Commander Spoon vatten in enkele woorden, is geen makkelijke opdracht. De vier Brusselaars staan namelijk garant voor een bont allegaartje van alles wat. Terwijl een onderliggende jazztoets de rode draad vormt, mag je je daar niet aan mispakken, want die rode draad situeert zich vaker helemaal van ’t padje, eerder dan erop. Commander Spoon betekent dus jazz die allesbehalve volgens het boekje wordt gebracht en met bruuske bewegingen buiten de lijntjes kleurt.
Na drie ep’s op een tweetal jaar tijd, zijn de Brusselaars al klaar voor hun debuutplaat. Ze laten er duidelijk geen gras over groeien en dat blijkt ook niet nodig, want Spooning is een sterk staaltje van hun jazzmengelmoes dat ons begeesteren kan en nieuwsgierig maakt naar de live-ervaring.
We hadden al gedacht: Spooning geeft geen aanleiding tot een gezellig avondje spoonen, daar is de plaat veel te avontuurlijk voor. Warme passages passeren er bij de vleet, maar zij worden telkens ook weer probleemloos de kop ingedrukt door een wending naar iets vrijwel compleet anders of een uithaal om u tegen te zeggen. Het dichtste bij een liefdevolle spooningsetting komen we op “Miskine”, “Santa Rita”, “Belcanto” en “Djingelinge”. Telkens van wal stekend met gladde jazzklanken die rustgevende effecten met zich meedragen, kan je weliswaar al raden dat de opbouw naar een nieuwe clash van klanken nabij is en we weer even intensief moeten knipperen of in de ogen wrijven om te beseffen wat er ons nu weer overvallen is. “Overwhelming” is hier misschien nog het beste voorbeeld van. Een zalige ambientwaas wordt zomaar even in de mix gegooid met een soort rockuitspatting die roze bubbels uiteen doen spatten.
De band heeft ook hiphop-invloeden te verwerken. Die horen we al groovend doorheen het gemoedelijke “Boomerang” en geven een agressievere toon aan “Jazzclub”. Als de agitatie daar nog niet groot genoeg is voor je persoonlijke smaak, dan verwijzen we je graag door naar “Spoonfield” en “Miskine – reprise”: chaossongs die je moet luisteren om ze te vatten. Ook opener “Dragons & Mushrooms” toont een fantasierijke, trippy zijde van de groep, vol krachtige wendingen en interessante tonen, kleuren en smaken.
Dat alles presenteren de mannen overigens telkens binnen songs die echt niet zo lang zijn voor een jazzband. Commander Spoon houdt niet van onnodig uitweiden en geeft duidelijk de voorkeur aan to the point spelen en de luisteraar efficiënt van de ene passage naar de volgende loodsen. Op elk moment voelt het album dan ook fris aan, zonder dat we het gevoel hebben simpelweg overrompeld te worden door een massa aan klanken waarin we verdwalen. Het viertal is niet zo zot als een achterdeur zonder meer; ze weten duidelijk waar ze mee bezig zijn en jongleren met invloeden en songstructuren alsof ze nooit iets anders gedaan hebben. Spooning loopt op een geweldige manier uit de hand. Commander Spoon blijkt een talentvolle touroperator, die een heuse ontdekkingsreis van hun plaat weet te maken.
Op 19 maart speelt Commander Spoon in de Ancienne Belgique en op 28 maart staan ze met Glauque op OLT Club in OLT Rivierenhof. Op 24 april staan ze in KAAP samen met Mattias De Craene.