AlbumsRecensies

Vintage Crop – Serve To Serve Again (★★★★½): Gourmetpunk voor vrijdenkers

Het is misschien eens een interessant experiment om bij je lokale platenboer te polsen hoe veel bestellingen hij tegenwoordig moet plaatsen op Australische websites, want de massa aan oerdegelijke releases die het land er op een gemiddelde week uit perst is bijna niet meer bij te houden. Van alle genres die er op dit moment absolute hoogdagen beleven weet vooral de punkscene van Melbourne regelmatig uit te pakken met schokkend goede platen. Recent nog werden we overdonderd door het baldadige, met maatschappelijke kritiek verzadigde Far Enough van Cable Ties, en ook Vintage Crop drukt met haar overweldigende Serve To Serve Again haar stempel. Niet alleen op het trommelvlies van de lokale eggpunkers, maar ook ver daarbuiten.

Het siert Vintage Crop al sinds hun debuut TV Organs uit 2017 om gedetailleerde levensobservaties en sociale commentaar te verzoenen met verschroeiend luide, allesverslindende riffs. Op “First In Line” bijvoorbeeld, speelt de band met thema’s van privilege en bevoordeling, en vanaf de eerste seconde dringt het bij je door dat dit geen gezapige bloemlezing gaat worden. Een beenharde baslijn schudt je meteen flink door elkaar, terwijl de strakke drums je, in combinatie met een al even statige en droge riff, aanleren wat de betekenis van het woord ‘discipline’ is. Het gaat van hard naar harder wanneer de gitaar het waagt om de militaire strakheid van het nummer te verbreken met een grommende solo, en dat is meteen ook de aard waarin “Ladder” van start gaat. De dystopische gitaarpartij mengt zich halverwege met een synthlijntje tot een chaotische brei waarover frontman Jack Cherry zijn schijnbaar lichtvoetige boodschap van zelfstandigheid in het rond strooit. Het is een kanjer van een nummer dat instrumentaal geweld en een subtiel humoristische boodschap met verve combineert.

Tijd voor een weetje: Jack beschrijft zijn eerste luisterbeurt naar Australische legendes Eddy Current Suppression Ring als een pivotaal in de muzikale keuzes die hij met Vintage Crop maakt, een ervaring die hij onder andere deelt met King Gizzard & The Lizard Wizard en ongetwijfeld een berg andere lawaaimakers. Waar je de Eddy-invloed misschien wel het beste hoort is op het fantastische “The North”. De briljante eentonigheid van het nummer in combinatie met de snugger geschreven tekst en opvliegende riff vervelen geen seconde. Hoe eenvoudig dit nummer ook klinkt, het is alles behalve eenvoudige fastfood-punk die teert op een paar simpele akkoorden. Dit is gourmet, van het niveau van de Protomartyrs en Parquet Courts van deze wereld.

Neem je een duik in “Jack’s Casino”, dan verlies je naast een hoop geld waarschijnlijk ook een deel van je gehoor. De Kalasjnikov van een riff is wonderwel niet het hoogtepunt van het nummer, wel het verschroeiende verbale epos dat Jack op gang duwt in het tweede deel van het nummer, onder luid gerommel van de vliegensvlug vooruit denderende bas en drum. Ook “Streetview” en “Serve Again” wenden zich tot de succesformule van loeiharde gitaarpartijen en profetische praatzang. Op “Serve Again” mengt zich zelfs een eighties-geïnspireerd synthje in de weelde, en ook al overheerst het gevoel dat de productie op dit nummer iets minder organisch is, het doet niet af aan het feit dat het gewoon kei hard punkt. ‘We serve to serve again!’, oppert Jack, als een soort vakbonds-evangelist.

Waar het toerental pas echt gevaarlijk de rooie in gaat is op “Gridlock”, met diens ingewikkelde maar verbazingwekkend catchy riff, en op “Life and Times”, dat zich met sprekend gemak het luidste nummer op de hele plaat mag noemen. De fuzzbox buigt de gitaartoon hier in een sappige, agressieve bocht, terwijl de bas als een donderwolk boven het nummer hangt. Dreigend, klinkt het, als stilte voor de storm. Wat volgt is een explosieve climax, terwijl Jack met zijn messcherpe flarden tekst grijnzend de chaos aanschouwt.

Klassieke wendingen hebben ook hun plek op dit album, en wel in de gedaante van “Just My Luck”. Het is niets revolutionairs, maar wel een heerlijk eerlijk nummer waarop Cherry de dagelijkse ongemakken van zijn werk als zwembadpoetser met de wereld deelt. Luid? Check. Catchy? Check. Duw-en-trek-potentieel? Massa’s. Meer moet dat soms niet zijn. In die mindset beleeft Vintage Crop ook de afsluiter “Everyday Heroes”. De ingewikkelde hocus pocus wordt hier grotendeels achterwege gelaten en maakt plaats voor een recht-voor-de-raap-riff die je wenkbrauwen er zonder pardon af schroeit. Zelden stond je echter zo te glunderen met een paar smeulende strepen op je voorhoofd. Dat is nu eenmaal het effect van steengoeie punk.

Vintage Crop levert met Serve To Serve Again haar beste werk tot nu toe af. De band weet perfect hoe ze anno 2020 een boeiende punkplaat in elkaar moet stoppen, getuige de bitsige teksten, perfect gedoseerde instrumentale krachtopstootjes, en het charisma van frontman Jack Cherry dat de chaos orkestreert. De platenboeren mogen hun bestelling bij deze beginnen plaatsen.

Facebook / Instagram

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Vintage Crop – “The Duke”

Met Australische punk kan je nooit veel misdoen, dus kan je maar beter zo snel mogelijk de volledige discografie van Vintage Crop…
2020FeaturesInstagramUitgelicht

De 20 beste albumhoezen van 2020

‘Don’t judge a book by its cover’ en hetzelfde geldt voor albums. Toch kunnen we er niet onderuit dat vooral albumhoezen onze…
Nieuwe singles

Nieuwe single Vintage Crop - "The North"

Australië toont zich weer van zijn beste kant. Aan muzikaal talent is daarginds geen gebrek en al zeker niet in de punkscene….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.