Nordmann, H A S T en Lũpḁ Gang Gang Quartet @ Gent Jazz 1.5: Afsluiten op hoog niveau

Helaas, driewerf helaas. De laatste dag van Gent Jazz 1.5 zit er alweer op. Als deze speciale editie één ding bewees, is het wel hoeveel kwalitatief hoogstaande jazzmuzikanten België onder de bevolking blijft tellen. Het genre is commercieel gezien misdadig ondergewaardeerd, maar creatief springlevend. Gent Jazz 1.5 gaf lokaal talent in deze moeilijke tijden een extra duwtje in de rug.

Neem nu de jonge welpen van Lũpḁ Gang Gang Quartet die wij in november 2019 nog tot zalm van de maand uitriepen. De meeste bandleden zijn amper achttien, maar mochten de slotdag van het festival openen en deden dat met verve. Snotneuzen die met de ogen toe als een bende veteranen klinken. Zo goed op elkaar ingespeeld is het viertal al. De bandleden leerden elkaar op muziekkamp kennen, lieten vorig jaar het eerste album op de wereld los, en brengen binnenkort een nieuwe ep uit. Het bewijs dat je niet altijd conservatorium gedaan moet hebben om goede muziek te maken. (Wat deden wij trouwens in godsnaam op ons achttiende? Gamen? Confronterend.)

“Stalingrad”, titelnummer en vooruitgeschoven single van de ep, opende de set. Het nummer toont goed de sterke kanten van de band, die funk verwerkt in haar jazzsound. Een bedrieglijk kalme korte basintro, opgevolgd door een sexy gitaar, en passant uitmondend in een jam in 5/4. Eén en al gecontroleerde zwoele energie. Die vibe werd moeiteloos overgedragen naar de rest van de set. Zo was er “Swamp Girl”, waarin bassiste Lena Thijs niet alleen een goeie bassiste, maar ook een sterke zangeres bleek te zijn, en “Asz” waarin toetsenist Miel De Koninck zich kon laten gaan. De vette eighties synthpartijen kwamen de weide opwaaien. Geweldige expressieve gelaatsuitdrukkingen van de jongeman ook.

Tegen de tijd dat frontman en gitarist Anton Robberechts op “Mechanical Dub” zijn zijdezachten stem bovenhaalde, waren wij ervan overtuigd: de muziek ademt live nu al seks uit. Verdomd als de groepsleden binnen enkele jaren de fans niet van zich moeten afslaan. Andere hoogtepuntjes waren het nerveuze “Chair Hall” (corona-editie!) en afsluiter “Pollpunt”. Een technisch mankementje dreigde even de groove van het nummer te onderbreken, maar dat kon de pret niet drukken. De band bracht het schip goed thuis. Het is dat het publiek iets te oud was, anders waren hier ongetwijfeld enkele ongewenste tienerzwangerschappen uit voortgekomen. Indrukwekkende talentjes. Prince zou trots zijn.

Daarna was het de beurt aan H A S T. (Tip, vergeet de spaties tussen de letters niet of je vindt de band nooit op Spotify terug.) De groep rond altsaxofonist Rob Banken is nog maar vier jaar jong en bracht vorig jaar debuutplaat Elegy uit. Het vijftal is in tegenstelling tot Lũpḁ Gang Gang Quartet wel klassiek geschoold, en dat valt eraan te horen. H A S T maakt iets gewaagdere muziek en is een voorbeeld van de creatieve verkenning binnen de scene, met bandleden die ook in Sumi, John Ghost, Kosmo Sound én headliner Nordmann meespelen.

H A S T tapt grosso modo uit hetzelfde filmische vaatje als die laatste band, maar is vuiger, weerbarstiger en ruwer en niet vies van beukende gitaren. Veel minder toegankelijk dan Lũpḁ Gang Gang Quartet dus, en we hoorden hier en daar ook opmerkingen als ‘moeilijk geneuzel’ of net ‘achtergrondmuziek’ voorbijkomen. Onzin natuurlijk. Als Lũpḁ Gang Gang Quartet een verleider is à la Roger Moore, dan is H A S T Humphrey Bogart. Een zachte pit in een ruwe bolster, gevaarlijk en mysterieus, maar ook onmogelijk te vergeten eenmaal in je hart gesloten.

Het vijftal switchte in de set moeiteloos tussen die tedere en hardere aspecten van hun muziek en dromerige nummers als “For Those Who Dance To It” en “Mortal Kombat Champion Of The World” hadden niet misstaan als soundtrack van een melancholische film noir. Ook semi-afsluiter “Oldboy” (vernoemd naar de Koreaanse cultfilm) deed ons wegdrijven en we lieten dan ook even onze emotionele afweer zakken. Gevaarlijk, want de heren hadden er vervolgens geen enkele moeite mee ons in de kloten te schoppen. “Op Ieder Potje Past Een Dekseltje” kwam hard aan, en vooral het voorlopig ongetitelde bisnummer was een orkaan van overstuurde gitaren, aanzwellende drumsalvo’s en dreigende altsax.

Uiteindelijk was het aan Nordmann om de avond af te sluiten. De band blijft in ons hoofd de bende jonkies die in 2014 Humo’s Rock Rally wonnen en zo op de scene stormden. Maar kijk, jonkies worden groot en veteranen. De band maakt zich stilaan klaar om nieuwe derde plaat In Velvet te lanceren en is van de drie geprogrammeerde groepen ogenschijnlijk degene die het meeste naar rock neigt. Een waardige headliner die haar kracht vindt in semi-repetitieve gitaarriffs en grooves. Niks mis met die herhaling, want de uitstraling van Nordmann ligt net in de soundscapes die de band rond die bedrieglijk eenvoudige songstructuren weet op te bouwen.

De band lijkt op de derde plaat meer dan ooit op sfeer in te zetten en rekruteerde voor de gelegenheid een extra muzikant op keyboard. Geen overbodige luxe, want de groep koos er op Gent Jazz voor quasi heel de nieuwe plaat integraal live te spelen. Dapper, cool, maar ook een vloek voor een recensent. We herkenden alvast vooruitgeschoven singles “Star-Fluff” en het uitstekende “Cascade(s)”, maar konden ons verder alleen maar laten meedrijven op de koortsige flow van de muziek. (We hopen alvast dat het geen corona is.)

Een aangename trip, en we beseften niet ten volle hoezeer de nieuwe nummers van het oude materiaal verschillen tot we oudje “The King” als voorlaatste nummer hoorden voorbijkomen. Het blijft een favoriet dankzij de onweerstaanbare dreigende bas en ook afsluiter “Save The Twos” werd met gejuich ontvangen. Uiteindelijk misten we zelfs culthitje “Alarm!” niet eens. Een gewaagde en geslaagde setlist van de band, al was er daardoor wel één minpuntje aan: een gebrek aan variatie in de liedjes, die H A S T wel etaleerde. Jammer, ook omdat we weten dat de band weldegelijk over voldoende gevarieerd materiaal beschikt. Maar ach, een kniesoor die daarover valt. Nordmann stond er weer als vanouds.

Een sterke laatste dag van een speciale, maar mooie Gent Jazz-editie.