Een goeie maand geleden verscheen de eerste single van Hammer & Bird. Het drietal uit Australië laat er geen gras over groeien en brengt nu al haar debuutalbum uit. Thomas Flatman, Mark D’Angelo en Antonio Sanciolo speelden eerst samen in Durburyfield en stond zo in het voorprogramma van onder meer The Whitlams en Missy Higgins, twee bands die niet onbekend zijn in hun thuisland. De bandleden begonnen elk op andere dingen te focussen zoals een soloalbum of een electropop duo. Flatman, D’Angelo en Sanciolo kwamen vorig jaar terug samen en doken de studio in voor een nieuw project. Ze zagen het meteen groots en maakten onmiddellijk een album: Rest for the Wicked
Het album opent met debuutsingle “Pull Me Back” en dus begint het in schoonheid. De warme stem van Thomas Flatman wordt versterkt door warme strijkers en backings. Een pianodeuntje zo nu en dan maakt het geheel nog kleurrijker. Het lied is nog niet echt opgepikt door veel mensen de afgelopen maand en dat is eigenlijk wel jammer. Het zomerse nummer neemt de luisteraar meteen mee en zo ligt de lat voor de rest van het album al redelijk hoog. De overige songs van Rest for the Wicked liggen wat in dezelfde lijn, maar “Pull Me Back” is duidelijk het meest catchy. Toch nemen nummers als “Dream Walker” en “The Quiet” de luisteraar ook mee naar een sfeervolle wereld.
Zet je maar comfortabel in je zetel bij het beluisteren van dit album, want onder andere bij “Comfort” word je mee genomen naar hogere sferen. Het nummer begint met een ingetogen mellotron en rustige zang waardoor er een dromerige sfeer ontstaat. Na verloop van tijd komen er een gitaar en drum bij, maar de ietwat melancholische sfeer blijft. Doorheen het album keert deze soms terug en veelal wordt deze veroorzaakt door de strijkers. Die instrumenten gaan heel goed samen met de stem van Flatman en soms lijken ze zelfs met elkaar te versmelten.
De tweede helft van het album is wat rustiger dan de eerste. Op “Stolen Years” is het de akoestische gitaar die schittert en vergezeld wordt door zachte percussie en (opnieuw) warme strijkers. Op “Orphans” gebruikt de band die strijkers op een andere manier. Daar komen ze in de intro eerder onheilspellend over en wat later komt er een lekkere baslijn en daar bouwen de andere instrumenten rond op. Backingvocals keren regelmatig terug op Rest for the Wicked en hoewel het meestal een extra dimensie toevoegt aan het lied, vragen we ons hier af of minder mogelijks meer was geweest. Tijdens de vijfde minuut versnelt het nummer en komen er wat ruwe gitaren en hardere drums bij waardoor het trio in de richting van rock gaat. Hammer & Bird weet de muziek interessant te houden met deze aangename verrassing.
Op liedjes als “Nothing Ever Leaves Here” ligt de muziek meer dan eens in de lijn van The National. Indiefolk met wat pianogedartel over is iets dat Matt Berningers band meer dan eens deed, maar ook bij Hammer & Bird is het resultaat mooi. Op “What’s Good For The Soul” wordt het trio versterkt door een vrouwelijke stem en ook dat is iets dat The National heel veel deed op haar meest recente album. Of Hammer & Bird het idee van bij die grote band haalde, weten we niet, maar het resultaat is in ieder geval schoon.
Hammer & Bird wist niet alleen te verbazen met hun uiterst aangename debuutsingle, maar ook het eerste album mag er zeker en vast zijn. Het trio weet doorheen Rest for the Wicked een warme sfeer aan te houden en dat ligt grotendeels aan de stem van Thomas Flatman en de strijkers. De indiefolk wordt fris gehouden door een piano en af en toe een aangename twist. Ondanks dat het resultaat daardoor wat doet denken aan The National blijft het een mooi resultaat. Zeker wanneer je bedankt dat dit een debuutalbum is, dan is het een sterk samenhangend geheel.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
