Het ledenbestand van The National heeft de laatste jaren getoond een bezige bijenkorf te zijn. Frontman Matt Berninger maakte eerder al leuke indierock met EL VY en is momenteel de laatste puntjes op de i van zijn eerste soloalbum aan het zetten. Aaron Dessner dook twee jaar geleden in de studio met niemand minder dan Bon Iver onder de naam Big Red Machine. Hij en zijn tweelingbroer Bryce vormen bovendien een gerenommeerd producersduo waarvan zelfs Taylor Swift onlangs een graantje meepikte. Ook broers Scott en Bryan Devendorf, respectievelijk bassist en drummer bij The National, gingen in zee met andere indiehelden om nieuwe horizonten te verkennen. Samen met Beirutlid Ben Lanz plakten ze hun achternamen samen tot LNZNDRF (spreek uit als Lanzendorf).
In tegenstelling tot The National rust LNZNDRF meer op het atmosferische. In 2016 bracht de band een naar zichzelf genoemd album uit dat muzikaal het midden houdt tussen de emotioneel geladen indierock van The National en psychedelische post-rock. To a Lake daarentegen gaat nog veel dieper in dat atmosferische en telt dan ook slechts drie uitgespannen instrumentale nummers. Af en toe klinkt Bryan Devendorfs herkenbare drumstijl bekend in de oren, maar toch is LNZNDRF vooral een middel om te experimenteren voor de muzikanten.
Openen doet To a Lake met een naar achter gemixt drumpatroon, een aanzwellende dreun en dromerig gitaargetokkel. Het geheel is licht opbouwend, er wordt een prachtig klinkende piano toegevoegd, een extra laag blazers en alles pruttelt rustig verder tot na drie en een halve minuut de hemel opklaart. Plots waan je je in de grandeur van The War on Drugs, maar dan zonder de weemoedige klaagzang van Adam Granduciel. Ook een popstructuur blijft achterwege, waardoor het nummer, zonder echte climax bereikt te hebben, vrij abrupt lijkt te stoppen.
“Florian” is een ‘kort’ (vijf minuten en 49 seconden) nummer dat door gebrek aan percussie eerder aanvoelt als een interlude. Dissonante fluittonen, enkele noten piano en iets wat klinkt als het gehuil van wind zorgen voor een vreemde ervaring. Een groot pluspunt aan “Florian” is dat het, ondanks dat deze niet ingelost wordt, een sterke spanningsboog creëert. Het nummer is bijna een zenuwslopende ervaring, maar geeft paradoxaal genoeg toch een gevoel van rust en vreedzaamheid.
Derde en laatste nummer “Barton Springs at Dusk” is met zijn lengte van tweeëntwintig minuten een kanjer van een song. De eerste helft is een repetitieve drumbeat met daarover synth en bas die een zwoele, vrolijke vibe creëren Vanaf het middelpunt neemt de intensiteit van voornamelijk de baslijn toe en wordt er seconde na seconde telkens net een klein beetje spanning opgebouwd. Getik op de cymbalen, een woelende waas van synthklanken en bijzonder goed klinkende gitaren omhullen de ritmesectie. Het nummer is ontzettend trippy en leidt tot een waar hoogtepunt.
To a Lake telt drie nummers, maar enkel afsluiter “Barton Springs at Dusk” greep ons echt bij de keel. Daardoor voelen de voorgaande twee tracks voornamelijk als opbouw naar dat slot. De sound van de band is niet heel uniek, doch onbegaan terrein voor zichzelf. Het is moeilijk om gedachten aan The National los te laten en LNZNDRF niet te bekijken als de som van zijn delen. Dat de Amerikaanse indiegoden nu eenmaal af en toe in de instrumentatie terugklinken, is niet abnormaal. Wel is het ontzettend boeiend om te zien hoe LNZNDRF toch een totaal andere richting uitgaat dan degene die we gewend zijn van een The National-zijproject.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
