Op sommige mensen staat er geen leeftijd, anderen laten zich gewoon de wet niet voorschrijven en er zijn er maar een aantal op deze aardkloot die het allebei kunnen. Bob Mould heeft al een mooie leeftijd bereikt, maar dat neemt niet weg dat je na vandaag niet kan ontkennen dat punk in deze man zijn hart en nieren raast. De combinatie van de maatschappijkritiek en de snedige muziek maakt dat Bob Mould iemand geworden is waar we momenteel muzikaal niet meer rond kunnen. De adelbrieven waren al fantastisch, maar daar trekt deze grootheid zich niets van aan. Elke plaat is gewoon een avontuur gebleken en dat is een mooie verdienste. Vele rockiconen dwalen af naar het verleden en genieten van die status. Bob Mould gaat veel verder dan dat en daar kunnen we enkel tevreden over zijn.
Voor de duidelijkheid: Bob Mould is een icoon van de jaren negentig met een geschiedenis in bands zoals het immer onderschatte Hüsker Du en het vlottere Sugar. De ondertussen bijna zestigjarige Bob heeft al minstens 25 releases op zijn naam staan en hij raast gewoon door alsof hem niets kan gebeuren. Of net wel? Deze vraag wordt meermaals gesteld door de zanger op deze plaat en je zal snel horen dat de muziek niet op zich staat. De teksten zijn uitermate belangrijk en klagen alles aan wat er momenteel misloopt in de wereld en Amerika in het bijzonder. En we kunnen jullie al iets verklappen: dat is heel wat. Blue Hearts is een ode geworden aan de mistoestanden en Mould heeft zijn soundtrack al klaar. Nu de film nog.
Op Blue Hearts staan enorm veelzijdige nummers, maar steeds duidelijk met Bobs handtekening. Met bassist Jason Narducy en drummer John Wurster is dit trio al lang onderweg en deze trip geeft een gevarieerd landschap weer. Ze vallen met de deur in huis, want “Heart on my Sleeve” is het rustigste nummer en volledig akoestisch. De muziek is dan wel kalm, maar de tekst is een bombardement: ‘And we’re going to war, and we’re going to die’. Duidelijker kan een statement niet zijn en het is propaganda waar we ons enkel in kunnen vinden. Ook afsluiter “The Ocean” is een rustigere ode aan de grote zee met op het einde een leuke gitaaruitbarsting die perfect aansluit op de rest.
De twee buitenkanten zijn dus zacht, maar tussenin laat de band ruimte voor heel wat steviger werk. Tegelijk is deze plaat vrolijker en ook veel uitbundiger en expressiever dan de vorige, meer donkere albums Silver Age, Beauty And Ruin en Patch The Sky. Dat Bob Mould de zanger was van Sugar en Husker Dü is herkenbaar op Blue Hearts. Een nummer als “Fireball” is uptempo, maar laat zeker nog plaats over voor een leuke melodie. Ook de single “Forecast of Rain” is een nummer dat je onmiddellijk een goed gevoel geeft, alhoewel de inhoud iets minder vrolijk is. In deze trend vind je nog wat nummers terug, maar dan willen we toch even de nadruk leggen op “Leather Dreams”, dat je letterlijk terug katapulteert naar de jaren negentig.
Maar we zijn er nog niet, want Bob Mould serveert ons na de voorgerechtjes ook nog een stevig hoofdgerecht: punk! Want nummers als “Next Generation”, “American Crisis” en “Racing to the End” zijn stuk voor stuk fantastische pareltjes waar elke punkband jaloers op zal zijn. Rechtdoor, uptempo, met ruimte voor variatie en vooral teksten die bepaalde instanties en personen deftig tegen de oren zullen slaan. Echt zalvend klinkt de band hier niet, maar dat was dan ook allerminst de bedoeling. Ze laten vooral voelen dat ze niet akkoord zijn met de huidige gang van zaken. En waar is punk anders goed voor? Slaan zonder zalven is waar punk lang voor gestaan heeft, en Bob doet zelfs meer.
Het broodje dat Bob Mould ons serveert is lekker zacht aan de buitenkant, maar de inhoud is een combinatie van punk en midtempo jaren negentig. Er komt af en toe een gitaarsolo om de hoek loeren, maar de hoofdbrok is toch wel de band zelf. Alles klinkt zo harmonieus en als je weet dat de volledige plaat op twee weken is opgenomen en bijna zonder overdubs, dan is de conclusie dat we met een enorm pure plaat zitten die barst van de energie. Bob is (terecht) boos, maar toch durft hij ons ook hoopvol te stemmen op Blue Hearts, en daarom is dit ook geen negatieve plaat geworden.
Blue Hearts kwam uit via Merge Records op 25 september en elke zichzelf respecterende muziekliefhebber van het luchtigere gitaarwerk zou deze plaat in zijn collectie moeten hebben zitten.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Copper Blue tijden herleven!