Na het knappe debuut La Sombra en het uitstekende Shamal Wind brengt de Britse fluitist/saxofonist en componist Chip Wickham zijn nieuwe langspeler Blue To Red uit. Zijn inmiddels derde album laat horen hoe indrukwekkend en overweldigend de wereld van de spirituele jazz wel kan zijn.
Blue To Red heeft echt alles in huis om de luisteraar helemaal over de streep te trekken. In zes composities openbaart Wickham namelijk een heerlijk nieuwe wereld die grenzeloos ver reikt en daarbij aspecten zoals ruimte en tijd slechts tot pietluttigheden maakt. Onmiskenbaar geïnspireerd door de rijke geschiedenis van de (spirituele) jazz (onder andere door wegbereiders als Alice Coltrane en Yusef Lateef, die op dit album toegeknikt wordt in de bij vlagen flink wegfunkende afsluiter “Mighty Yusef”) laat Wickham met dit nagelnieuwe album verstaan dat er ook anno 2020 ruimte is voor onwereldse, maar desalniettemin innovatieve muziek.
Petje af dus voor de uit Brighton afkomstige, maar nadien naar Manchester weggetrokken Wickham en zijn uitstekend spelende band. Daarin figureert een topcast uit de levendige, als een kloek hart kloppende Britse jazzscene waaronder drummer Jon Scott (van onder andere Mulate Astatke en Sons Of Kemet), percussionist Rick Wheedon, contrabassist en cellist Simon Houghton, keyboardspeler Dan ‘JD 73′ Goldman (Nightmares On Wax) en harpiste Amanda Whiting (Halsalls’ Gondwana Orchestra). Zij slagen er op het heerlijke Blue To Red in om een hele hoop muzikale invloeden en ideeën te versmelten tot iets dat we als een hemels nieuwe muziektaal kunnen beschrijven.
Een van de verschilpunten ten aanzien van eerdere albums zoals Shamal Wind is dat Wickham deze keer misschien net iets minder Arabische invloeden opzoekt. Deze keer zoekt hij vooral heil bij de als zalige balsem voor de ziel aanvoelende vereniging van spirituele jazz, funk en soul met elektronische en clubinvloeden. Dat levert een wonderlijke chemie op die zowel hulde brengt aan de oudere (Coltrane, Lateef…) als aan de nieuwere jazzgeschiedenis (de invloed van Matthew Halsall en zijn Gondwana Orchestra is bijvoorbeeld sterk aanwezig), maar tezelfdertijd ook flink wat stappen zet op nieuw terrein. “Route One” bijvoorbeeld geeft een wellustige, zoete speelsheid en dansbaarheid vrij en geeft aan dat jazz slechts het vertrekpunt is van een hemelwaartse vlucht.
Een van de meest kenmerkende elementen van dit weergaloze Blue To Red album is dat Wickham zowaar zelf instond voor opnames, productie en mix. Het leidt ertoe dat Blue To Red een werkelijk bloedmooie en bij uitstek broeierige plaat is die liefhebbers van (spirituele) jazz ongetwijfeld in het diepst van hun hart en ziel zal raken. En dat met sprankelende, vitale melodieën, waarbij zowel Wickham als harpiste Amanda Whiting afzonderlijk of in duo centraal staan.
Deze muziek (inbegrepen woeste hoogtepunten als “Interstellar” en “The Cosmos”) voelt echt onaards mooi aan en wordt slechts overtroffen door de achterliggende visie en concept. Zo merk je dat de Britse Wickham de kosmische muziekmakerij ziet als een volstrekt spontane en organische evolutie. Zo laat hij deze als aan steeds grotere hoogten bereikende, maar ook door scherpe focus gekenmerkte muziek samengaan met een meer dan terechte aandacht voor het klimaat (onder meer vervat in de albumtitel) die zo prominent voorop komt te staan. Hulde dus aan een groots muzikant die een verbluffend sterk album voorschotelt.
