Op haar nieuwste plaat nightsongs geeft de Frans-Israëlische vocaliste/songschrijfster Yael Naim te weten dat ze, dik tien jaar nadat “New Soul” plotsklaps een quasi-tijdloze hit werd, er nog steeds staat. Samen met partner en producer David Donatien legde ze de hand aan verschillende veelgeprezen albums en shows met een internationale allure. Zo werkte Yaim onder meer samen met best grote namen in de muziekbusiness zoals Stromae, pianogod Brad Mehldau of nog Françoise Hardy. Maar evengoed reikt ze graag de hand aan jong, nog ontbolsterend talent (zoals Rone of 20syl die nummers van haar remixten).
Naim nam ruimschoots de tijd om te werken aan nieuw materiaal. Gloednieuwe songs met een erg intiem karakter, vandaar ook de titel nightsongs die duidelijk aangeeft dat het hier gaat om een sfeervolle plaat die het vooral in de avondlijke uurtjes goed doet. Bij kaarslicht, met een goed glas wijn erbij. De vocaliste beschikt over een opvallende stem, die ze hanteert in songmateriaal waarbij onder meer de uitgekiende arrangementen opvallen. Op die manier plaatst Yaim zich wat in het vaarwater van illustere hedendaagse chanteuses zoals Agnes Obel of St. Vincent. In opener “Daddy” beschrijft ze bijvoorbeeld hoe ze afscheid neemt van een vaderfiguur en zich zo klein voelt in een bevreemdende wereld. Tezelfdertijd schijnt er een gloed van hoop en optimisme door, of op zijn minst de wil om te overleven.
Bij herhaaldelijke luisterbeurten valt ook op hoe ze weg weet met tot dagdromen aanzettende songs die, zoals onder meer “Familiar” en “She” bewijzen, wat in het verlengde liggen van een avontuurlijk ingestelde Patrick Watson. Alleen zou je het misschien wat jammer kunnen vinden dat ze de strijkerspartijen en de koortjes erg breed over haar songmateriaal uitsmeert, terwijl een sober en kaal geluid dat haar stem centraal plaatst haar mogelijkerwijs net iets beter past. Neem een aangename pianosong als “Miette” bijvoorbeeld of nog het doelbewust klein gehouden “Les Trous” dat aanvoelt als een overschotje uit de opnamesessies voor het album. Het zijn net die melancholische liedjes die deze sensuele, maar bij uitstek nocturnale plaat hun eigen karakter verlenen.
Yaim zoekt het verhalende en het filmische (zoals onder meer tijdens het aan Joni Mitchell verwante “My Sweetheart”) op, maar geeft er een wat speelse draai aan, bijvoorbeeld door het Engels en het Frans wat met elkaar af te wisselen. Soms hoor je stevig uitgebeende folkpop, zoals tijdens het lichtvoetige “The Sun”, waar ze ook wat luchtige streepjes elektronica aan toevoegt. Aan het andere uiteinde vinden we de loodzware donkerte van “Shine”, die door zijn elegische aard en plechtstatigheid een van de minder goed in het oor liggende songs op de plaat vormt.
nightsongs is een mooie en soms aandoenlijke plaat, maar voelt te weinig gedurfd aan en kleurt misschien net iets te veel binnen de lijntjes van het klassieke singer-songwritergebeuren.
