Leffingeleuren 2023 (Festivaldag 1): Beuken zonder veel poespas

De traditionele afsluiter van de festivalzomer is nog steeds Leffingeleuren. Het festival in het pittoreske Leffinge mocht in het derde weekend van september terug de deuren openen en kon zelfs al wat uitverkochte tickets noteren. De vrijdag was niet uitverkocht, maar het was wel al vrij druk, waardoor iedere band toch zijn publiek kon verwelkomen. Op die manier waren er verschillende sterke sets te zien van onder andere The Hickey Underworld, Nusantara Beat, Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs en Tramhaus, waarbij ze elk in hun eigen sound konden overtuigen. Zo zagen we op de eclectische eerste dag van het festival meteen ook de eerste moshpits en crowdsurfers, want het publiek was heel heftig en dat maakte dat de sfeer goed zat.

Frankie Traandruppel @ Zaal De Zwerver

De zaal van De Zwerver werd geopend door Lee Swinnen, oftewel Frankie Traandruppel. Het voordeel aan het iets later beginnen op een vrijdag, is dat het volk er dan ook al rijkelijk aanwezig was. Voor Frankie Traandruppel was de zaal alleszins al goed volgelopen en de mensen die er waren, kregen meteen een reis terug in de tijd. De band brengt namelijk een mix van sixties, seventies en nineties in een verfrissend eigentijds jasje. Op die manier zat de sfeer al meteen goed en met zijn drie extra bandleden kreeg het volume van de songs ook een dikke boost. Met zijn ervaring bij Tubelight en Double Veterans weet je natuurlijk wat je zal krijgen, en zo was het begin van de set vooral opgebouwd uit rammelende rockmuziek met hier en daar een dansbare melodie. Waar we vooral vaak aan moesten denken bij het horen van zijn songs, was weliswaar The Velvet Underground; daar lijkt hij heel veel inspiratie uit gehaald te hebben. Toch was er op het einde ook wat punk te horen, waarbij Iggy Pop al snel kwam bovendrijven. Zo zie je maar dat alles altijd terugkomt en Frankie Traandruppel bracht het op zo’n strakke en levendige manier dat het alleen maar van deze tijd kon zijn.

Alle andere shows van Frankie Traandruppel vind je op zijn Facebookpagina.

Chouk Bwa & The Ångströmers @ Apollo

Met een poging om het volk aan te manen dichter te komen, was het rond kwart na acht de beurt aan Chouk Bwa & The Angströmers om de Apollo te openen. Het enige podium dat een ware opbouw kent van het hele festival, koos dit jaar voor een ruimtethema en met die shuttle konden we ons een trip naar Haïti verwachten. Een frontvrouw met een klok van een stem en drums die door de boxen weergalmden zorgden ervoor dat we even niet in het Vlaamse Leffinge aanwezig waren, wat mooi aansloot bij het laatste warme weer. De band tracht Rasin (lokale Haïtische Voodoo-muziek) een modern toetsje te geven, maar in een livesetting was van dat laatste echter amper iets te merken. Dat weerhield een gevulde Apollo er echter niet van om de heupen zachtjes los te maken. Hoewel de zwoelere sounds zeker niet mis waren, hadden we toch het gevoel dat er iets ontbrak aan het hele gebeuren. Het bleek soms gewoon te minimalistisch voor hetgeen de band wilde brengen. Dat was ook te merken aan het publiek dat schaarser werd in de hele ruimte. Niettemin zorgde de groep ervoor dat er een zuiders feestje op gang werd getrapt.

Lézard @ Busker Stage

Op de Busker Stage van Leffingeleuren kan je altijd fijne, beginnende Belgische bands aan het werk zien. Lézard is een groepje waar we al veel goeds van hoorden en dus wilden we het wel eens live zien. Met “Coltrane & XTC” werd er meteen erg catchy geopend: een unieke song met al even unieke lyrics. Wat ons opviel was de charismatische frontman die geboren leek voor het podium. Op die manier werden er alleen maar meer kijklustigen naar de stage gelokt en de aanstekelijke muziek met hier en daar een synthlijntje liet bijgevolg niemand onbewogen. De referenties waren Squid en Talking Heads, waardoor je al snel duidelijk kon stellen dat de jonkies goed weten waar de mosterd zit. En dan weet je dat de toekomst er goed uitziet. Hou ze dus maar in de gaten, die van Lézard, we denken dat het volgend jaar wel eens kan ontploffen.

Voor meer shows van Lézard kan je hun Facebookpagina checken.

Lambrini Girls @ Zaal De Zwever

Een concert van Lambrini Girls kan altijd twee kanten uitgaan. Ofwel wordt het een heel strakke punkshow, ofwel wordt een ophoping van te veel waardoor er eigenlijk nooit schwung in de set komt. Op Leffingeleuren werd het dat tweede. Het begon al toen de band het podium betrad en iedereen opriep om dichter te komen. Er was nogal twijfel vanuit de zaal en dus besloot de groep niet veel later gewoon het publiek in te komen. Dat de frontvrouw daar ook een goed kwartier zou blijven staan om de zaal geforceerd te proberen opzwepen, was overbodig. Zeker omdat er op die manier geen gitaar meer in de muziek te horen was, als er al muziek was.

Wat we wel te zien kregen: een zangeres die al bij het eerste nummer een sitdown inzette, een zangeres die in de nek van een fan kroop en een zangeres die probeerde om een moshpit te openen. Het lukt een klein beetje, maar het voelde wat geforceerd aan en daardoor ging de set ook nooit echt van start. Toen ze dan uiteindelijk toch terug op het podium belandde, werden we oeverloos overspoeld door te veel speeches. Als de nummers dan niet eens langer dan twee minuten duurden, was het eigenlijk veel te veel gepalaver en te weinig muziek. Gelukkig werd de muziek die ze wel speelden, superstrak gebracht en haalde een deel van het publiek daar wel zijn plezier uit. Uiteindelijk had het allemaal wat meer mogen zijn, meer muziek en vooral meer schwung.

The Hickey Underworld @ Zaal De Zwerver

Het Antwerpse The Hickey Underworld is na een zeven jaar lange pauze weer terug van weggeweest en dat zullen de inwoners van Leffinge geweten hebben. Het is inmiddels al van 2006 geleden dat de mannen voor het eerst op de radio kwamen in Vlaanderen, toen ze de eerste prijs van Humo’s Rock Rally in de wacht sleepten. Tien jaar later gaven ze er de brui aan en sinds afgelopen mei zijn ze terug. Stipt om tien uur en met vier mooi op een rijtje scheurden de eerste gitaren door onze oorkanalen. Een goed gevulde Zwerver was dan ook meer dan enthousiast om The Hickey Underworld terug te verwelkomen. Instrumentaal smeten ze zich alle vier, maar de zang van Younes Faltakh kwam niet goed boven alle noise uit. Niet dat je echter naar de Antwerpenaren komt kijken voor de diepste en emotioneelste teksten. Dat er na zeven jaar al wat roest ligt op de band, was dan ook af en toe af te lezen van de muzikanten. Ze verloren soms het onderlinge ritme, wat ervoor zorgde dat er geregeld dingen misliepen of onnatuurlijk aanvoelden tijdens de set.

Je zou ook verwachten dat na een lange periode de mannen wat te vertellen hebben, maar buiten een ‘dank u wel’ of ‘we zijn blij om nog steeds samen te spelen’ mochten we niet veel gebabbel verwachten. Halverwege de set ging het er zelfs even funky aan toe met enkele liefdevolle knuffelpits. Toch hoefde je niet misleid te worden door het stevige gitaar- en drumspel dat we op vrijdagavond voorgeschoteld kregen. Zo liefdevol als die eerste moshpits waren doorheen de set, zo grimmig werd de sfeer later in de set. De hickeys werden niet langer voorzien door nachtelijke geliefden, maar eerder door de rondzwierende ellenbogen die elkaars nek en schouders zochten. Het was wel degelijk een comeback waar velen lang naar uitkeken, en mits enkele gevallen steken, wist The Hickey Underworld vijftig minuten lang een stevig gitaarshowtje neer te zetten zonder teveel poespas.

Nusantara Beat @ Apollo

Er is een heuse lawine aan bands die exotische klanken incorporeren in een westerse sound. Een nieuwe, die zijn eerste nummers uitbracht op Bongo Jo en uit Nederland opereert, is Nusantara Beat. Het zestal brengt Indonesische geluiden in een dansbaar en psychedelisch jasje, en zo gaat de vergelijking met de Turkse sound van Altin Gün natuurlijk snel op. Toch is dat Indonesisch nog iets volledig anders. Eerst en vooral is de taal al verschillend, al begrijpen we van beide niets. Gelukkig is muziek een universele taal en op die manier kon Nusantara Beat de zwoele sounds van het zuiden richting Leffinge meebrengen. Het begon eerst nog tamelijk experimenteel, maar eenmaal zangeres Megan de Klerk (die ook bij EUT zit) bij het tweede nummer de band vervoegde, kreeg alles toch een extra dimensie. Zo werd de percussie plots gecombineerd met heerlijk groovy gitaren en natuurlijk de nodige synths. Alles bouwde ook sneller op en De Klerk liet zich niet onbewogen, waardoor haar moves heel goed reflecteerden op het publiek. Bijgevolg begon ook de zaal meer en meer te dansen. Zeker bij afsluiter “Djanger” stond de Apollo volledig in vuur en vlam. Het zal zeker niet de laatste keer zijn dat we Nusantara Beat op een Belgisch festival zien, zoveel is duidelijk.

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs @ Zaal De Zwerver

Als je een bandnaam hebt waarbij je zeven keer het zwijn probeert uit te hangen, dan weet je dat het vettig zal worden. Pig Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs uit Newcastle-On-Tyne is hier geen uitzondering op en dat konden we al horen op de verschillende albums die de groep uitbracht. De zaal stond weliswaar niet volledig gevuld, want de sludgy rock die het vijftal brengt, is niet voor iedereen weggelegd. Het klinkt namelijk smerig en dat zorgt voor een heuse wall of sound. Frontman Matthew Baty betrad het podium als een echte bokser en ook zijn outfit leende daar vanzelfsprekend toe. Hij deed zijn oefeningen en dat straalde af op het publiek, dat overigens al heel snel wild tekeerging. De moshpit opende wagenwijd en die sloot gedurende het volledige concert niet meer. Zeker toen we songs als “Rubbernecker” of “Big Rig” op ons bord kregen. Na drie vierde set kwam Baty ons plots vertellen dat het slechts opwarming was en nadien brak de band met “Terror’s Pillow” de volledige zaal af. Tussendoor had Baty de nieuwsgierigen die nog nieuw waren in het genre leren headbangen en op die manier zat er ook wel humor in de set. Uiteindelijk bleef de band luide riffs knallen waardoor de organisatie al snel aan renovatiewerken moest beginnen na de storm van Pig Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs.

Scaler (fka Scalping) @ Apollo

Nog geen twee weken geleden kondigde Scalping zijn naamswijziging aan. Tegenwoordig moet je de groep aanspreken als Scaler en dus had Leffingeleuren op die manier ook een nieuwe naam. Gelukkig blijft de sound dezelfde en live bestaat Scaler uit vier muzikanten en één iemand die voor de visuals zorgt. Dat geheel maakt van de performance iets unieks, wat we nog niet al te vaak op Leffingeleuren zagen. De bassen gingen zo hard dat je het voelde trillen in je benen en de visuals waren zo trippy dat je bijna volledig in trance geraakte. Met af en toe ook snedige gitaarstukken door het geheel gemengd, was niet alles elektronisch wat de klok sloeg. De band sloeg de brug tussen experimentele elektronica en postpunk, en deed dat op een uitermate verfrissende manier.

Tramhaus @ Zaal De Zwerver

Dat Tramhaus in zijn jonge carrière al is uitgegroeid tot band die een eerste festivaldag kan afsluiten, zegt veel over de liveperformance van de Nederlanders. Vol overgave kwam de band iets te laat het podium op met “Human Fly” van The Cramps om nadien al even snel hun moves te tonen. Niet veel later klonken de eerste noten uit de eigen instrumenten en dat ging er initieel nogal gemoedelijk aan toe. Tramhaus uit Rotterdam wil zijn set graag goed opbouwen, en dat doet het met verve. Na een goed kwartier werd even meegedeeld dat de gitariste haar 26ste verjaardag vierde en vanaf dan mocht het tempo ook wat hoger. Songs als “I Don’t Sweat” en natuurlijk “Karen Is A Punk” zorgden vooraan voor een heuse moshpit en ook op podium werd er steeds meer geknald. Op die manier kwam de set van Tramhaus furieus tot zijn eind en werd iedereen die tot na 1u op het festival bleef op zijn wenken bediend met snedige postpunk vol overgave.

Op die manier werd Leffingeleuren zijn eerste dag alweer tot een goed einde gebracht, waarbij we slechts twee mindere sets zagen, wat toch een ruime voldoende geeft aan de eerste dag. Op naar de volgende!