Crowd of Chairs is een van de huidige revelaties van de Gentse noisescene. In 2015 wonnen ze de Beloften, en in 2017 kwam hun fantastische debuutalbum met nog fantastischere titel Fuck Fuck Fuck uit. Live weten ze elke keer opnieuw het publiek met open ogen en een mond vol tanden achter te laten. Voor hun nieuwe, Mod Kid with Dog, wisten ze met de twee voorgaande singles ook dat effect te creëren. “Hollow Thoughts of Wrong” was nerveus op een positieve manier en “Tourist” wist de spanning tot een hoger niveau te brengen. Het nieuwe album gaat in zijn geheel in die lijn verder.
Het recept van Crowd of Chairs is simpel: een onheilspellende baslijn, schelle gitaren, drums waarop we de term ‘helse ketels’ nogal snel durven plakken en een diepe stem waarvan je niet weet of ze zich nu op de voor- of de achtergrond begeeft. Wat de groep echter onderscheidt van andere noisebands is hun talent voor songschrijven. Ze weten keer op keer een intense spanningsboog te creëren, wat op Mod Kid with Dog nog harder dan ooit aanwezig is. Dankzij deze spanning en de dynamiek verzuimen ze niet in een repetitief harder geluid.
Het album start op “Asocial Breeding Ground” met een meerstemmige melodie, waarna industriële dreunen binnenkomen. De tweede helft van het nummer barst helemaal open. In nummers als “Everyone” kan je invloeden uit postpunk horen, terwijl “Hollow Thoughts of Wrong” ons zes minuten lang op het puntje van onze stoel laat zitten. “At the Door at Dawn” kabbelt dan weer wat verder op de chaotische ritmesectie die de basis vormt, maar doet dat op een manier waardoor je met heel je lichaam in het nummer gezogen wordt. Ten slotte heeft afsluiter “Should I Make Them See Or Just Go Back to Sleep” niet alleen een interessante titel, maar is het ook het perfecte einde voor Mod Kid with Dog, omdat het het meest opbouwende en tegelijk het meest onheilspellende nummer van het hele album is. De zang en bas gaan hand in hand naar een absoluut hoogtepunt. ‘This is my design. This is my design!’ klinkt het, waarna het album een rustige fade-out ondergaat.
De hoogtepunten van nummers klinken echter wel vaak heel gelijkaardig. Mede door het overmatig gebruik van hetzelfde zangeffect zitten er weinig gradaties in intensiteit in die stukken. Spanning is er wel, dynamiek ook, maar de momenten waar de noise het terug overneemt van de stille passages zijn snel nogal inwisselbaar. Ze klinken chaotisch op de goede manier en slaan er op los, maar na 55 minuten kennen we de sound wel. Ondanks de intense spanningen en het talent voor songschrijven, beginnen na een tijd sommige nummers wat op elkaar te lijken.
Mod Kid with Dog weet constant te verpletteren, maar geeft de luisteraar toch voldoende ademruimte. Die creëert Crowd of Chairs door in een nummer alles stil te leggen in het midden om nadien met een knal alle volumeknoppen terug open te draaien. Zo scheppen ze een sterk dynamisch aspect. Het is jammer dat niet elk hard stuk even goed zijn doel raakt. Desalniettemin weet de algemene sound van het album ons wel te overtuigen om alles opzij te schuiven en ons volledig onder te dompelen in de duistere wereld van Crowd of Chairs’ noise.
Wil je de spanning van deze gekke Gentse band door je lichaam laten sidderen? Ga dan op 9 april naar Volta (Anderlecht) of op 17 april naar de Centrale (Gent).
