Engeland, politiek en de muziekindustrie: drie factoren die samen het afgelopen decennium parel na parel afschieten, en ditmaal in de vorm van Sapphire Blues. Sapphire Blues is een postpunkband van drie jonge knapen afkomstig uit een van de beginnende broeihaarden van het postpunkgenre, Bristol. Vorig jaar kwam de band met de single “Good Morning Britain” en eerder dit jaar brachten ze “119” uit. Met “Ourselves Forgotten” gaan ze een stap verder: poëtischer, duisterder. Ook een flinke ton agressie wordt aan hun formule toegevoegd.
‘Not a Blues band’ gaat de slogan van de band. En dit is meer dan waar. Geen rustieke gitaar passend bij je eerste kop koffie in de ochtend, maar een brok van fuzz in de vorm van een daverende basgitaar, een knarsende elektrische gitaar en een stel harde drums die recht in je gezicht slaan. Het nummer start met de klank van een basgitaar die veel onheil voorspelt, wat zeker het geval is enkele seconden verderop. Een prachtig stuk dat valt mee te neuriën en een plots interval van gitaargekte leggen de rode draad van het nummer: vergetel- en eenzaamheid.
Sapphire Blues haalt duidelijk inspiratie uit bands als Interpol en Editors. Twee groepen die voor een postpunkrevival zorgden in begin/mid jaren tweeduizend, al klinkt het hier allemaal wat vuiler. De vocals van zanger Sam zijn ruw en passen perfect bij het thema en de donkere sfeer die de band opbrengt doorheen het nummer. Sapphire Blues is een (vrij jonge) band die laat merken dat die recente vlaag van postpunk over het Verenigd Koninkrijk nog niet weggewaaid is, en al zeker niet bij deze jonkies.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
