LiveRecensies

Eurosonic 2020 (Dag 2): Van Ierland naar Griekenland en terug

© Bart Heemskerk

Een dagje Eurosonic Noorderslag verloopt niet zonder slag of stoot. Het centrum is namelijk zo groot dat er altijd iets te ontdekken valt en het bijgevolg ook soms heel lang zoeken is tot je iets vindt. Wij lieten ons doorheen de middag onderdompelen in wat gratis shows. Zo zagen we Sorcha Richardson aantonen dat haar muziek ook akoestisch overkomt. Zo klinkt het heerlijke “Don’t Talk About It” ook nog altijd oprecht vrolijk en zien we hier een dame die het songschrijven perfect onder de knie heeft. Wie het wat lastiger had, was Oscar Jerome. Hij zegt nooit veel met band op te treden, maar doet het toch maar mooi in Plato. Met enkel zijn stem is het helaas iets te dramatisch om ons mee te krijgen in zijn verhaal. Dan had Dry Cleaning in de Martini kerk meer succes: met slechts drie nummertjes knalden ze ons omver. Het beloofde een interessante avond te worden.

Thumper (Ierland) @ Hooghoudt Barn

Thumper mocht als vroegste de avondprogrammatie van Eurosonic op gang trappen, en die trap was ferm in de kloten. De band had er heel veel zin in en dat straalden ze dan ook af op het podium. Met twee drummers was er alvast energie in overvloed en dan had je ook nog eens een compleet opgefokte gitarist. Ze wonden het publiek zo rond de vinger door een extreem strakke show af te leveren, waarbij de fuzzpedaal gretig gebruikt werd en ook gitaarsolo’s geen onbekende waren. Thumper zette meteen een hoogtepunt neer, en neem dat maar letterlijk: de gitarist ging zelfs even op wandel naar de bovenkant van de zaal. Strakke show, strakke muziek en een strakke band; als Thumper deze livereputatie hoog houdt, zit er wel eens veel meer in.

Silverbacks (Ierland) @ Huis De Beurs

Doordat we zo overdonderd waren door Thumper, moesten we een deeltje van Silverbacks achterwege laten. Niet dat we daar spijt van hadden, maar ook Silverbacks klonk superstrak. De Ierse band brengt een leuke mix tussen postpunk en het iets toegankelijker genre. De sterkte bij de liveband zit hem vooral in drummer die zich met volledige overgave smijt op het podium. Ook muzikaal vindt de groep ruimte voor energie en verfijnde sounds en dat toont aan dat de postpunk van deze groep niet de zoveelste is; er is ruimte voor een breed publiek.

Sensible Soccers (Portugal) @ Vrijdag

Hypnotiserend als de zee: dat is Sensible Soccers, afkomstig van de noordkust van Portugal. Ze spelen instrumentale muziek met veel lagen dromerige elektronica, vibrafoon en gebruik van conga’s en bongo’s. De muziek klinkt tegelijk minimalistisch, maar toch heel vol en gelaagd. Jammer dat het publiek zo statisch was en daardoor zelfs afwezig leek. Lag dit aan het vroege uur? Lag dit aan de zaal, die duidelijk meer op theater gericht was? Mooie muziek was het wel, maar ook niet meer dan dat.

Emilie Zoé (Zwitserland) @ Vera

Zonder echt te weten wat te verwachten en puur gebaseerd op één liedje dat we leuk vonden op Spotify, trokken we naar de Zwitserse singer-songwriter Emilie Zoé. En daar hebben we absoluut geen spijt van. Emilie Zoé en haar drummer (of zoals hij zo mooi werd aangekondigd als Schlagzeuger) smeten zich met passie in dynamische nummers, gaande van fluisterzang tot gitaarnoise. Het speelse karakter tussen de twee zorgde voor een magische mix tussen hard en zacht. De twee muzikanten communiceerden constant met elkaar. Zo vroegen ze bijvoorbeeld aan elkaar of ze klaar waren voor het volgende nummer, bevestigden ze dit met een vuistje en zetten ze een stevig punk-achtig stuk in. En nogmaals: wat een passie! Zoé speelde niet één, maar twee snaren stuk. Gelukkig waren er nog ‘just enough not broken things to play the last song’. Ze beëindigden dit laatste liedje door al zingend het publiek in te wandelen en ons achter te laten met een voldaan gevoel.

Sir Was (Zweden) @ All Round Poolcentrum

Dat ze in Zweden goeie muziek maken, weten we al langer. Sir Was is een nog onontgonnen geheim dat vorig jaar al aan zijn tweede plaat toe was. We waren dan ook benieuwd hoe hij live zou overkomen, want op plaat verzandt de muziek iets te veel in een gelijkaardig stramien. Live was dat gelukkig niet zo; er zit een tamelijk laidback sfeertje in waardoor de muziek redelijk gezapig klinkt, maar eens de bandleden samenzang inzetten, hoor je toch enkele magische momenten. Daarin sloop de sterkte van deze show: er was een leuke mix tussen de bravere songs en de meer aanstekelijke, lichtjes dansbare. Fijn dus om te zien dat Sir Was live iets dynamischer tot zijn recht komt.

Tamzene (Groot-Brittannië) @ USVA

https://www.instagram.com/p/B7aydWDAIns/

Er staan niet enkel sterke bands op Eurosonic; er zijn ook heel wat singer-songwriters en zelfs popzangeressen. Tamzene kan je gerust bij die laatste groep zetten, al is ze niet de popster die de toekomst zal veroveren. Althans, niet op basis van deze performance. Die was nog iets te braaf, waardoor de nummers er niet altijd even sterk uit kwamen. Toch zijn de songs stuk voor stuk sterk geproducet. De stem is een troef die ze perfect weet uit te spelen en als er een aanstekelijk nummer tussen kruipt, horen we zomaar een hitje opdraven. Wie weet gaat het toch sneller dan we denken voor Tamzene.

Alex Gough (Ierland) @ Der AA-Theater

© Siese Veenstra

Een drummende zanger (of een zingende drummer?) kom je niet vaak tegen. Toch valt Alex Gough in het rijtje ‘het gezicht van de band is een drummer’ tussen Julien Ehrlich (Whitney), Stefanie Mannaerts (Brutus) en Anderson .Paak niet uit de toon. Vooral tussen de laatstgenoemde en de twintigjarige Ierse Gough zijn gelijkenissen te trekken. Groovende funk, een tikkeltje jazz en enkele invloeden vanuit de hiphop met daarbovenop een flinke dosis energie zorgden voor een dansbaar geheel. De eerste helft van de set was een beetje eentonig en braafjes, de tweede zat vol verrassingen: gebruik van autotune zoals ook Bombataz dit doet, explosieve uitspattingen, samples en plottwist in de funk. Maar het belangrijkste was natuurlijk de fantastische drumkwaliteiten, waarvan je echt hoort dat Gough dit al sinds dat hij zes werd deed.

Violet Days (Zweden) @ Huize Maas

Over de show van Violet Days kunnen we kort zijn. Een overvloed aan drama slokte alle muziek op, waardoor bombast overheerste en je de band al van bij de eerste nummers niet meer serieus kon nemen. Waar ze op plaat nog tamelijk eerlijk klinken, blijft daar live helemaal niets van over. Alles klinkt zeer voorspelbaar en vooral te afgelikt; we waren dan ook even snel buiten als we binnen waren gekomen.

Marina Satti & Fonés (Griekenland) @ Grand Theatre

Soms moet je jezelf eens laten verrassen, en bij Marina Satti was dat een understatement van jewelste. De Griekse zangeres zingt in de eigen taal en doet hierdoor ook wat denken aan een anderstalige variant van Rosalía. Anders dan bij die laatste zijn er bij Satti wel vier extra zangeressen die mee op het podium staan, en zij verzorgen een veel rijker arsenaal aan geluiden dan je je kan inbeelden. Daarnaast is er ook een ferme liveband mee die voor exotische sounds zorgt, waardoor je je meteen ook in een of ander zuiders oord voelt. De ene keer is het heel dansbaar en zelfs Eurosongesque, maar de andere keer klinkt het heel sterk gearrangeerd en doordacht. Satti weet op creatief vlak heel goed waarmee ze bezig is en zou zomaar de Griekse taal terug hip kunnen maken.

Hickeys (Spanje) @ Praedinius Gymnasium

Het is een vreemd beeld om een strakke punkband te zien optreden in de refter van een school met op de achtergrond de meest gedateerde cartoons, maar het had zijn charmes. We waanden ons zo meteen in een of andere highschoolfilm, maar Hickeys is gelukkig meer dan dat. Het betreft een viertal dat zijn punk op een stevige manier serveert zonder daarvoor te zwaar uit de bocht te gaan. Het mag dus soms ook al eens wat meer surfy klinken en zelfs voor wat dreampop deinzen ze niet terug. Die diversiteit is nodig en vormt de sterkte in de show van deze band, maar ook hun energie en lak aan conventies droegen daartoe bij. Leuk bandje, dat is zeker.

Just Mustard (Ierland) @ Vera

In het Ierse muzieklandschap gebeuren veel spannende dingen. Just Mustard is daar een fantastisch voorbeeld van. De vijfkoppige band uit Dundalk maakt namelijk eigenwijze muziek. De gitaristen waren letterlijk aan het shoegazen (naar de schoenen staren dus) om met heel veel gitaareffecten gecontroleerde noise te produceren. Dit deden ze op veel verschillende manieren en met verschillende intensiteiten, waardoor de nummers vaak sterk opbouwden. Over deze noise zong frontvrouw Katie Ball met een dromerige zang. Het geheel had iets postrock-achtig met hints naar postpunk en triphop. Just Mustard was niet gewoon mosterd, noch gewone mosterd. Just Mustard was heel straffe mosterd!

Charlotte Dos Santos (Noorwegen) @ Stadsschouwburg

De Stadsschouwburg was het perfecte decor voor de muziek van Charlotte Dos Santos. De zangeres heeft een sterke, soulvolle stem die wordt ondersteund door een zacht jazzy muzikaal arsenaal. Toch hadden we de indruk dat de zangeres iets te braaf op dat podium stond. Er mocht af en toe wat meer pit in de show kruipen, zoals Celeste (die toevallig voor haar speelde) dat zo goed aantoont. Dos Santos heeft dan wel een klok van een stem, een liveshow moet je bij haar vooral op het gemak en al zittend beleven, en dat lukte hier minder goed.

Scalping (Groot-Brittannië) @ Kokomo

De Kokomo is een cliché uitgaansclub met kooien en veel te dure champagne op de kaart. In die club werd Scalping, een live technoband uit Bristol, geprogrammeerd. Ze combineren het beste van verschillende muziekscenes die op dit moment springlevend zijn in hun thuisstad, namelijk de alternatieve dancescene en gitaargeweld. Drums, veel synths, stevige bassen en daarover noisey gitaarsolo’s maakten het een heel industrieel geluid. Achter hen werden hypnotiserende visuals afgespeeld. Dat ze drie kwartier aan een stuk speelden, zorgde voor een gigantische trip vol spanning.

Dry Cleaning (Groot-Brittannië) @ Vera

© Ben Houdijk

Er zijn ook op Eurosonic altijd van die bands waarvan je net dat tikkeltje meer verwacht. Dry Cleaning is zo een, want de zaal was al goed op voorhand gevuld voor de groep uit Groot-Brittannië. Het enige nadeel daaraan was dat het extra pijnlijk was op het eind toen de zaal nagenoeg leeg stond. Het is dan ook moeilijk om je volledig te laten meeslepen in de performance (en dat kan je letterlijk nemen) van de band. Muzikaal zijn ze postpunk volgens het boekje met springerige gitaren en een strak tempo. Dan is er echter ook nog de frontvrouw die stoïcijns haar lyrics afhaspelt op een prachtige poëtische manier. De cohesie tussen die twee is natuurlijk frappant, bij momenten hilarisch, maar vooral verwarrend. Het publiek weet dus niet of ze nu moeten bewegen of niet, en dan kiezen mensen op een festival als dit al snel voor de optie ‘ander en beter’. Wij vonden dat Dry Cleaning heel wat potentieel bevatte en heel veel sterke songs in hun arsenaal heeft, maar dat de performance misschien inderdaad wat boeiender kan.

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs (Groot-Brittannië) @ Mutua Fides

© Ben Houdijk

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, ook wel PIGSx7, was – no pun intended – beestig. Ze speelden een mix tussen stoner en psychedelische sludgemetal. Ze kwamen, ze zagen en ze braken alles af. Frontman Matt Bady was fantastisch. In bloot bovenlijf en Adidas-short en met de microkabel rond zijn nek gedraaid brult en gromt hij het uit. Ook stond hij geen seconde stil, waardoor we denken dat hij per optreden zo’n vijf kilo moet afvallen. Of was deze energie te wijten aan de ‘terrible combination of strong Dutch beer and strong Dutch marihuana‘? Wanneer hij iemand van Cocaine Piss in het publiek zag staan, zei hij dat ze de enige groep zijn met een betere bandnaam dan zijzelf. Even luid zijn ze alvast wel. En steengoed.

Vita Bergen (Zweden) @ Forum

Vita Bergen is een groep die al lang bouwt richting momentum, en dat zou er nu wel eens gekomen kunnen zijn. De band gaf namelijk een erg groots optreden op Eurosonic met prachtige visuals, sterke muzikaliteit en heerlijke songs. We dachten bij momenten aan Arcade Fire, en dat kan enkel een compliment zijn. De groep weet namelijk de dynamiek tussen de zeven leden perfect te combineren en hiermee erg rijke nummers te maken. Vooral wanneer de songs opbouwen richting een bombastische climax of het tempo eens de lucht in gaat, veroveren ze harten – en ook het onze is na hun show weer richting Vita Bergen gericht.

Kaukolampi (Finland) @ Grand Theatre

Beats, beats, beats. Fins muzikant Kaukolampi maakt pulserende, atmosferische techno vol noise. Echter kon hij ons daarmee niet overtuigen. Het was meeslepend, maar langdradig. Misschien kwam het omdat we nuchter waren, misschien kwam het omdat we meer hadden verwacht dan een dj-set. Misschien kwam het omdat de artiest door Eurosonic aangekondigd werd met ‘Verwacht een show met verbluffende visuals,’ en deze ons niet verbluften. Hoe dan ook, na een tijdje hadden we het wel gezien en gingen we op weg naar iets anders.

Blondage (Denemarken) @ News Cafe

Als popzangeres kan je veel richtingen uit, en Blondage doet het iets te plat. De zangeres uit Denemarken heeft een sterke stem, maar doet iets te veel haar best om zowel dansbaar als aanstekelijk te klinken. Het nadeel daaraan is dat alles hierdoor wat basaal gaat klinken en er clubvibes ontstaan. Leuk voor het late uur, maar niets wat wij ook maar een beetje boeiend vinden.

Oktober Lieber (Frankrijk) @ Vera

De techno die, in tegenstelling tot Kaukolampi, beter werkte was het Franse Oktober Lieber. De twee Parijse dames maken gebruik van vintage elektronica en analoge synths en sturen daarmee zware bassen de Vera in. Het publiek, inclusief wij, is er helemaal wild van. Deze techno zit vol onverwachte wendingen en hintte vaak naar postpunk, een genre waarin de twee vrouwen ook actief zijn. Oktober Lieber was een goede afsluiter van de tweede dag van Eurosonic.

Deze artikels werden geschreven door Niels Bruwier, oprichter van Dansende Beren, en Pieter Wilms, gloednieuw lid. Zij gingen samen op pad om allerlei Europese bands te ontdekken.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Unschooling - New World Artifacts (★★½): Flipperkastsyndroom speelt parten

Toen we de bio van de Normandische band Unschooling voor het eerst lazen, stond het water vrijwel meteen in onze mond. Het…
LiveRecensies

Leffingeleuren 2023 (Festivaldag 1): Beuken zonder veel poespas

De traditionele afsluiter van de festivalzomer is nog steeds Leffingeleuren. Het festival in het pittoreske Leffinge mocht in het derde weekend van…
InstagramLiveRecensies

Pukkelpop 2023 (Festivaldag 3): Van mysterie naar hysterie

De derde dag van Pukkelpop begon nogal wisselvallig door de regen en dat liet iedereen plots een klein beetje panikeren. Gelukkig klaarde…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.