Admiral Freebee, oftewel Tom Van Laere, stelde in de AB zijn nieuwe ep Don’t Follow Me, I’m Lost voor. De eerste release in vier jaar tijd als we liveplaat A Duet For One uit 2017 niet meerekenen. Dat de zaal niet uitverkocht raakte, was alvast een verrassing. De Admiraal gaat al een tijdje mee, maar zijn albums gaan steevast naar één in de hitlijsten. Door corona waren er ook niet zoveel zetels te vullen. ‘Jullie zijn de harde kern die geen schrik heeft,’ zei Van Laere daar later over.
Sowieso heerste er een wat raar coronasfeertje in de halfvolle AB. Maar Van Laere zou de admiraal niet zijn als hij dat niet volop zou omarmen. We beginnen bijna te geloven dat het charisma van de man evenredig groeit naarmate zijn haarlijn terugwijkt. De Antwerpenaar kwam vergezeld door toetsenist Senne Guns het podium op en zong acapella enkele flarden van “Hope Alone” vooraleer in alien-modus te gaan met zijn vocoder: ‘The virus is a human being, it needs love like me. Hello people of the earth 2020’, zong hij in falsetto.
Een armblessure leidde ertoe dat de admiraal zijn gitaar een tijdje moest neerleggen, wat hij oploste door zich op keyboards te smijten. Van Laere had zich duidelijk al veel geamuseerd met de mogelijkheden van jaren tachtig synths. Na de humor kwam echter de ernst. Single “No Ordinary Moments” is een ingetogen donker nummer, dat uitstekend gebracht werd. Jammer alleen van de geprogrammeerde beat, die naar onze zin iets te luid stond (een euvel dat heel de set zou blijven). Het nummer werd gevolgd door de mooie ballade “Recipe For Disaster”, uit Songs van 2005.
Daarna was het echter tijd wat danspasjes uit te proberen. En het moet gezegd worden, wij hadden moeite onze ledematen onder bedwang te houden. Een enthousiaste vrouwelijke fan kon het niet laten enkele keren wat onverstaanbaars de zaal in te roepen. ‘Ik betaal niet voor de abortus!’ riep de admiraal daarop terug. ‘Nee, dansen!’ riep de vrouw terug. ‘De Dansaert? Ja, dat ligt hier vlakbij.’ In een alternatief universum werkt Van Laere voltijds als comedian.
De admiraal gaf haar wel prompt waar voor haar geld door een beat in te zetten. Ook “Bad Year For Rock ’n Roll” kreeg een dansuitvoering aangemeten. De security moest de enthousiaste dame en haar danspasjes dan ook enkele keren komen beteugelen. “The Last Song About You” kreeg een poppy aankleding en deed zowaar wat aan The Postal Service denken, net als “Einstein Brain”. Als er één ding is dat de nieuwe arrangementen aantonen, is het wel hoe sterk de melodieën van Van Laere vaak zijn.
Desondanks misten wij het scheurende gitaarwerk van de Admiraal wat. Van Laere en Guns amuseerden zich duidelijk, maar het duo was iets te beperkt in hun mogelijkheden om ons echt helemaal te overtuigen. Wij veerden enthousiast op toen Van Laere met zijn akoestische gitaar naar voren trad, maar helaas, “Man In The Long Black Coat” is niet één van onze favorieten. ‘Mogen wij nog dansen?’ vroeg de vrouwelijke fan. ‘Ik ben God niet’, was het antwoord. En dat klopte, al waren er wel af en toe flarden goddelijkheid te bespeuren.
Het duo speelde nog enkele nummers, waaronder “Nothing Else To Do” vooraleer Van Laere teruggreep naar zijn gitaar en “Rags ’n Run” bracht. Het blijft een prachtige klassieker, die opgevolgd werd door een medley van rockers “Ever Present” en “Oh Darkness”. De admiraal zong dat tweede nummer trouwens bijna de vernieling in want, te ingetogen, en besloot dan ook halverwege terug te keren naar “Ever Present” en zijn strot open te trekken. Goed zo.
“Always On The Run” en “Walking Wounded” gaven de enthousiaste vrouwelijke fan nog enkele keren de kans met haar dansjes de security de kast op te jagen en toen was het einde gekomen met “The Wonder of Life”, de afsluiter van de nieuwe ep. Een leuk kalm nummertje, dat wat aan Eels deed denken. We beseften bijna niet hoezeer de admiraal onze door corona geteisterde zenuwen had helpen ontspannen tot de luidsprekers ons onverwacht luid aanmaanden de zaal ordelijk te verlaten. Een goed, maar niet geweldig, optreden.
