© CPU – Joost Van Hoey
Charlotte Adigéry heeft momenteel met haar naar zichzelf vernoemde debuut-ep en vervolg Zandoli slechts een tiental nummers op haar naam staan. Toch wist ze al een heel grote indruk achter te laten op de nationale én internationale muziekscene. De Gentse speelt uitverkochte shows in haar thuisland, maar ook ver daarbuiten ligt haar naam bij velen op de lippen. Dit jaar bracht Adigéry nog geen nieuw materiaal uit, maar dat weerhield haar er niet van om naast gekende nummers ook nieuwe liedjes te spelen in het Rivierenhof. Die nieuwe liedjes worden momenteel opgenomen op om een nieuw album te verschijnen en dankzij afgelopen avond tellen we af naar de voorlopig nog onbekende releasedatum.
David Numwami. We kenden hem nog niet, maar hem onthouden gaan we zeker doen! De charmante zanger was het voorprogramma van Charlotte, had slechts één muzikant bij en speelde zo nu en dan zelf gitaar. De nummers hadden meer dan eens iets weg jazz, maar het was toch vooral elektronica die de bovenhand nam. De Brusselaar werkte al samen met Nicolas Godin (van Air) en maakte deel uit van de band van Charlotte Gainsbourg waar hij duidelijk ervaring heeft opgedaan. Net als bij die laatste wisselden ook de teksten van Numwami vlot tussen Engels en Frans. Niet alleen de taal, maar ook de sfeer veranderde geregeld aangezien de gitaar zo nu en dan een funky element aan de muziek toevoegde en er ook wel eens een iets stevigere beat te horen was.
David Numwami straalde zelf niets anders dan rust uit en wanneer hij zich niet achter zijn gitaar verschool, maakte hij handgebaren zoals Michael Jackson dat deed tijdens zijn rustigere nummers. In tegenstelling tot MJ neemt deze muzikant de onverwachte gitaarsolo voor zichzelf en zo wist hij nog maar eens te verrassen. David Numwami combineert zeer vlot verschillende genres met elkaar en laat het heel organisch overkomen. Zijn rustige uitstraling past bij de kalme muziek en doet ons wat wegdromen naar een mooie zomerse avond, waarop we in het gras liggen te genieten van deze muziek, terwijl we met Kelly naar de sterren kijken.
Klokslag negen kuste Charlotte Adigéry de grond. De dankbaarheid voor dat ze eindelijk terug mocht optreden spatte ervan af. Ze mocht eindelijk terug dansen op het podium en dus gingen de teksten constant gepaard met losse en soms ludieke bewegingen. Boris, haar muzikant, stond ook niet stil en vanaf het eerste nummer werd er dan ook mee geklapt en bewogen op de stoelen en banken. “High Lights” kwam al vrij snel aan bod en zo zakte de sfeer niet in na de dansbare openers. Adigéry zong over asymmetrische gezichten en pruiken en smeet er tussendoor spontane, losse bindteksten. Wanneer ze haar mama riep en deze niet reageerde zei dochterlief: “ze’s te laat, ‘k wist ‘et hé”. Wat later riep ze enthousiast naar haar buurvrouw op de derde rij, eens ze die achter haar mondmasker had herkend. De Gentse is enorm spontaan en dat maakt haar super charmant en tof om bezig te zien.
Vriendelijk als Adigéry is, checkte ze eerder vandaag de regels omtrent corona nog eens. Je mag voor je stoel staan en dansen. Dat moest ze geen twee keer zeggen, want bij het begin van “Paténipat” sprong iedereen recht om de benen, armen, vingers en tenen los te schudden. Nummers werden vlot aan elkaar gebreid, dus geen reden om te stoppen met dansen! Het is niet omdat muziek dansbaar is dat ze geen inhoud heeft en zo vroeg de muzikante zich af waarom mensen naar haar keken, terwijl ze exact hetzelfde schooluniform aan had als de rest. Zat de rok niet goed en zag je haar onderbroek? Of is het toch iets anders?
https://www.instagram.com/p/CEfEe8fgK0o/
Tijdens het laatste nummer haalde Charlotte haar gevoel voor humor boven. Meer specifiek was het ironie. Ze bedankte de mensen die kwamen zeggen dat de eerste ep hun meer ligt of zeiden dat ze die pruiken eigenlijk niet nodig vinden op muziek. Het niet geplande bisnummer werd opgedragen aan papa Adigéry bij wie eerder dit jaar de ziekte van Alzheimer werd vastgesteld. Ook dat komt er in 2020 bij voor de familie. Charlotte bracht voor hem een rustig, door een gitaar gedreven nummer op en zo liet ze een kwetsbare kant van zichzelf zien om af te sluiten.
De Gentse mocht nog eens optreden en dus gaf ze het beste van zichzelf. Nummers die gaan over seks, drugs, racisme en ziekte kwamen aan bod en vaak ging het gepaard met slimme teksten. Bovendien zijn de liedjes vaak zoet als honing en is dansen een vereiste. Blij dat dat kon op dat kleine stukje grond voor onze stoel. De bekendste nummers kwam al vrij snel aan bod en desondanks wist Charlotte Adigéry met nieuwe muziek toch naar een climax toe te werken. De liedjes gingen meer dan eens over in elkaar waardoor het tempo van de show niet laag lag. Door de charmes van de muzikanten werd alles nog zoveel leuker.
Een geweldig optreden in deze bizarre tijden.
Het bisnummer was ‘Celle’, dit nummer staat reeds op de 1e EP. Hier hoeven we dus niet meer op te wachten op de nieuwe plaat is het wel vol ongeduld wachten.