Proficiat, Katy Perry! Eerder deze week werd de Amerikaanse popster voor de eerste keer mama en twee dagen na de geboorte van Daisie verschijnt haar nieuwste album. Smile is de opvolger van Witness (2017), welk het een stuk minder goed dan verwacht. Ook het afgelopen jaar slaagde de zangeres er niet meer in om hits te scoren zoals ze dat deed in de dagen van Teenage Dream en PRISM. “Firework“, “Roar” en vele andere hits maken deel uit van de popgeschiedenis, maar singles van het nieuwe Smile wisten (voorlopig) hetzelfde aanzien nog niet te verwerven. Uiteraard staat populariteit niet gelijk aan kwaliteit en dus zou het best kunnen dat er nog een aantal goeie nummers op het zesde album van Perry staan. Op Witness stonden er tot slot ook nog enkele fantastische nummers, ondanks de meeste singles het niet zo goed deden.
Het album opent met “Never Really Over“. Omdat dat lied ondertussen al een een jaar oud is, voelt het al wat te oud aan om nog op het album te zetten. Langs de andere kant is het wellicht de grootste hit die Perry het afgelopen anderhalf jaar scoorde, dus haar keuze is wel te verantwoorden. Hoewel het popnummer vrij goed en catchy in elkaar zit, is het niet echt memorabel en voelt het wat te gewoontjes aan. Hetzelfde geldt voor ook voor nummers zoals “Champagne Problems” en “Smile“. Nog voor deze afgelopen zijn, zijn we alweer vergeten hoe deze gingen.
“Cry About It Later” begint bijna a capella (een trucje dat later opnieuw wordt gebruikt) en daarna komt er een stevige beat bij die zonder veel moeite overtuigt. Tijdens het refrein is stilzitten een uitdaging en zo vergeten we even alle problemen rondom ons. Nadenken over onze problemen doen we later wel, nu genieten van een fantastische popsong en op het einde verrast Perry nog eens met een gitaarsolo en voegt zo een vleugje rockmuziek toe aan haar album. Het duistere keert terug tijdens het disco-achtige “Teary Eyes” en “Not the End of the World” en vooral die eerste sleurt ons helemaal mee. Het lied heeft een herkenbare tekst en zit goed in elkaar. Dat laatst vermelde nummer is ook wat duisterder en wanneer Perry richting rap gaat, komt ze wat stoerder over. De subtiele strijkers voegen hier echter wat kleur toe waardoor het muzikaal lijkt te botsen.
Drama is iets dat verschillende keren terugkomt doorheen het album en meer dan eens slaat Perry de bal mis. Zo schrikt het onnodige geschreeuw op”Daisies” wat af. Bovendien ligt de muziek qua stijl heel ver van de vorige nummers. Van donkere electropop naar een regenboogliedje waarin de akoestische gitaar niet onbelangrijk is. Op “Resilient” wordt er doorheen het nummer getokkeld op strijkers waardoor er een toffe sound ontstaat, maar wanneer er tijdens de bridge gewoon gestreken wordt over de instrumenten voelt het wat plat aan. Bovendien wordt er drama gecreëerd om vervolgens niets meer mee te doen, want het lied vervalt terug in het getokkel. Op “Only Love” krijgen we dan weer een klein koortje te horen. Dat pleonasme wordt hier bewust gebruikt, want het koor lijkt te klein om echt te overtuigen. Ja, hier mocht het drama gehalte dus wat hoger liggen, want nu klinkt het plat. Alweer.
Ook “Tucked” is een kleurrijk lied en doordat het zo funky is, kan je hier makkelijk je beste discomoves bovenhalen. Het lied gaat over een ‘naughty fantasy’ die nooit werkelijkheid zal worden en dat is op zich een tof onderwerp, maar het refrein schiet tekstueel tekort; een probleem dat zich ook voordoet op onder andere “Smile”. Ook op “Harley’s In Hawaii” kiest Perry alweer voor een nieuwe stijl en deze keer bevinden we ons in dromerige sferen. Het lied was de single die ons het meest wist te bekoren en behoort dan ook bij een van de betere nummers op het album. “What Makes A Woman” werd vorige week al uitgebracht en leek net niet helemaal dat, maar de albumversie is wat langer en in die extra tijd weet Perry de afsluiter naar een hoger niveau te halen. Zo sluit het wisselvallige album in schoonheid af.
Smile doet als geheel eigenlijk wat terugdenken aan Rebel Heart (2015) van Madonna. Aan beide albums werkten er teveel mensen mee waardoor er op vlak van genres in heel veel richtingen werd gekeken, maar waar Rebel Heart veel goeie nummers telt, lijken die op Smile eerder schaars. Het is vooral op de kleurrijke liedjes dat de bal wordt misgeslagen. Singles “Smile” en “Never Really Over” zijn weinig memorabel en “Daisies” gaat met momenten richting cringy omwille van het hoge dramagehalte. Het zijn vooral de iets donkerdere nummers die weten te bekoren doordat deze niet alleen catchy en dansbaar zijn, maar ook herkenbare teksten bevatten. De nummers op Smile zijn op vlak van sfeer snel in twee groepen in te delen en slechts één van die twee zorgt werkelijk voor een glimlach.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
