CPU – Joost Van Hoey
Het Koninklijk Circus in Brussel verwachtte vanavond hoog bezoek. De Zweedse singer-songwriter Daniel Norgren maakte er zijn opwachting. Met een nieuw album Wooh Dang in de pocket sinds 2019, mocht de Zweed zijn stem- en gitaarkunstjes nog eens bovenhalen. Daarvoor kon hij rekenen op een ronduit royale opkomst. Of zij het vanavond naar hun zin hadden, is een vraag waar wij het antwoord wel op weten.
De avond werd op een serene manier ingeleid door Jake Xerxes Fussell, die uit Columbus, Georgia, in de Verenigde staten komt. We kunnen stellen dat de Amerikaanse zanger al tonnen ervaring heeft, mede dankzij zijn leeftijd. Op een stoeltje met een petje op en een gitaar erbij. Zonder fancy gedoe, bracht hij zijn nummers. Hij legde in elke zin die hij zong bijzonder veel gevoel waardoor het publiek helemaal meegezogen werd in zijn verhaal. Een duidelijke voorbode van wat Daniel Norgren met ons van plan was.
CPU – Joost Van Hoey
Daniel Norgren kwam samen met zijn band op, onder een relatief rustig, maar enthousiast applaus. Hij zette zich achter zijn zwarte piano, die hij ook gebruikte om veel van de nummers op het laatste album Wooh Dang mee op te nemen. “The Day That’s Just Begun” en “As Long As We Last” zijn die twee eerste nummers op piano. Een rustig begin, maar wat een stem. Af en toe duwt hij met zijn stem lichtjes op het gaspedaal, waarbij we zelfs tot hoog in het Koninklijk Circus, mondhoeken zien omhoog krullen. Die piano wordt zijn eerste wapenfeit.
Tweede wapenfeit, waarmee hij toch wel de meeste monden deed openvallen was Daniel Norgrens gitaarspel. Zijn gitaar is als een verlengstuk van zijn lichaam. In combinatie met zijn stem vormen ze een perfecte symbiose. De ene moment laat hij zijn stem het werk doen bijvoorbeeld bij “Helping Hand” , de andere moment tovert hij een propere blues solo tevoorschijn, zoals op “Music Tape” onder andere. Er schuilt een heel getalenteerd en geoefend muzikant onder dat uitgeleefde petje van Daniel Norgren.
CPU – Joost Van Hoey
Het zijn ook niet alleen ingetogen solo’s, zoals we die horen op bijvoorbeeld “Helping Hand”, een nieuw nummer, of “Everything You Know Melts Away Like Snow”. Daniel Norgren durft hier en daar ook wat steviger te gaan, met wat distortion. Toch is zijn favoriete gitaareffect overduidelijk het wah-wah-pedaal. Tijdens “Why May I Not Go Out And Climb The Trees?” kregen we dat kenmerkend geluid voor het eerst te horen en later keerde het ook terug op “Moonshine Got Me”. Het gaf zijn nummers nog een extra duwtje in de rug, nog net dat tikje meer funk, en dat kon het publiek duidelijk appreciëren.
Steviger gaan, gebeurt niet alleen in het gitaarspel van Daniel Norgren. Ook zijn drummer gaf hier en daar stevig van jetje tijdens een solo. Zo ‘erg’ dat zelfs een van de poten onder zijn drums het begaf. Alles kapot zoals we zeggen. Dat de band zich zo hard inleeft, zorgt er ook voor dat je als publiek zelf de liefde van de groep voor muziek voelt tot in het diepst van je hart. En dan ga je natuurlijk van begin tot eind helemaal mee in het verhaal van het optreden.
CPU – Joost Van Hoey
De set van Daniel Norgren stak zo in elkaar dat de anderhalf uur die we hem aan het werk zagen, zo voorbij vlogen. Lange gitaarsolo’s en zangstukken werden afgewisseld met ingetogen en hier en daar wat mysterieuze noten op een orgel en een elektronische synthesizer. De heren straalden tijdens hun optreden een zeker nonchalance uit in hun uiterlijk, een kapotte broek, wilde haren of een afgedragen petje. Hun muziek daarentegen, was exact het tegenovergestelde. Elk nootje, hoe klein en onhoorbaar het ook mocht zijn, werd met zoveel gevoel gebracht dat je haren ervan overeind kwamen te staan.
Eindigen deed de Zweed zoals we hoopten met een minutenlange gitaarsolo op “Music Tape” waarin hij nog een laatste keer de puntjes op de i kon zetten. Die solo werd zoals al de rest met luid applaus onthaald. De band vertrok richting kleedkamer, maar het applaus bleef duren. En zou het? Jawel hoor. Een bisnummertje kon er op deze geslaagde avond zeker nog af.
“Let Love Run The Game” was een funky en opgetogen einde, waarmee iedereen in vrede kon heengaan, back to reality, en waarschijnlijk back to work morgen. Daniel Norgren wist ons vanaf het begin vast te pakken bij onze kraag, en hij liet ons geen seconde los. Zijn verhaal klopte gewoon, en werd gebracht op een muzikale en eerlijke manier zoals alleen hij dat kan.
Fan van de foto’s? Op onze Instagramstaan er nog veel meer!
Setlist:
The Day That’s Just Begun
As Long As We Last
Helping Hand
Why May I Not Go Out And Climb The Trees?
Everything You Know Melts Away Like Snow
Black Vultures
Moonshine Got Me
People Are Good
Music Tape
Let Love Run The Game
