Muziekstijlen komen volgens een wiskundig te voorspellen patroon voor een bepaalde periode terug. In zo’n periode krijg je pieken en dalen. En voor sommige muziekliefhebbers maakt dat niet veel uit, die zijn niet bezig met trends. Maar sommige stijlen zijn wel zeker afhankelijk van bepaalde trends. Niet dat er echt veel bands zich richten op een bepaalde trend maar toch merk je in de muziekwereld zeker tendensen. Door deze tendens wordt het voor bepaalde bands weer terug interessant. De wetenschappelijke ‘punk’ en de oudere muziek zijn helemaal terug, maar dan net in een ander jasje en zo plukt ook een band als No Age mee de vruchten van deze opwaartse trend.
No Age is een duo dat al een heel tijdje mee draait. Met deze vijfde full length bewijst No Age dat het alleszins geen ééndagsvlieg is en dat het zich zeker niet alleen laat profileren door de opflakkering van punk en de wat oudere versie van rock. Nee, gitarist Randy Randall en drummer/zanger Dean Allen Spunt doen al hun ding sinds 2007 en weigert compromissen te sluiten. Deze heren komen uit het zonnige Californië en dat hoor je er niet altijd aan. Het is namelijk niet altijd zonnige muziek. Er zit zeker en vast een donker kantje in, maar de band bewijst met deze plaat dat ze veel meer in hun mars hebben dan wat deze muziekstijlen laten vermoeden. Het is een plaatje geworden waar je alle kanten mee uit kan.
In de loop der jaren heeft No Age al verschillende paden bewandeld. In 2013 ging het op de plaat An Object erg rustig aan toe. Er werd zelfs even over poppostpunk gesproken. Een bizarre combinatie die toen niet voor iedereen goed uitdraaide. De volgende plaat Snares Like a Haircut van 2018 ging weer wat sneller en steviger en het dromerige (en eentonige) van de vorige plaat werd resoluut van de baan geveegd. Deze nieuwe telg Goons be Gone lijkt de gulden middenweg te bewandelen. Eerlijk gezegd zijn we zo niet voor compromissen te vinden, maar de uitzondering mag de regel bij deze dan wel bevestigen.
De rustige nummers zijn inderdaad wat meer poppy, maar klinken aanstekelijk en er zit een leuke oud-klinkende vibe in die de nummers speciaal maken. Je hebt er ook telkens een leuke melodie in zitten zodat het ook nog lekker zomers klinkt. “Feeler” is zo’n schoolvoorbeeld van de eerder genoemde invloeden. Van zo’n nummer kan je niet anders dan vrolijk worden. Ook “Turned To String” tapt uit datzelfde vaatje. Nog rustiger gaat het tijdens “Smoothie” en “Puzzled”. Daar wordt weinig vaart gemaakt, maar toch zijn het mede dankzij de variatie, leuke nummers geworden die absoluut niet misstaan op deze plaat.
Maar No Age kan ook lekker ouderwets rocken en combineert dat dan met een soort van postpunk die we niet veel horen. Opener “Sandalwood” klinkt alsof the Stooges terug zijn, maar dan zonder Iggy. Maar ook hier slaagt de band er in om zijn eigen ding te doen. De single “Head Sport Full Face” doet het dan weer net iets anders, maar is ook een leuk nummer waar het catchy refrein probleemloos blijft hangen. Deze nummers tillen het niveau nog een tikje hoger en dat had deze plaat dan ook nodig. Niet dat de rustigere passages eentonig waren, maar het tempo en intensiteit worden wel aangescherpt door dit soort songs.
No Age brengt Goons Be Gone uit via Drag City en levert een goede plaat af waar we meer fan zijn van de stevigere nummers, dan van het meer poppy werk. Toch is deze plaat een mooie combinatie van oudere rock/punk invloeden die No Age probleemloos weet te brengen. Het klinkt steeds oud, maar het nieuwe jasje is een leuk kledingstuk geworden dat mooi past bij het oudere. Het enige jammere op deze plaat zijn de intermezzo’s “Working Stiff Takes A Break” en “Toes in the Water”. Deze waren niet nodig omdat de plaat die simpelweg niet nodig hebben. We kunnen er ons live iets bij voorstellen, maar dit is helaas geen optreden.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek!
