Liam Gallagher @ Vorst Nationaal: Scoren met meerdere hattricks

Het moest eigenlijk al een half jaar eerder gebeuren, maar eindelijk stond Liam Gallagher nog eens in België en wel in een nagenoeg volgepakt Vorst Nationaal. De man kwam er zijn nieuw album Why Me? Why Not. voorstellen, al waren het vooral de klassiekers van zijn band Oasis die de zaal in vuur en vlam zetten. Van Brexit was er allesbehalve sprake, want Britten en Belgen brulden samen de stembanden aan gort en er vloog meer bier in de lucht dan er in de kelen werd gegoten. Qua sfeer neigde dit optreden dan ook naar een Oasisshow en ook muzikaal kon de band overtuigen.

Twisted Wheel deed in het verleden nog het voorprogramma van Oasis en ondertussen zijn ze nog steeds bezig, niet doorgebroken en het voorprogramma van een van de broertjes. Dat de band de status van support niet ontgroeid is, toont aan dat het er niet echt inzit en dat hoorden we ook. Er zaten wel enkele leuke liedjes bij die bepaalde mensen aan het zingen kregen, maar over het algemeen klonk het te generisch britpop om ons over de streep te trekken. Fijn voorprogramma met punch dus, maar een eigen identiteit vonden we niet.

De laatste keer dat Liam Gallagher in België speelde, was dat in de AB. Ook toen was de zaal volgepakt en kreeg je te maken met uitbundige taferelen. In Vorst Nationaal waren die meer dan verdubbeld, alleen al door de nummers die tussen de optredens door werden gespeeld. Zo kregen The Jam en natuurlijk The Stone Roses iedereen warm voor ’the man of the hour’. Met een gigantische ledwall achter hem verklaarde Liam meteen wat we konden verwachten: een rasechte “Rock ‘N’ Roll Star”.

In zijn gekende stijl toonde hij meteen aan dat hij er geen gras over zou laten groeien en inderdaad, de ene na de andere song volgde elkaar in sneltempo op. Aanvankelijk passeerden er vooral solonummers, die iets minder tot de verbeelding spreken dan een Oasissong. Toch konden “Shockwave” en “Once” het publiek laten meezingen. Vooral die laatste leek een heus anthem te zijn dat evengoed van Oasis’ makelij had kunnen zijn, want de emoties laaiden hoog op.

Toch waren het nummers als een “Morning Glory” die helemaal de vlam in de pan staken. Dat kan best letterlijk genomen worden, want ondanks de strenge controle op pyro, kregen we toch wat Bengaals vuur te zien. Het was niet het enige dat ons aan een voetbalmatch deed denken; ook de zangstondes en natuurlijk minder frisse mannen hadden hun aandeel in die vergelijking. En als het gisterenavond een voetbalmatch geweest zou zijn, dan had Gallagher met gemak heel wat gescoord.

Een hattrick in de bisronde bijvoorbeeld, waarbij de grootste klassiekers van Oasis bovengehaald werden. Hoewel, het waren vooral de meest rock ‘n’ roll classics die we mochten aanschouwen en zo bleven de melige nummers achterwege, wat ook wel eens leuk is. Ook koos Gallagher ervoor om enkele minder voor de hand liggende Oasissongs te spelen. Zo kregen we met “Columbia” een van de eerste Oasisnummers ooit en ook dat klonk heerlijk strak. Petje af dus voor de band die ieder nummer nauwkeurig en glad naar voor bracht.

Gallagher had dan ook heel wat muzikanten mee: zo waren er drie achtergrondzangeressen en meerdere gitaristen. ‘Als mijn broer dat doet, dan ik ook,’ moet hij waarschijnlijk gedacht hebben. Maar ook voorts waren er leuke extra’s te vinden. Zo mocht zijn zoon meedrummen op “The River” en kregen we bij iedere Oasissong Bonehead op het podium. Die legende zorgde onder meer in “Supersonic” voor verfijnd en strak gitaarwerk. Meer hebben we soms niet nodig om helemaal omver geblazen te worden.

‘Are there any Brits here?’ riep Liam bij het begin van zijn eerste bisronde. Het applaus was zeker luider dan toen hij vroeg of er Belgen waren, en dus kunnen we zeggen dat zijn populariteit geen grenzen kent. ‘Guess we’re still in Europe then,’ was zijn kwieke opmerking. Hij hield de bindteksten beperkt en liet de muziek spreken, al mocht het publiek ook eens een karaokemoment krijgen bij “Acquiesce”. Liam kan de hoge noten van Noel duidelijk niet aan en dus moest het publiek dat maar doen. Slim gezien, en gelukkig slechts beperkt tot één keer. Ook voor de critici op zijn hoge noten had de man nog een opmerking: ‘Fokkin’ wankers’. Typisch Liam en net omwille van zijn rechtdoor attitude is hij zo geliefd.

Door “Champagne Supernova” in een eerder stripped back versie te spelen in een eerste bis, leek de set op een zachte manier te eindigen. Maar Liam wilde nog eens knallen en dus mocht “Cigarettes and Alcohol” de zaal een laatste keer in brand steken. Het werkte en met een knallende solo en meebrullende zaal verliet Liam, ondertussen met een kap op zijn hoofd, de zaal. De zanger had duidelijk geen last meer van zijn stem die het enkele dagen begaf en bracht een erg strakke set, die de Oasisvibes van de hoogdagen terug opwekte. Ook zijn eigen nummers pasten perfect in het geheel, en dus kunnen we zeggen dat Liam het qua populariteit zeker haalt van zijn broer.

Een reünie was nog nooit zo dichtbij als nu en we hopen dat het er binnenkort van komt. Wie alvast dichtbij een Oasisconcert wilt komen, sleept best zijn ticket voor Werchter in de wacht. Want daar speelt Liam Gallagher ook en we stellen voor dat je je stembanden daarvoor goed insmeert.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Rock ‘n’ Roll Star (Oasis nummer)
Halo
Shockwave
Wall of Glass
Come Back to Me
For What It’s Worth
Morning Glory (Oasis nummer)
Columbia (Oasis nummer)
Stand by Me (Oasis nummer)
Once
Why Me? Why Not.
The River
Gas Panic! (Oasis nummer)
Live Forever (Oasis nummer)

Acquiesce (Oasis nummer)
Roll With It (Oasis nummer)
Supersonic (Oasis nummer)
Champagne Supernova (Oasis nummer)

Cigarettes & Alcohol (Oasis nummer)