SPREEJ - TFOH (★★★): Van diepzinnige schoolleraar naar volgende rapper in de rij

SAFI & SPREEJ veroverde in 2012 stormenderhand de Nederlandstalige hiphopscene tot het duo er 3 jaar later abrupt een punt achter zette. Terwijl SAFI zijn carrière onverschrokken voortzette als soloartiest verdween de Gentse Christophe Caboche van het toneel. In 2016 stak hij nog een laatste keer zijn hoofd boven water als SPREEJ met de single “Wie Zijn Wij”, maar het leek over en uit voor de rapper. Tot nu. Christophe werd ingelijfd door platenlabel Fake Records (Brihang, IKRAAAN) en dropte de single “LOSTBOYDEMIGOD”. Het heugelijke nieuws dat een ep snel zou volgen werd ook de wereld ingestuurd, en zo geschiedde. Resultaat TFOH is van hoge kwaliteit, maar mist een zekere uniciteit om uit te blinken.

TFOH is een lijvige ep van 6 nummers die pas na twee nummers echt van de grond komt. De openingstrack “BEEP BEEP” en single “LOSTBOYDEMIGOD” zijn goede opwarmers, maar stellen niet veel voor. Het is moeilijk om SPREEJs combinatie van Engels en Gents te verstaan en het enige dat er duidelijk uitkomt is zijn pas ontdekte flex. In een opvallend nalatige stijl mompelt SPREEJ er maar op los, wat het meeste opvalt in “LOSTBOYDEMIGOD”. Dat is jammer, want daardoor valt zijn onvoorstelbaar sterke flow een beetje in het water. Ook lijkt dit nummer de genadeslag te geven aan de oude schoolmeester die aan SAFI’s zijde diepzinnige contemplaties kwam verkondigen. Het is nu al urban wat de klok slaat en hoewel SPREEJ niet veel van zijn diepzinnigheid heeft verloren, heeft de kinderlijke onschuld uit de jaren 2012 plaatsgemaakt voor een hoger gangstergehalte.

Op “E40” neemt Brussels fenomeen BERRY de rol van nonchalante, eentonige rapper op zich en krijgt SPREEJ eindelijk zijn kans om te schijnen. Op een ijzersterke beat wisselen de twee rappers elkaar af, maar ook in zijn eentje kan SPREEJ zijn mannetje staan, zoals “BLAAS” bewijst. Hoewel dit nummer wat eentonig begint, wordt het naar het einde toe helemaal opengetrokken en dat is even verrassend als aangenaam. Maar de verrassingen zijn de ep nog niet uit, want plots is daar “PETIT GAMINS” met Jay MNG. Met een rotvaart worden de bars afgevuurd met SPREEJs flow als kers op de taart. Het is onmogelijk voor te stellen dat SPREEJ tijdens zijn vijfjarige hiaat niet meer gerapt zou hebben, want de rijmschema’s die daar probleemloos uit zijn mouw worden geschud, blijven verbazen.

Maar toch, maar toch. Hoewel het talent van SPREEJ met rasse schreden vooruit is gegaan, is de unieke vibe die hij met SAFI had opgebouwd volledig achterwege gebleven. Uiteraard is dat enorm logisch aangezien je als 32-jarige soloartiest anders in je schoenen staat dan als 25-jarig deel van een duo. SPREEJ beweert dat hij aansluiting wil zoeken met de stijl die hij wilde nastreven nog vóór zijn samenwerking met SAFI, maar met deze laatste heeft hij nu eenmaal zijn naam gemaakt. Het valt te betreuren dat SPREEJ nu een beetje overkomt als de zoveelste trapper in de rij. Zijn identiteit lijkt verloren te gaan binnen een genre dat stilaan de mainstream voorbij is. Hoewel de beats goed zijn, SPREEJ ongelofelijk kan rappen en features BERRY en Jay het geheel afmaken, mist TFOH iets wat het laat uitblinken. Momenteel is de ep gewoon goed, maar niet speciaal.

Na vier jaar radiostilte waren de verwachtingen voor een comeback hoog opgelopen. Op muzikaal vlak worden die zeker ingelost, maar SPREEJ lijkt eerder op een nieuwe artiest dan eentje die een comeback maakt. Er is veel veranderd en het zal wennen worden, maar als de kwaliteit zo hoog blijft, zou dat geen probleem mogen zijn. Normaal gezien stelde SPREEJ zijn ep voor op 25 maart in Gents muziekcafé Charlatan, maar ook daar heeft corona een stokje voor gestoken. Een nieuwe datum moet nog worden gecommuniceerd.

En voor de old-school fans: neen, buiten enkele hartelijke chatberichten tussen de twee is er nog lang geen sprake van een reünie met SAFI.

Facebook / Instagram / Spotify