The Circus is met negentien minuten de kortste plaat die Mick Jenkins tot op heden uitbracht. Een plaat om bij te chillen en te viben, degelijke hiphop dus. De rapper uit Chicago toonde al enkele flarden van een enorm potentieel, maar laat je toch op je honger zitten.
The Circus is een ongevraagd nieuwjaarsgeschenk, maar iedereen ontvangt graag cadeaus en het gaat uiteindelijk toch meer om het gebaar, wordt gezegd. In zeven tracks, waarvan er vijf onder de tweeënhalve minuutgrens blijven, brengt Jenkins je binnen in het circus. Eentje waar nog wilde dieren meedoen aan de show en clowns worden buitengesloten. Lachen is niet de bedoeling vandaag. Een speedrun door Micks werk van het afgelopen jaar daarentegen wel.
Jenkins brengt voornamelijk zijn bekende recept van een strakke, diepe beat overgoten met flowsaus. Zijn skills als storyteller kunnen nog wel wat bijgeschaafd worden, maar die gebreken maakt hij goed met zijn voeling voor de flow en zijn diepe, maar zachte stemgeluid dat voorbestemd is voor hiphop. Daarnaast is er nog de jazzy vibe in “Carefree” om de plaat wat te doen variëren of de ietwat slome samenwerking met EARTHGANG, de enige gastartiesten op The Circus. Niet toevallig de twee langste nummers op de plaat. Vanaf daar valt Mick volledig terug op hoe we hem voorheen kenden, om je voor je het weet terug bij het begin te brengen.
‘I do everything on accident, don’t ask me how,’ rapt Mick in “Same Ol” en zo klinkt het ook een beetje. Desalniettemin is The Circus aangenaam om op de achtergrond te laten spelen. Geen feestplaat, maar wel een luisterbeurt waardig. Eenmalig of op repeat is aan jou om te beslissen, geen van beide opties is onaangenaam.
Facebook / Instagram / Twitter
