Gregory Porter, Somi, Adi Oasis & Lũpḁ Gang Gang @ Gent Jazz: Soulvolle start

Elk feestje heeft een goeie preparty en bij de Gentse Feesten gebeurt dat in de vorm van Gent Jazz. Na enkele akkefietjes sedert de vorige editie was het eventjes onzeker of een van de mooiste festivals van ons land nog zou kunnen voortbestaan, maar gelukkig voor de fans van het festival werd er een nieuwe adem in Gent Jazz geblazen. Andere drankjes, wat meer aanbod in het eten en de introductie van genderneutrale wc’s behoren tot de veranderingen, en de gemoedelijke sfeer en kwaliteitsvolle muziek bleven gelukkig aanwezig. Op de eerste dag mocht het publiek meteen Gregory Porter verwachten en met de activistische Somi, de zwangere Adi Oasis en het Belgische Lũpḁ Gang Gang was de crooner in goed gezelschap.

Lũpḁ Gang Gang

Belgen mochten de boel op gang trekken dit jaar en dat met Lũpḁ Gang Gang. Het kwartet combineert jazz met hiphop, punk en elektronica en bracht dit jaar hun debuutplaat uit op het label van onder meer STUFF. en TaxiWars. De kleine mensenmassa die aan het begin van hun concert aanwezig was, stond voornamelijk op een afstand, maar dat weerhield het viertal er niet van er meteen een klets op te geven. “Out the Light” zorgde voor een funky start waarbij de bassiste meteen voor leuke backings zorgde en de elektronica wat meer diepgang bood. Lũpḁ Gang Gang wisselde vlot af tussen tracks met en zonder zang en wist ook te verrassen met “Mobil”, een nummer waarop een gedicht van Paul Van Ostaijen werd opgedragen. Het was een van de hoogtepunten van de set waarbij Lũpḁ Gang Gang aantoonde hoe je poëzie anno 2023 op een coole manier kan brengen. Lũpḁ Gang Gang opende Gent Jazz en ondanks dat het publiek nog wat aarzelde stonden er toch al wat enthousiastelingen te dansen. Terecht, want de groep kwam eigenlijk zeer dansbaar uit de hoek tijdens bijvoorbeeld “Metaphor”. Op dat nummer werd de groovy baslijn vergezeld door wat gitaargetokkel op een manier dat Khruangbin dat ook al eens durft te doen. Dat het na een tijd muzikaal wat eentonig begon te worden, werd met een steviger gebracht nummer als “Candy” doorbroken en zo zagen we vooral hoeveel potentieel het viertal heeft.

Adi Oasis

Adi Oasis liet zich inspireren door jazz, soul, r&b en Prince, wat meteen veelbelovend klinkt. De Frans-Caraïbische begon als achtergrondzangeres die zich tussen optredens door verdiepte in muziekinstrumenten en de productie van muziek. Op haar nieuwste plaat had Oasis het over de ervaringen van een vrouwelijke immigrant en veel nummers daarover passeerden dan ook de revue. De groovy jazzmuziek ging ook gepaard met teksten over Serena Williams en over haar eierstokken. Adi Oasis stond zwanger (en op hakken) op het podium, maar dat weerhield haar er niet van stevig door te dansen met zo nu en dan vettige baslijnen, waardoor het publiek wel moest meedansen. De artieste vertelde zelfs dat de special guest in haar buik ook aardig aan het bewegen was. Andrew McLean hield zich aanvankelijk eerder rustig op de drum om de rest te begeleiden, maar nam na verloop van tijd een prominentere rol in. Uiteindelijk zong hij een lied samen met Adi Oasis en ook de toetsenist gaf het beste van zichzelf. Het enthousiaste trio speelde strak en creëerde vooral een goeie zomerse sfeer waarbij we de wind haast in onze haren voelde waaien. Adi Oasis zet binnenkort een baby op de wereld en zette ondertussen in afwachting al een prachtige prestatie neer op Gent Jazz.

Somi

Somi was de eerste Afrikaanse vrouw die genomineerd werd voor een Grammy binnen jazzmuziek en daarnaast studeerde ze ook Afrikaanse studies en antropologie in Illinois. Haar kennis deelde ze maar al te graag tijdens haar concert en via haar muziek, aangezien haar meest recente langspeler is opgebouwd uit nummers over en gelinkt aan Miriam Makeba, die toevallig in Gent haar eigen plein heeft. Somi omschreef ‘mama Miriam’ als ’the first great lady of African song’ die Afrikaanse artiesten een weg naar het wereldpodium gaf. Een politiek concert dus met verschillende covers, sommige onbekend en andere bekender (zoals “House of the Rising Sun”). Er was ook ruimte voor eigen nummers over koffie zwart willen drinken en over gentrificatie in Harlem. Nu komt het optreden misschien over als zeer zwaar, maar in feite hing er een vrije sfeer in de lucht waarbij Somi en haar muzikanten de vrijheid namen om zo nu en dan een solo er tegenaan te gooien of eventjes te dansen. Somi liet al gauw merken dat ze naast kennis ook een prachtige stem bezit waarmee ze erin slaagde om de tent stil te krijgen. Mooie, lange nummers die op een festival in een stille tent worden gebracht, het is niet iets alledaags, maar voor Somi leek het kinderspel. De zangeres en activiste wist de tent mee te krijgen in haar verhaal (en het verhaal van Miriam Makeba), en combineerde politiek met schoonheid.

Gregory Porter

Emotionele teksten en een warme stem in combinatie met zijn mix van soul, blues, jazz en gospel maken van Gregory Porter wie hij is. De Amerikaan speelde al twee keer op Gent Jazz en wist ook de derde keer een goede indruk na te laten met zijn magische baritonstem. Al van bij het openingsnummer toonde de zanger zowel de kracht en de nuance die hij in zijn stem kan leggen, wat zorgde voor een veelbelovende start. Al gauw werd er na een tragere start bij het tweede nummer meegeklapt eens het tempo werd opgedreven door de vijfkoppige band achter Porter. Het duurde niet lang vooraleer de saxofonist voor het eerst van een solomoment mocht genieten en zo nam de temperatuur in de tent al gauw toe.

Tijdens “Love Is Overrated” werd het net iets intiemer en gezelliger en wist Gregory Porter te raken met zijn mooie woorden. Vooraleer hij “Mister Holland” inzette, vertelde hij dat het lied geïnspireerd is op een man die tiener Gregory verbood om met zijn dochter om te gaan vanwege zijn huidskleur. In het nummer verkende de Amerikaan wat er had kunnen gebeuren indien de vader van het meisje niet racistisch was. Achter het positieve lied schuilt er een negatieve ervaring en dus voelde het mooie lied, ondanks dat het opnieuw prachtig gebracht werd, een beetje wrang aan. De zanger en de band straalde een positieve, warme energie uit, wat ervoor zorgde dat de sfeer in tent ook eerder gemoedelijk werd.

Doorheen de set namen alle muzikanten meerdere keren het voortouw tijdens solo’s op contrabas, orgel, saxofoon en piano. Tijdens “Water Under Bridges” werd Gregory Porter alleen door piano begeleid, wat de set op een aangename manier brak. De wonderbaarlijke ballade werd opgevolgd door een contrabas gedreven nummer met daarin stukjes van onder meer “My Girl” en “Nature Boy”. Op het einde van de avond vroeg Gregory Porter tot slot aan het publiek om ook van zich te laten horen tijdens “You Can Join My Band”. Hoe toepasselijk kan een titel zijn. Er werd op een brave manier meegezongen en op die manier werd het sterke optreden van Gregory Porter in schoonheid afgesloten.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!