AlbumsRecensies

The Flaming Lips – American Head (★★★): Wanneer de vlam toch een beetje uitbrandt

Weinig bands dragen het etiket van ‘een beetje raar’ met meer trots dan The Flaming Lips. Hun eclectische mix van neopsychedelia en indierock vond vooral zijn hoogtepunt in de late nineties en vroege nillies, met albums als The Soft Bulletin en Yoshimi Battles the Pink Robots die nu geregeld opduiken in ‘best of’-lijsten van hun respectievelijk decennium. Een excentriek imago heeft de band wel, maar achter die fratsen zit echt talent. De discografie van the Flaming Lips is op zijn minst gezegd moeilijk te beschrijven. Aan de ene kant heb je voorgenoemde klassiekers uit late nineties en vroege nillies, maar aan de andere kant heb je albums als het collaboratief project met Miley Cyrus (Miley Cyrus & Her Dead Petz) of het coveralbum van Pink Floyd’s Dark Side of the Moon met punklegende Henry Rollins. Met andere woorden, de band heeft in zijn bijna veertig jarig bestaan zich in nog geen enkel artistiek hoekje laten duwen. The Flaming Lips levert nu met American Head hun zestiende album.

The Flaming Lips trippy noemen zou niet meteen de meest diepgaande observatie ooit zijn, maar de band schijnt op American Head terug te gaan naar waar ze het best in zijn. Zoals gekend hebben we hier te maken met een groep die veel instrumentatie weet te combineren en op mekaar te stapelen. Op goede albums klinkt dat als een veelzijdig avontuur naar buitenaardse dimensies, op slechte albums klinkt dat eerder als een verloren soep. American Head bevindt zich ergens tussenin. Al meteen op opener “Will You Return / When You Come Down” toont de band zijn kunnen met een delicate puzzel van karakteristieke zachte gitaren, dramatische synths en tedere xylofoontjes die het nummer omtovert tot iets dat we zelfs een kosmisch slaapliedje durven noemen. De drums en bas die er iets later inkomen, laten het nummer dan helemaal ontplooien tot iets episch.

De gewoonlijke sci-fi en buitenaardse thematiek wordt op American Head ingewisseld voor, je raadt het al, een reflectie op de Amerikaanse opgroei van de band en vooral frontman Wayne Coyne in de staat Oklahoma. The Flaming Lips-esque tripjes naar de ruimte verdwijnen echter niet volledig, want op de single “Flowers of Neptune 6” weet de band ons weer in hun vertrouwde wereld te zuigen als geen ander met een wondermooi refrein dat zich als een zachte sjaal rond je nek nestelt.

Al snel voelen we echter dat de ‘de reis is belangrijker dan de bestemming’-attitude van de band wat flauw klinkt hier. Op Yoshimi Battles the Pink Robots was de thematische rode lijn die door dat album liep zo sterk dat het zichzelf wist te overstijgen tot niet alleen een album, maar een ware ‘experience’. De sound was zo consistent dat geen enkel nummer als een aparte entiteit aanvoelde, maar slechts een onderdeel van iets groter. Het verhaal dat door de albums zelf liep, hielp dit gevoel nog meer opwekken. Daaruit put neopsychedelia net zijn kracht, een vloeiende sound en verhaal dat het gevoel geeft dat we naar meer luisteren dan enkel muziek. Die consistentie vinden we hier niet, verschillende stukken voelen een beetje futloos aan.

Nummers als “Dinosaurs on the Mountain” en “Mother I’ve Taken LSD” zijn redelijk eentonig en oninteressant op instrumentaal vlak, terwijl de teksten van die laatste je doet herinneren hoe oud de band in feite is. ‘Reflectie’ is een groot thema van het album, maar terugkijken naar het verleden wordt hier gedaan zonder enige vorm van inzicht. Het idee van een oudere generatie muzikanten die hun eigen jeugd wat onder de loep neemt, had een interessant perspectief kunnen leveren, maar in plaats daarvan krijgen we simpelweg een handvol nummers over drugs nemen en high worden. Het mist allemaal wat substantie.

Paar opklarende momentjes waar het talent weer uitbarst vinden we echter ook wel. Het contrast op “When We Die When We’re High” tussen de diepe zoomende synths en de galmende, maar zachte vibrafoon weet te intrigeren en heeft iets mysterieus. Afsluiter “My Religion is You” is een voorbeeld van een nummer dat veel doet met weinig. Het gitaarwerk is eenvoudig, maar zet de zweverigheid eens effectief in de verf. De drums geven een kordate aanzet tot een refrein dat met zijn diepe synths doet snakken naar meer van dit soort aangename dramatiek.

American Head is niet slecht, maar eerder wat futloos en langdradig. De sound die in je oren blijft kleven die we weten dat The Flaming Lips kunnen creëren, is hier afwezig, wat van dit album een beetje een sleur maakt. Vaak kiezen Wayne Coyne en company hun instrumentatie wel zorgvuldig uit en vooral het synthwerk neemt ons terug op een tijdloze manier die niet gedateerd klinkt, maar de rest van de puzzel mist vaak zijn memorabel stukje. De teksten missen ook een kans om ons wat wijsheid bij te brengen die een bijna veertig jarige band ongetwijfeld bezit. In dit album vol kosmische pop raakt American Head maar moeilijk van de grond.

Facebook / Twitter

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

 

176 posts

About author
guess this must be the place
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

WILDES - Other Words Fail Me (★★★½): De kracht van woorden

Toen Ellie Walker in 2016 met haar debuutsingle “Bare” meteen hoge ogen gooide, leek alles op een snelle doorbraak te wijzen. Haar…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Beachy Head - "Destroy Us"

Indieliefhebbers allerhande, verheug je! Een supergroep onder de naam Beachy Head is geboren. De nieuwe band bestaat uit Christian Savill en Rachel…
Albums

Lost Horizons - In Quiet Moments (★★★★): Soundtrack van ongevraagde onthaasting

Lost Horizons is geen band. Het is een Brits project van gitarist Simon Raymonde en drummer Richard Thomas. De eerste speelde bij…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.