Er zijn weinig bands die deze beer zo hebben getroffen met hun muziek als Movements. De debuutplaat van het Californische viertal, Feel Something, had zijn naam allesbehalve gestolen. Nummers als “Deadly Dull”, “Daylily” of “Suffer Through” porden qua thematiek niet meteen veel onverschilligheid aan, en werden op een uiterst elegante manier van muzikale begeleiding voorzien. Een stokoud cliché uit de muziekwereld leert ons dat het na zo’n puik debuut moeilijk wordt om te overtuigen met een tweede. Laat ons Movements vandaag maar het tegendeel bewijzen.
De twee eerste singles die de heren al op ons loslieten, waren alvast even wennen. Bij het beluisteren van zowel “Don’t Give Up Your Ghost” als “Skin to Skin” viel op dat Movements, zowel muzikaal als tekstueel, niet zinnens was om ons omver te blazen. Vooral die tweede kon, de hele discografie van de band in acht genomen, zelfs geïnterpreteerd worden als een licht verteerbaar nummertje. Ook de toevoeging van heel wat elektronische franjes hoefde wat ons betreft echt niet, voor een band die uit zeer directe songs zijn voornaamste speerpunt heeft geslepen.
Zinnen als ‘I’ve been there before, laying on the floor / With a sharp idea in my hand’ mogen dan wel heel onthutsend klinken, het blijft speuren tot een moment waarop tekst en muziek met verenigde kracht verschroeiend uithalen. Die cocktail van kunde komt echter helemaal tot zijn recht tijdens “Tunnel Vision”. Die derde en beste single kenmerkt zich door aanlopen op muzikaal minimalistische wijze en een refrein waarin het ferme stemgeluid van Patrick Miranda eindelijk de uithalen krijgt die het vereist. Al schreeuwend en screamend jaagt Miranda zijn demonen weg, en zo horen we de man en zijn band het liefst. Dit soort donkere, introspectieve nummers en de kracht die Movements ze kan meegeven, missen we wat te veel op de rest van de plaat.
De Amerikanen laten doorheen No Good Left to Give vooral na om het kabbelende tempo dat zich onder de nummers heeft gemengd zo nu en dan te doorbreken. De middenbeuk van het album gaat zo, door het algemene gebrek aan dynamiek en de voorspelbaarheid die daaruit volgt, behoorlijk klagerig klinken. Als Miranda bij “Seneca” ook nog eens een liefdesbrief begint voor te lezen, wordt het wel héél moeilijk om een geeuw te onderdrukken. Plots wordt duidelijk hoe moeilijk het eigenlijk is om met summiere instrumentatie interessant te blijven klinken, laat staan in combinatie met songteksten die de mentale molen maar weinig aan het werk zetten.
De fijne drumlijn en het leuk, mysterieus gitaargeluid tijdens “Living Apology” mogen zeker in de verf worden gezet. Ook dat nummer zien we evenwel moeilijk blinken tussen de betere nummers uit de discografie, door het voorspelbare en te gretig aangedikte slot. “Moonlight Lines” geldt dan weer als een verstandshuwelijk tussen dit Movements en het geluid dat de groep in haar beginjaren produceerde. Een nerveuze drumlijn leidt ons in en Miranda kan zijn klaagzang kwijt tijdens de refreinen. Daartussen schakelt hij over op schreeuwerige gesproken lijnen, een kunstje dat hij op Outgrown Things meermaals tentoonspreidde.
Het hoeft geen verder betoog dat we bij No Good Left to Give toch wat op onze honger zijn blijven zitten. Met de drie singles die Movements al op ons losliet, hadden we het beste van de plaat eigenlijk al gehoord. Rampzalig slechte nummers kent deze tweede langspeler gelukkig niet; het gebrek aan écht goede exemplaren zit ons veeleer dwars. De nieuwe songs zijn minder introspectief, daardoor minder direct en veel voorzichtiger muzikaal begeleid dan we van de Californiërs gewend zijn. Laat ons hopen dat het viertal deze middelmaat op de volgende weet te overtreffen.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
