Als je de bolletjes ‘Seattle’ en ‘muziek’ met elkaar verbindt, gaat er meer dan waarschijnlijk wel een lampje branden in je hoofd. Voor iemand met een voorliefde voor brute gitaarmuziek, gaan er zelfs een hele boel sirenes af: ‘Sub Pop! Nirvana! Oh god, dat waren tijden!’ Ja, dat waren tijden, maar er is ook goed nieuws voor wie niet in de nineties is blijven plakken. Seattle leeft, en wel door een hele garde aan jonge, gedreven bands die het muzieklandschap er tegenwoordig terroriseren met hun Squiergitaren en goedkope tweedehandsversterkers. Een van de bands die ongetwijfeld boven de massa uitsteekt heet Naked Giants. Bezocht je laatstleden nog een concert van Car Seat Headrest, dan spotte je het drietal misschien al in het voorprogramma. De band toerde op dat moment met haar baldadige, loeiharde en volledig naar de vaantjes gedreunde debuutalbum SLUFF, hoewel ze zich de volle twee jaar eerder al in de kijker wisten te spelen met fuzzbommetjes als “Twist” en “Ya Ya”.
De kritiek die Naked Giants gedurende die jaren al wel eens te verduren kreeg, was dat hun songs, naast explosief en energiek, ook een beetje oppervlakkig en instrumentaal overdadig klonken. Die kritiek tackelde de band echter definitief op hun ongelooflijke single “Green Fuzz”, die hun reputatie als meesters van de fuzzbox betonneerde. Spoilers zijn voor losers, we weten het, maar met The Shadow lijkt de band diezelfde vernietigende kracht en creativiteit omgezet te hebben in een dijk van een album.
Het spelletje begint al op “Walk Of Doom”. De titel van het nummer klinkt als alles behalve een ponyritje op de kermis, en je ziet je vermoeden meteen bevestigd wanneer gitarist Grant Mullen je ondersteboven keert met een kanjer van een riff. Dit nummer is echt geen rustig opwarmertje, maar een keiharde stamp in je gezicht. Het wordt even zwart voor je ogen, en ontwaken doe je midden in de hal van een middelbare school, waar Naked Giants “High School (Don’t Like Them)” op gang trapt. Het is een rebels nummer waarin een groezelige, punked-up riff de bezetting van het plafond dreunt terwijl Gianni Aiello alles naar een nieuw niveau tilt met zijn verbluffende, opzwepende en met effecten overladen baswerk.
Tijd voor een dipje? Wel, het tegenovergestelde eigenlijk. Het ongelooflijk simpele “Take A Chance” klinkt als iets dat een bende zeventienjarigen in elkaar zouden boksen op een woensdagnamiddag na school. Het enthousiasme dat daarmee gepaard gaat, is onvervalsbaar, en meteen ook de reden dat de explosie van energie in het tweede deel van het nummer zo verdraaid goed binnen komt. Het rauwe, impulsieve karakter van Naked Giants’ muziek heeft beslist een belangrijk aandeel in wat de band met momenten zo overdonderend goed maakt. Net dat is wat een beetje ontbreekt op het rustigere “Turns Blue”. Het nummer klinkt er gepolijst, en de weinige scherpe kantjes die het nummer rijk is, worden diep ondergedompeld in een zompige Nirvana-chorus. De intensiteit van het nummer neemt alsmaar toe, da’s waar, maar spannender wordt het nooit.
Haak nog niet af, want er is meer. Op “(God Damn!) What I Am” vindt de band haar ‘niet denken maar doen’-attitude terug en krijgt het fuzzpedaal het opnieuw zwaar te verduren, net als je trommelvliezen. Om je oorsuizen wat te sussen en even te detoxen van al die decibels opent “The Ripper” dan ook voorzichtig, met de dweperige vocals van Grant en een paar subtiele, maar honingzoete synths. Onvermijdelijk kent ook dit nummer zijn opstootjes, maar alles lijkt hier veel beter uitgebalanceerd dan op “Turns Blue”, waarbij de dynamiek van het nummer een mooi evenwicht vindt tussen sussende praatjes en grommend gitaarwerk.
Voorlopig ben je waarschijnlijk nog niet helemaal overtuigd, en gelijk heb je. Een nummer dat je echter overstag doet gaan, is het fenomenale “Unpeeled”, waarop Naked Giants voor het eerst ook hoorbaar speelt met zweterige, psychedelische fantasieën en ze geleidelijk aan laat verwilderen tot een wild garagerockmonster dat alles aan gort dreunt. Het nummer loopt netjes over in het al even fenomenale “Television”, waarin de duistere bas van Gianni prominent naar de voorgrond treedt en de met chorus overladen riff bijstaat in haar zucht naar vernieling. Een literair meesterwerk is het niet, maar dat laat je volledig koud gezien je volledig in de ban bent van de pruttelende, chaotische heksensoep die het nummer in feite is. Ruimte om naar adem te snakken, word je niet gegund, ook niet op “Better Waste My Time”. Grant puzzelt hier een treintje aan effecten in elkaar dat zijn gitaar doet klinken als de kettingzaag van Leatherface in Texas Chainsaw Massacre. Het klinkt afschuwelijk rauw, het ratelt van boven tot onder, en geeft je bovendien massa’s kippenvel wanneer alle registers worden open gedraaid onder de daverende begeleiding van drummer Hendry. De afgelopen drie nummers zijn makkelijk het hoogtepunt van het album te noemen, en dan moet de titeltrack nog komen.
Op “The Shadow” erkent Naked Giants haar innerlijke demonen en daagt ze uit tot een duel. De confrontatie is een epos van meer dan zes minuten lang waar de vonken van af vliegen. De wurgpartij piekt ergens halverwege wanneer Grant zijn fuzzbox met de grond gelijk maakt, de lampen van de versterker ter plekke smelten, en Gianni uppercut na uppercut uitdeelt. Het diep psychedelische schouwspel is adembenemend van begin tot eind, en resulteert in een surreëel sonisch slagveld waar “Song For When You Sleep” geruisloos doorheen meandert, pleistertjes uitdelend aan iedereen wiens hersenpan onderweg geëxplodeerd is.
Met The Shadow levert Naked Giants een album af dat niet alleen aan de verwachtingen voldoet, maar ze ook vlot overstijgt. Op “Green Fuzz” hintte de band er al naar, maar nu bewijst ze ook echt in staat te zijn om consequent sterke songwriting te combineren met haar onvermoeibare live-energie, en dat te bundelen in een album dat de hartslag van elke fuzzfanaat de hoogte in jaagt. Chapeau.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
