Als je vier absolute supersterren in de jazz bijeenzet, dan is de kans best groot dat er iets moois uit voortkomt. Die stelling wordt heerlijk bewezen door RoundAgain, het gloednieuwe album van het kwartet bestaande uit Joshua Redman (tenorsaxofoon), Brad Mehldau (piano), Christian McBride (contrabas) en Brian Blade (drums, percussie). Dat er ooit een langverwachte reünie zou komen, stond in de sterren geschreven. Nu is het eindelijk zover.
In de vroege jaren negentig bestond dit viertal nog uit jonge musici die de wereld wilden veroveren. Dat is hen, de ene misschien al wat meer dan de andere, erg goed gelukt. Neem een rasartiest als Brad Mehldau, die dit jaar met Suite: April 2020 nog een solo pianoalbum gaat uitbrengen. Neem een gereputeerde drummer als Brian Blade, die onder meer bekend is van bijdragen bij het Black Dub project van Daniel Lanois, maar die vrijwel continu in de weer is met allerhande projecten, waaronder zijn eigenste band Fellowship. McBride is mogelijkerwijs de minst bekende binnen het kwartet, maar ook hij is een muzikant wiens waarde voor de jazzwereld bijzonder groot is. En dan is er natuurlijk nog tenorsaxofonist Joshua Redman, die in dit project de rol speelt van voornaamste bezieler en aandrijver.
Het nieuwe album RoundAgain bevat zeven composities: drie afkomstig van Redman, twee van Mehldau, en McBride en Blade brachten eveneens elk een eigen compositie naar voren. Door de jaren heen hebben zij als muzikanten altijd contact gehouden en vaak ook samengewerkt, maar echt als kwartet terug aan een eigen project en muziek werken, daar kwam het maar niet van. Tot nu.
Al van bij het prille begin met “Undertow” wordt duidelijk hoe dit kwartet geniet van de langverwachte reünie. Niet gehinderd door hun imago als supersterren in de jazzwereld, slagen zij erin om soms aandoenlijk mooie passages (de zoete intro van “Silly Little Love Song” alleen al) op hun gezamenlijk conto te schrijven.
Het mooie is misschien wel dat je als luisteraar niet enkel aangegrepen wordt door dit nieuwe album, maar dat je instinctmatig ook teruggrijpt naar het impressionante MoodSwing van weleer (uit 1994 en in 2009 heruitgegeven). Toen gold die als een reactie op de perceptie van jazz als een nogal intellectueel gegeven, terwijl het net zoals nu ook nog gewoon ging om plezier maken. Dat merk je ook aan deze plaat.
Alle muzikanten zijn, zoals dat heet, on top of their game. Samen vieren ze hun talenten in de muziek bot. Opvallend is hoe de composities een vrij gevoel kennen en daarbij soms onverwachte wegen opzoeken. Een goed voorbeeld daarvan vind je omstreeks de tweeminutengrens bij “Moe Honk” waar plotsklaps de contrabas van McBride even de zaak overneemt. In “Father” vind je weemoedig sentiment, terwijl onder meer “Right Back Round Again” met zijn funky lickjes een kenmerkende aanstekelijkheid en speelsheid weergeeft.
Het illustreert en demonstreert hoe de essentie van RoundAgain er een is van luisteren naar elkaar, naar samenwerken. Het zijn zeker lange composities, maar dat vormt geen enkel bezwaar. Je blijft van de ene verbazing in de andere vallen, deels omwille van die retestrakke ritmesectie McBride en Blade. Zij vormen de ruggengraat voor de improvisaties van Redman op tenorsax en Mehldau op piano.
Aan zet zijn immers niets minder dan een ware band of brothers, die samen afgesproken hebben om hun hele ziel en zaligheid te leggen in dit hoogst aanstekelijk en goed in het oor liggend jazzproject dat met het knappe, elegisch mooie “Your Part to Play” ook met een fraai hoogtepunt eindigt.
