InstagramUitgelicht

35 albums die je misschien over het hoofd zag in 2019

Mdou Moctar – Ilana: The Creator

Ieder jaar duikt er hier en daar wel een nieuwe Toearegband op. Dit jaar was het Mdou Moctar dat uit zijn schulp in Niger kwam en de wereld probeerde te veroveren. Met zijn eerste studioalbum met fullband, kreeg hij zo zelfs de stenen harten van Pitchfork veroverd, en we geven hen geen ongelijk. De man bracht al vier albums uit, maar het is pas nu dat hij met band echt weet te overtuigen. Ilana (vertaald als The Creator), nam hij op in Detroit en de bluesinvloeden die hij daar oppikte hoor je meer dan terugkomen. Toch blijft hij trouw aan zijn thuisland en zo krijg je een heerlijk dynamisch album met dansbare nummers, leuke energie en vooral vernieuwende energie. Nu eens rauw, dan eens swingend, maar altijd met de nadruk op het gitaarwerk. Dat Mdou Moctar na de release van deze plaat alleen maar verder zal groeien, kunnen we je nu al verzekeren.

Cave In – Final Transmission

Cave In draait ook al mee sinds de late jaren negentig en deed dat met succes, maar ook vooral met wisselende genres. Ze begonnen als hardcoremetalband, maar schakelden langzaam over naar emocore en spacerock. In 2018 overleed bassist Caleb Scofield en deze plaat mag gerust als een tribuut aan hem beschouwd worden. Zanger en gitarist Stephen Brodsky haalt ook hier weer alles uit de kast om te overtuigen. Cave In heeft nooit teleurgesteld en ook deze keer maakten ze een plaat waar alles in zit: spacey geluid, stevige gitaren, rustige stukken en goed opgebouwde nummers. Een plaat die overtuigd heeft en die mooi hulde brengt aan hun overleden bassist.

Self Esteem — Compliments Please

Rebecca Lucy Taylor verdiende haar eerste strepen in het indiepopduo Slow Club, maar in 2017 besloten beide leden dat het tijd was voor een solocarrière. Een jaar later leverde ze al een bijdrage aan “Surface to Air” van Django Django, om intussen de laatste hand te leggen aan haar debuutplaat. Het resultaat is Compliments Please, een gevarieerd, assertief en eigenwijs popalbum dat volgens ons nog niet de kans heeft gehad om genoeg harten te veroveren. Achter een anthem als “Girl Crush” zit rake maatschappijkritiek verscholen, maar ook voor persoonlijke teksten is ruimte voorzien. Voeg daarbij een gezonde dosis verslavende hooks, en je krijgt een debuut dat enkel meer goeds voor de toekomst belooft.

M. T. Hadley — Empty

Veel weten we eigenlijk niet over M. T. Hadley, maar Frank Ocean en de illustere Jai Paul zijn fan. Zijn debuutplaat Empty lijkt dit jaar zowat uit het niets opgedoken te zijn, maar wist ons meteen te intrigeren. Op amper een halfuur creëert de Brit een onmiddellijk herkenbaar geluid, dat ergens tussen singer-songwriterpop, dromerige elektronica en hiphop ligt. “Janet” biedt een wondermooie, sobere ode aan zijn overleden moeder, terwijl we op zijweg “Reticent” een futuristische autotunetrip voorgeschoteld krijgen. De songs worden gesierd door hun eenvoud, en raken zonder uitzondering een gevoelige snaar. Volgens ons kan dit enigma wel eens een fenomeen worden.

Ana Frango Elétrico – Little Electric Chicken Heart

De gezellige chamberpop van de Braziliaanse Ana Fainguelernt heeft enkele hoofden naar de Latijns-Amerikaanse muziek doen keren. Het tweede album van de amper 22-jarige artieste staat vol met warme zuiderse klanken en knipoogt meermaals naar zowel jazz als artpop. “Saudade” verwelkomt de luisteraar met een heel zachte piano en nodigt nadien uit om te dansen. Wie geen kennis heeft van Portugees zal alleszins niet veel hebben aan de inhoud van de teksten, maar muzikaal complementeert de exotische taal de liefdevolle muziek. Little Electric Chicken Heart heeft een speeltijd van nog geen half uur; er is dus geen reden om deze plaat niet eens op te leggen op een gezellige winteravond.

Car Bomb – Mordial

Qua metal was er veel schoons te ontdekken. Er waren onder andere nieuwe albums van Alcest, Inter Arma en zelfs King Gizzard & The Lizard Wizard. Een plaat die jammer genoeg vaak over het hoofd gezien wordt bij eindejaarslijstjes is de nieuwste van Car Bomb. Flitsende gitaarriffs veranderen even snel als de maatsoorten, maar het zijn toch wel de melodische stukken waarmee Car Bomb zich op Mordial onderscheidt van hun vorige output. De dubstepklinkende bas in de openingsriff van “Scattered Sprites” is tandenknarsend woest, maar de harmonische en Chino Moreno-achtige vocals van zanger Michael Dafferner brengen een prachtig contrast teweeg in de muziek. Op “Hela” horen we dan weer een duidelijke knipoog naar Mr Bungle in de outro. Hoe dan ook is de ruige mathcore zeker niet voor iedereen bestemd en blijft het een hele taak om de plaat in een keer door te beluisteren.

Calva Louise – Rhinoceros

Er hoeft niet altijd veel nagedacht te worden bij het maken van muziek, en dus maakte Calva Louise en simpele maar effectieve rockplaat. Het concept is heel simpel: een aanstekelijke melodie, een kalme opbouw en een krachtig meezingbaar refrein. Ieder nummer op Rhinoceros is zo opgebouwd, en net daardoor weet de plaat zo’n opbeurende kracht met zich mee te dragen. Zo is “Outrageous”, hoe kan het ook anders, heel pittig en is “Out Of Use” een explosie van power met de nadruk op het catchy geheel van de song. En zo kan je iedere song wel een beetje op dezelfde manier omschrijven. Net daardoor zit de coherentie op dit album zo goed en genieten we nog steeds iedere keer bij het luisteren van ieder nummer dat passeert.

Uboa – The Origin Of My Depression

Mocht de titel van dit album nog niet genoeg zeggen, dit is geen licht album. Transgender artieste Xandra Metcalfe gebruikt haar muziek als medium om haar emoties en chronische depressie vorm te geven. Ze maakt hiervoor gebruik van ambient, drone, maar ook de occasionele harsh noise. De muziek van Metcalfe is een heel viscerale duik in de meest negatieve en intense emoties die een persoon kan voelen. Dat betekent natuurlijk niet dat de muziek lelijk is, maar om te zeggen dat dit een makkelijk te beluisteren album is, zou een understatement zijn. De verwrongen schoonheid van nummers als “An Angel Of Great And Terrible Light” en “Epilation Joy” valt niet te ontkennen. Het nummer “Please Don’t Leave Me” wordt het best omschreven als een sonische paniekaanval. Not for the faint of heart dus.

Flavien Berger – radio contre-temps

Flavien Berger valt op z’n zachtst gezegd een van de meest excentrieke Fransmannen te noemen. Hij brengt allesbehalve doordeweekse muziek, en op radio contre-temps bereikte dat dit jaar misschien wel zijn hoogtepunt. Nummers of ideeën die het niet tot op het abum contre-temps schopten, kregen (achteraf gezien gelukkig) een plaats in de spotlight op dit boeiende en geweldig avontuurlijke conceptalbum. Meanderend van gepraat naar minimalistische grooves of exotische en enorm aanstekelijke dansplaatjes biedt Flavien Berger het puurste van zichzelf aan. radio contre-temps is een album dat enkele sterke nummers kent die op zichzelf overtuigen en als integrale luisterbeurt voor een opvallende levendige en artsy luisterervaring zorgt. Conventie is niet aan Flavien besteed, en dat zet hij op deze verzameling eigenzinnigheden nog eens geweldig in de kijker.

Lingua Ignota – CALIGULA

De Amerikaanse Kristin Hayter deed eerder dit jaar de hoofden draaien met haar tweede album CALIGULA. Hoewel ze klassiek geschoold is, klinkt haar muziek helemaal niet ouderwets. CALIGULA is niet alleen een testament van melancholie en pijn, maar ook van vurigheid en vergelding. Alleen al de titels van de nummers laten weinig aan de verbeelding over: “IF THE POISON WON’T TAKE YOU MY DOGS WILL” en “MAY FAILURE BE YOUR NOOSE”. Hayter stalt op CALIGULA een bijna ongehoord klankenspel tussen neo-klassieke piano, death industrial en harsh noise uit. De stem van Hayter blaakt van wrok en woede, maar ook des te meer van passie en hartzeer. Voor hoop is er geen plaats. De muziek is gitzwart en hunkert naar het kleinste beetje licht, zonder die ooit te vinden. Voor de muziekfanaat met een open geest is dit zeker een aanrader.

Zelooperz – Dyn-O-Mite

Voor de hiphopliefhebber die grotendeels onontgonnen terrein wil verkennen, tippen we de Amerikaanse rapper Zelooperz. De naam bekt niet alleen goed, maar Walter Williams, de man achter de artiest, kent het klappen van de zweep. Goed bevriend met de al even straffe Earl Sweatshirt en reeds lid van het uit Detroit afkomstige hiphopcollectief Bruiser Brigade, kon hij rustig kiemen. Nu mag hij stilaan gaan oogsten en dat mede dankzij zijn tweede release van dit jaar Dyn-O-Mite. Rauwe, no-nonsense hiphop met als uitschieter “Easter Sunday”, een samenwerking met Earl Sweatshirt. Begeleid door een zeer aanstekelijke reggaevibe vertellen beide heren over hun problemen des levens. Goed cadeautje voor onder de kerstboom!

Portico Quartet – Memory Streams

We omschreven hen al eerder als de STUFF. van Groot-Brittannië, al bewees het Britse viertal van Portico Quartet al lang geleden om over meer dan voldoende eigenheid te beschikken om dit jaar zelfs te belanden in onze eindejaarslijstjes. Memory Streams heeft zich een weg gebaand naar ons geheugen, want hun beeldende stukken zijn er geen die je snel wil vergeten. Het album doornemen, is een belevenis vol wendingen, doordachte opbouwen en een gevoel dat je niet weet waar eerst geluisterd. Portico Quartet is heer en meester in het experimenteel jazzgenre en het flirten met elektronica. Zonder teksten vertellen de vier muzikanten fascinerende verhalen die je niet meer loslaten. Het is spannend, vernieuwend en prachtig tegelijk: een ware combo om te koesteren dus.

Lafawndah – Ancestor Boy

We begaven ons dit jaar meerdere malen op een muzikale wereldreis, maar nooit was die zo spectaculair als bij Lafawndah’s debuutalbum Ancestor Boy. De Iraans-Egyptische muzikale duizendpoot brengt wereldmuziek, r&b en elektro op een geheel eigen manier samen in haar eigen sound. Al haar identiteiten lijkt ze in haar muziek te verwerken en toch heerst er nooit chaos of krijgen we het gevoel dat ze het noorden kwijt is. Ancestor Boy laat onze adrenaline de hoogte in gaan en acht maanden na de release blijft het album nog steeds in ons hoofd rondhangen.

Deze albums werden zorgvuldig gekozen en geschreven door Niels Bruwier, Jan Kurvers, Lyra Lambert, Ann Mulleman, Wouter Vandeweyer, Maxim Meyer-Horn, Martijn Minne en Simon Proost

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Mdou Moctar - "Imouhar"

‘De Jimi Hendrix van de woestijn’ is een titel die je niet zomaar verdient, maar Mdou Moctar gaat er toch al enige…
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
LiveRecensies

Flavien Berger @ Ancienne Belgique (AB): Rock-'n-roll night op Planeet Flavien

Flavien Berger is er eentje die van vele muzikale markten thuis is. De naar Brussel verkaste Parijzenaar tracht een mix te brengen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.