Before the Coffee Gets Cold” maakte indruk met zijn knappe gitaartokkel, die in de refreinen omsloeg in een aanstekelijke ritmische strum. Met een energieke afsluiter kreeg Maya de zaal nog even aan het meezingen, al was het vooral haar warme, expressieve stem die met de prijzen ging lopen. Maya bracht dan ook een ingetogen, maar krachtige performance die nog lang nazinderde.
De uit Leuven afkomstige band Soothe bracht aansluitend een mix van alternatieve indie en shoegaze en stelde daarin allerminst teleur. Frontvrouw en gitariste Benina Hu zocht regelmatig contact met het publiek, maar wist tegelijk voldoende mystiek te bewaren rond de aanstekelijke, vaak weemoedige rocksongs. Op het podium was er desalniettemin opvallend veel dynamiek en energie: Bram Nijs toverde in de beste Peter Hook-traditie heerlijk hoge noten uit zijn bas, Haiko Van Dooren bracht de riffs scherp en vuil en Bob Moons roffelde het geheel op aanstekelijke wijze aan elkaar. Ze trokken de setopener sfeervol op gang maar lieten het al gauw ontaardden in een heerlijke, grungy ninetiesklank, aangedreven door een fuzzy basfinale. Daarna volgden uptempo drums die het geheel de vaart van een rockende sneltrein gaven, terwijl de scherpe postpunkgitaren en de dromerige zang een pakkend contrast vormden. Afsluiter “Porcelain” overtuigde ten slotte met zijn snijdende gitaarlijnen en meeslepende melodie. Soothe heeft duidelijk al sterk materiaal bij elkaar geschreven, balancerend tussen dromerige nineties-indie en energieke postpunk.
Ook New Trash maakte de verwachtingen waar met een punky set vol aanstekelijke powerchords en springerige melodieën. Het trio stond opvallend relaxed op het podium, maar dat vertaalde zich in een strakke en venijnige performance. Alle nummers schoten als een sneltrein uit de startblokken en minderden zelden vaart. Het drietal bleef het hoge tempo verrassend goed meester; echo’s van nineties-grunge, slackerrock en punk waren nooit ver weg. Het materiaal van New Trash was in dat opzicht misschien niet baanbrekend of vernieuwend, maar energiek en overtuigend was het zeker.
Karlien Aelvoet nam in 2022 deel aan The Voice van Vlaanderen, maar richtte zich daarna volledig op een nieuw persoonlijk project: Leni Ark. Met vier singles op haar palmares en een ep die eind oktober verschijnt, stond ze in Opwijk met hoorbare zelfverzekerdheid op het podium. De set opende met “Victory”, waarin een pulserende beat en volle synths de perfecte basis vormden voor haar zwoele stem. De sterke zang en de aanstekelijke, dansbare vibe maakten meteen indruk. In “Sabotage” toonde Leni Ark zich als een moderne Anne Clark-lookalike: sensueel, ritmisch en vol charisma. De nieuwe single “Caterpillar” klonk bombastisch en groots, met krachtige uithalen maar een opvallend beheerste, trage opbouw. “Echoes” bracht vervolgens een plakkerige, poppy dansbeat met een verrassend dubstukje dat ontaardde in de feestelijke krochten van de eighties. Het werd zo een absolute topsong, temeer omdat de zangeres ook even de synths beroerde. De dansbare afsluiter mondde uit in een goed getimede “paparapa”-catharsis, waarmee Leni Ark haar set afsloot met flair en overtuiging.
Na de dansbare performance van Leni Ark was de vierde Vlaams-Brabantse voorronde van deze editie van Sound Track definitief voorbij. De sfeervolle mix van electropop, punk, rock, hyperpop en soul verveelde geen moment. Naar goede gewoonte geven wij alvast onze top drie mee:
3. Leni Ark
2. Soothe
1. TROY
Voor de finale van Vlaams-Brabant in Het Depot in Leuven is het nu uitkijken naar 13 december.
