Caroline Rose bracht al heel wat aanstekelijke songs uit die ze telkens levert met een luchtig toontje en eventueel een dwaas clipje dat niet veel steek houdt, maar wel bijdraagt aan Rose’s imago van losbol die zich niet al te veel aantrekt van de standaard. Verleden jaar releasete de Amerikaanse haar tweede studioalbum LONER en in tegenstelling tot wat de titel suggereert, won ze hier een heleboel fans mee. Vandaag is derde plaat Superstar een feit en ook al is deze naam opnieuw ironisch bedoeld, achteraf gezien had ze toch maar beter iets anders gekozen.
Superstar is namelijk niet zo een vette. We associëren Caroline Rose vooral met die indiefleurigheid waar “Soul No. 5” nog steeds het boegbeeld van is, maar op deze langspeler is het kin kloppen. Gitaar- en synthmelodieën – die haar songs in het verleden zo vaak droegen – worden hier vrij genadeloos de vuilbak in gekeild. An sich geen probleem, maar het resultaat is niet wat het moet zijn.
Superstar begint goed. “Nothing’s Impossible” is een fijne opener die makkelijk blijft hangen en hier en daar zelfs een knipoog naar Tame Impala vertoont. Rose maakt het grootser en grootser naarmate het lied vordert, totdat het plots afgebroken wordt om over te gaan naar een loungesfeertje. Een veelbelovende start, maar enkel op “Do You Think We’ll Last Forever?” en “Feel the Way I Want” bereikt ze ditzelfde boeiende niveau. Met funky grooves, refreinen die simpelweg werken en een producing die over heel de lijn à point is, toont ze zichzelf hier opnieuw van haar meest lichtvoetige kant.
Over naar het minder goede nieuws dan, met “Got To Go My Own Way”, “Someone New” en “Back at the Beginning”. Toegankelijk voor de radio mogen deze songs dan wel zijn, maar veel meer valt er niet uit te halen. “Took a Ride” en (overbodige) intermezzo’s “Command Z” en “Feelings Are a Thing of the Past” zijn zelfs gewoonweg saaie luisterbeurten. We hebben er geen idee van waar de Amerikaanse haar karakter gebleven is, want hier valt het alleszins niet te bespeuren. Het is allemaal te plat en gemakkelijk, waardoor we de neiging moeten onderdrukken om terug te grijpen naar ouder, origineler materiaal. Jammer, maar helaas.
Gelukkig heeft Rose nog twee exemplaren in de aanbieding waarop ze met een nieuwe versie van zichzelf komt aandraven die wél aanslaat. “Freak Like Me” en “Pipe Dreams” hebben een lo-fi klank die eenvoudig rechtdoor waadt en ons in hypnose weet te brengen. Zo hadden we haar nog niet eerder gehoord. De volgende keer graag nog veel meer hiervan!
De toekomst ziet er momenteel niet zo rooskleurig uit voor Rose. Laat het duidelijk zijn: vernieuwen mag vast en zeker, maar dan moet je er wel iets mee te bieden hebben. Hier en daar slaat Caroline Rose een nieuwe weg in die kan bekoren, maar Superstar bevat veel te weinig schijfkes vol uitbundigheid zonder meer. De losbol houdt het nogal braaf, wat haar op het vlak van airplay wel eens ten goede zou kunnen komen, maar daar waren we niet voor gekomen. Voortaan iets meer tijd nemen voor een nieuwe langspeler?
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
