Metal en rap: het is een combinatie die al even meegaat. Zeker in de jaren negentig was deze mix door de komst van de nu-metal (wat toen plots een lelijk woord werd) niet weg te denken uit de muziekwereld. Rap en metal hebben elk vele subgenres, dus deze crossover vind je terug in heel wat verschillende soorten stijlen. Body Count is redelijk standvastig gebleven bij hun keuzes: de groep mengt de rap van Ice-T met haar intussen herkenbare thrashy, groovy metal. Dat ze als een van de maar een handjevol bands de jaren negentig hebben overleefd, zal zeker en vast te wijten zijn aan hun compromisloze muziek.
De jaren negentig overleefd hebben, is misschien wel een groot statement, want na derde plaat Violent Demise: The Last Days zag het er even naar uit dat Ice-T en de zijnen er het bijltje bij neer zouden leggen. Na een hiaat van een kleine tien jaar kwamen ze dan toch plots terug in een andere bezetting. Zo’n onderbreking zorgt wel vaker voor een zoektocht naar een nieuwe identiteit, en daar had Body Count ook wel wat last van. Er was moeilijk een constante in de muziek te krijgen, maar je hoorde zeker dat de vossen hun streken niet waren verleerd. Vorige plaat Bloodlust was veelbelovend, en we kunnen al verklappen dat het de goede richting uit blijft gaan.
Carnivore is een plaat geworden met pieken en dalen. Gelukkig zijn de pieken talrijker aanwezig, en zijn de dalen niet zo diep als ze initieel lijken. Body Count heeft zich nooit geprofileerd als één soort metal, maar speelt muzikaal meer op het gevoel. Dat gevoel wordt geleid door de zang en rap van Ice-T, die ook met de teksten bepaalt hoe de nummers zullen klinken. Ice-T kan zich wel eens kwaad maken, en dat hoor je aan de band. Die boosheid gaat door merg en been, maar dat is eigenlijk het geval met elke emotie die in de nummers wordt gelegd. Als buitenstaander voel je altijd wel waarover de band het heeft; daar hoef je de teksten niet eens voor te kennen.
De twee vooraf geloste singles, “Carnivore” en “Bum-Rush“, zijn mooie opwarmers gebleken voor de nieuwe plaat. “Carnivore” was wat donkerder en wat trager, terwijl “Bum-Rush” meer als een anthem klonk. Deze singles zijn niet toevallig gekozen; ze omwatten namelijk zowat alles wat Body Count nu is. Ook de rest van de plaat klinkt donker, zit vol tempowisselingen, en is op en top doordrenkt van emoties.
De muziek van Body Count komt het best tot zijn recht wanneer ze op hun kwaadst zijn. “Point the Finger” met Riley Gale (Power Trip) behandelt kritiek op de politie, en zal ongetwijfeld elke luisteraar probleemloos boos maken. Tel daar “Thee Critical Beatdown” en “The Hate Is Real” bij en je hebt een aantal geweldig kwade nummers die een grote groep metalbands stikjaloers zullen maken.
Er staan ook nummers op Carnivore die aan tempo inboeten, maar dat is iets wat Body Count al vaker deed. “Another Level” met Jamey Jasta (Hatebreed) is een goed nummer, maar komt ondanks een aantal pogingen iets te braaf over. Ook “No Remorse” doet het wat langzamer, maar bevat een stuk meer nodige agressiviteit. Helaas vinden we ook wat overbodige nummers in de tracklist terug. Het duo hommages, respectievelijk aan Lemmy Kilmister (“Ace of Spades”) en Nipsey Hussle (“When I’m Gone”, in duet met Amy Lee van Evanescence) had voor ons niet gehoeven, en hetzelfde kunnen we zeggen over de remake van “Colors”, origineel een solonummer van Ice-T. De plaat sluit ook wat zwak af met een onuitgebrachte demo, waar we maar moeilijk een mening over kunnen vormen. Eerder schattig dan goed.
Carnivore is een plaat geworden die twee kanten op kan. Er staan enkele belachelijk straffe nummers op, maar anderzijds heeft Body Count ook wat middelmatig tot zelfs slecht materiaal afgeleverd. Wanneer ze hun emoties de bovenhand laten nemen, levert dat wel eens pareltjes op. Nu hopen we alleen dat ze dat nog wat vaker doen.
Op 21 juni komt Body Count naar Graspop. Als ze de juiste songkeuze maken, zullen een aantal nummers van deze plaat zeker de setlist halen.
