© Jelle Martens
Eerder dit jaar bracht SCHNTZL een tweede langspeler uit en die wist ons meer te smaken dan het gepaneerde lapje vlees dat doet. Op catwalk werd het ene filmische nummer opgevolgd door het andere en zo wisten ze ons opnieuw mee te nemen in hun wereld. De eerste keer dat toetsenist Hendrik Lasure en drummer Casper Van De Velde dat deden was op hun debuutalbum in 2016. Ondertussen heeft het tweetal een herkenbare sound waarin jazz met elektronica wordt gecombineerd. Een mooie zaal als die van de AB brengt de muziek van SCHNTZL alleen maar meer tot zijn recht en zo hadden we de ultieme SCHNTZL ervaring afgelopen avond.
Aan de zijkant van het podium staan er enkele keyboards waaraan een man en vrouw plaats nemen. Een gitarist stelt zich ernaast op en zo is Klein Volk vertrokken. De Gentse band brengt gelaagde, mysterieuze muziek en dat niet altijd op een klassieke manier. Zo wordt een drumstick al eens gebruikt om gitaar mee te spelen bij Klein Volk. De zo nu en dan ietwat dreigende muziek wordt vergezeld door de rockinvloeden van de gitaar en zo krijgt de instrumentale muziek een iets ruiger kantje. Een van de nummers wordt opgedragen aan de nieuwe regering en ook in de muziek zelf vinden we zo nu en dan een ludieke toets terug. Klein Volk brengt muziek die afkomstig zou kunnen zijn uit een absurde film die je in de betere cinema kunt zien.
Terwijl het zaallicht nog brandde, vloog SCHNTZL er meteen in met een uptempo lied. Vrij snelle percussie ging gepaard met elektronica en zo ontstond er een vrolijk geheel waardoor we al snel met een glimlach zaten te genieten. Meteen daarna volgde “sumi” dat werd ingezet met dreigende tonen, iets helemaal anders dus. Dat terwijl het volledig donker was in de zaal én op het podium. Hier rolden voor het eerst en laatst enkele woorden over de lippen van de muzikanten. Contrasten werden vrijwel van in het begin opgezocht. Snel en traag, zacht en hard, licht en donker (letterlijk en figuurlijk) kwamen doorheen de avond rijkelijk aan bod. Zo nu en dan wisselde Hendrik zelfs tijdens eenzelfde muziekstuk van de piano naar het keyboard en terug. Het optreden van SCHNTZL was een reis met uiteenlopende tussenstops.
Tijdens het optreden kreeg de piano meer dan eens alle aandacht. Op een bepaald moment voelde de filmische muziek aan als wanneer je alleen in een grote bloemenweide staat die omgeven is door bomen die wat wind vangen. De wind ging zachtjes door je haren, je hoorde wat vogels in de verte en de zon verwarmde je huid. De muziek gaf emoties weer, maar was het eenzaamheid of geluk die we voelden? Op andere momenten lag de focus dan weer op de percussie en zo toverde Casper op een gegeven moment wat zuiderse percussie uit zijn mouw. Ook de drummer brengt emoties over en zo kwam woede ook subtiel aan bod. Woede werd gemengd met lichtere, positievere gevoelens die door het pianospel doorheen het slagwerk werden gemengd. Het ene moment toverde SCHNTZL een glimlach op ons gezicht en wat later raakte het duo ons in het diepste van onze ziel. Met momenten werd het zo intens dat we haast vergaten te ademen.
Of het nu om emotionele pianomuziek of dromerige elektronica ging, keer op keer ondersteunde de belichting de muziek. Zoals eerder vermeld zaten we eerst in vol licht en wat later in het donker, maar voor het grootste deel van het optreden was uiteraard slechts het podium verlicht. Vaak kwam het licht van boven (zoals dat meestal het geval is), maar meer dan eens kwam het van opzij of zelfs van de achterkant. Op een gegeven moment werd het podium niet verlicht, maar de muur achter hen wel. Doordat het klassieke gordijn achteraan het podium weg was, keken we uit op een muur met een gigantische deur, enkele lampen aan bevestigd en wat podium elementen ertegen. Een haast industriële setting voegt een extra dimensie toe aan de geluiden die door de zaal galmen en zo verrijkte de belichting keer op keer de muziek.
Ondanks dat de muziek genoeg wending bevat om niet te gaan vervelen, wist het duo ons toch nog meer dan eens te verrassen. Zo haalde Casper er plots een blokfluit bij en die bespeelde hij terwijl hij bleef drummen. De twee instrumenten waren niet makkelijk te combineren, maar het zag er toch best spectaculair uit. Tijdens “lovers b” was het dan weer het publiek die een extra laag aan het auditieve geheel toevoegde door met de vingers te knipperen.
Dankzij corona kon SCHTNZL in de grote zaal van de AB spelen en daar kwam de muziek enorm goed tot zijn recht. Lichtman Jelle Martens had niet alleen meer ruimte om met zijn knopjes te spelen, maar ook de hedendaagse jazzmuziek schitterde hier. Hendrik en Casper namen ons zonder moeite mee in hun wereld en die is niet alleen uitgebreid, maar bovendien barst die ook van de contrasten en onverwachte wendingen. Hey duo vertelde met elk nummer een magisch verhaal waardoor de tijd leek stil te staan. De filmische muziek bracht een hoop emoties met zich mee en zo wist SCHTNZL ons te omarmen met een gevoelrijke cocon.
