Van een diploma astrofysica naar een dikbetaalde job in het bedrijfsleven naar de muziekindustrie. Eric Whitney heeft in zijn 29-jarige bestaan al heel wat bereikt, waarvan zijn carrière als de rapper Ghostemane ongetwijfeld zijn grootste verwezenlijking is. Al sinds 2014 schreeuwt hij met nihilistische teksten de longen uit het lijf, ondersteund door de meest waanzinnige en ongehoorde combinatie van hiphop, rock en elektronica. Wikipedia probeert het allemaal te categoriseren onder trapmetal, doommetal, hiphop, hardcorepunk, noise en blackmetal, maar er is geen beginnen aan. Ghostemane combineert genres naar eigen goeddunken en slaagt erin de hardste varianten bij elkaar te krijgen.
Na tien albums, elf ep’s en twee mixtapes zou je denken dat Ghostemane aan het eind van zijn Latijn is. Wat zou hij immers nog allemaal te vertellen kunnen hebben dat hij de voorbije zes jaar nog niet heeft verkondigd? Nu zopas zijn nieuwe album ANTI-ICON is verschenen, is het antwoord vrij duidelijk. Niet enkel is dit Ghostes extreemste en luidste project tot nog toe, maar tegelijkertijd ook zijn zachtste, emotioneelste en zwaarste. Zoals hij het zelf omschreef is ANTI-ICON ‘career defining’, en we zijn het met hem eens. In de lijvige discografie van Ghostemane zal er voor altijd een onderscheid worden gemaakt tussen wat er voor ANTI-ICON kwam, en erna. Dat is opmerkelijk, want eigenlijk lijkt het enorm hard op Ghostes vorige album N / O / I / S / E (2018).
De gelijkenissen zijn sprekend, maar gaan voornamelijk over de opbouw. Naar goede gewoonte begint Ghostemane zijn album met een intro. In dit geval “Intro.Destitute”, op N / O / I / S / E was het nog “Intro.Desolation”. Na de meer atmosferische inleiding valt Ghostemane meteen met de trapdeur in het hiphophuis en trakteert hij ons op zijn stevigste raps. Twee jaar geleden was dat “Nihil”, nu is dat “Vagabond”. Waar N / O / I / S / E daarna een beetje afzwakt in elektronische beats en harde noise, met een akoestische afsluiter, volgt ANTI-ICON die lijn. Het contrast ligt echter in de tijd die Ghostemane nu gebruikt om van de rauwe agressie van “Vagabond” uit te monden in het ontroerende “Falling Down”. Al telt het album maar één nummer meer, Ghostemane is er toch in geslaagd om de contrasten tussen de nummers veel beter uit te spelen. Hiphop wordt sneller afgewisseld met elektronica en wordt voor het eerst voldoende gecombineerd met steenharde gitaren. Ook tussendoor worden (broodnodige) ademruimtes gelaten, wat ANTI-ICON veel ‘hoorbaarder’ maakt dan Ghostemanes vorige projecten.
Ook op tekstueel vlak is er sinds N / O / I / S / E veel veranderd. Ghostemane is vooral gekend om zijn nihilistische, desastreuze teksten die aardig doorspekt worden door mysticisme en spiritualisme. ANTI-ICON daarentegen gaat rechtuit. Zijn emotionele, harde, gekwetste boodschap blijft, maar wordt deze keer niet in esoterische metaforen verpakt. Wanneer Ghostemane op titelnummer “AI” fluistert ‘When you die, ain’t nobody gonna remember you’, is het vrij duidelijk wat hij bedoelt. Dit wil echter niet zeggen dat alles op ANTI-ICON even vanzelfsprekend is. De titel van het album wordt verklaard in “Sacrilege” met de commentaar ‘If that’s an icon, that’ll never be me’, maar of er iets wordt bedoeld met de dubbele betekenis van de afkorting AI (artificiële intelligentie), is niet duidelijk. De tekst wijst soms in die richting (‘Fake love, somethin’ I don’t really care for / Let it all hang out, find me another motherfucker / Who ain’t an overrated fabricated A.I’), maar het kan hier evengoed over Erics vader gaan. Die stierf toen Ghostemane nog maar zeventien jaar was, en in zekere zin is ANTI-ICON een verwerking van deze gebeurtenis.
Een ander belangrijk thema uit ANTI-ICON is drugs. Op het eerste gezicht zou je denken dat zinnen als ‘I don’t love you anymore’ verwijzen naar een stukgelopen liefdesrelatie, maar het kan hier evengoed gaan over zijn vroegere verslaving aan opioïden (waar Ghostemanes vader ook mee kampte). Op dit album zegt Ghostemane de drugs voorgoed vaarwel, wat zelfs een positieve noot geeft aan de muziek. Dat klinkt misschien nogal crue gezien de prominente besprekingen van de dood, lusteloosheid en nihilisme, maar voor het eerst lijkt Ghostemane ook het goede van het leven in te zien. Of zijn recente verloving met de alternatieve popprinses Poppy daar iets mee te maken heeft weten we niet, maar de liefde voor zijn fans is alleszins iets dat Ghostemane voortdurend helpt om zich erdoor te sleuren. Hij is zelfs enorm tevreden met de (aanzienlijke) fanbase die hij tot nu verzameld heeft: ‘If you don’t know me by now, I don’t want you to’, rapt hij op “AI”.
Op ANTI-ICON heeft Ghostemane zichzelf eindelijk gevonden. De voorbije zes jaren hebben allemaal bijgedragen tot dit project, waarin Ghostemane niet enkel op muzikaal vlak maar ook tekstueel alle puzzelstukjes bij elkaar heeft kunnen leggen. Zijn unieke mix van genres klonk nog nooit zo hard en verfrissend, zijn teksten nog nooit zo oprecht en duidelijk. Toen Ghostemane ANTI-ICON omschreef als ’the greatest record I’ve made to date’ kunnen we niet anders dan hem gelijk geven. Het is zijn summum, zijn grootste meesterwerk. Hopelijk behoudt Ghostemane dit niveau en gaat het van hier nu niet bergaf.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
