InstagramUitgelicht

De 20 beste Belgische albums van 2019

Belgische muziek, of belpop, is een fenomeen waar je als Belgische muzieksite niet omheen kunt. En maar goed ook, want in ons kleine landje zit er heel wat talent dat volle zalen trekt, prachtige albums uitbrengt en zichzelf ook internationaal op de kaart zet. Dan hebben we het vanzelfsprekend niet over de Niels Destadsbaders of Tourist LeMc’s van deze wereld, maar wel over muziek die zich weet te onderscheiden van de rest door krachtige lyrics, waanzinnige producties of het totaalpakket. Twintig platen overtuigden ons dit jaar helemaal, en hieronder vind je het overzicht met op één de beste Belgische plaat van dit jaar.

20. Trixie Whitley – Lacuna

We openen onze top 20 met een vrouw, en wat voor één! Het is alweer van 2013 geleden dat Trixie Whitley haar eerste album uitbracht en ook deze keer ligt de kwaliteit hoog. Op elk album toont de zangeres/muzikante een andere kant van zichzelf. We krijgen veel elektronica te horen, maar genres als jazz en soul liggen nooit ver weg. We geven toe dat niet alle nummers even goed zijn, maar over het algemeen is Lacuna een sterke plaat waarop Whitley hier en daar experimenteert. De perfectioniste komt duister uit de hoek, en heel het album ademt een mysterieuze sfeer.

19. Wallace Vanborn — A Scalp for the Tribe

Vier jaar lang hoorden we weinig tot geen nieuw materiaal van de Gentse stonerrockband Wallace Vanborn, maar onlangs toonden ze in de AB dat ze nog lang geen zin hebben om ermee te stoppen. Het album A Scalp for the Tribe was voor hen dan ook meteen drie stappen in de goeie richting. Het speelse karakter van hun eerste album Free Blank Shot, de strakke songwriting van Lions, Liars, Guns & God en de spontaneïteit van The Orb We Absorb komen allemaal samen in wat in essentie een best of zou kunnen zijn. Hard, stevig en recht vooruit, zoals het hoort.

18. STADT — There Is / Nothing Twice

STADT bezorgde ons dit jaar hun eerste stukje nieuwe muziek in vier jaar. There Is/Nothing Twice bestaat uit acht eigenwijze nummers die elk je volle aandacht nodig hebben. Een genreoverschrijdende plaat die je het ene moment op een absurde trip stuurt, en je de andere keer met de handen in het haar achterlaat wanneer Fulco Ottervanger zijn melancholische lyrics over je uitspuwt. Gitaarsolo’s, verbluffende synths en intrigerende ritmes: deze plaat bevat het allemaal. Ze beschrijven zichzelf als een band die op zoek gaat naar een ongehoorde sound, en daar slagen ze uitstekend in. STADT. brengt met There Is/Nothing Twice een genre op zichzelf en dat maakt het net zo sterk.

17. Hendrik Lasure warm bad — Garden Head

Wie zich wat verdiept in de Belgische hedendaagse jazzscene zal vast wel eens de muziek van Hendrik Lasure gehoord hebben. Het jonge jazztalent liet zich horen in uiteenlopende projecten van SCHNTZL tot Bombataz en Thunderblender. Stuk voor stuk projecten die enorm uiteenlopend klinken en toch perfect in elkaar klikken met warm bad. Het zevenkoppige ensemble ontstond als afstudeerproject van Lasure, maar leeft nog door dankzij een reeks optredens en het album Garden Head. Die plaat weet de eigenzinnige sound van warm bad prima vast te leggen: eclectisch (de composities reiken van jazz en minimalisme tot droompop), ruimtelijk en vooral aangenaam. Garden Head is een zinderende plaat die zowel toegankelijk als diepgaand is.

16. Warhola — Young Loving

Oliver Symons had zijn debuutalbum voor Warhola lang aangekondigd en dit jaar zag YOUNG LOVING dan ook eindelijk het levenslicht. Twaalf catchy elektropopnummers sieren het album en tonen dat Warhola durft te experimenteren met popmuziek zonder te veel buiten de lijntjes te kleuren, maar ook zonder af te zakken in het commerciële. YOUNG LOVING heeft de juiste dosering aan ‘edge’ gekregen en is het beste voorbeeld dat de Belgische popwereld heel wat te bieden heeft. Niet elk nummer weet even goed te overtuigen, maar enkele sterkhouders zorgen ervoor dat dit een meer dan memorabel debuut is.

15. Kel Assouff — Black Tenere

België is hoe je het ook draait of keert een mengelmoes van culturen. In de betonnen jungle Brussel bloeit er altijd wel iets moois. Kel Assouf is een band rond Anana Harouna, die overkomt als een Nigeriaanse Jimi Hendrix. Zijn muziek doet je op koude winterdagen de schroeiende zon van Noord-Afrika voelen. De opener “Fransa” zet de toon met een consistent Afrikaans ritme en strakke gitaren daarbovenop. Voor velen zijn de Arabische teksten van Kel Assouf niet te begrijpen, maar op de catchy knaller “Tenere” is meezingen toch haast onweerstaanbaar. Een heerlijke mix van Jimmy Page-gitaarriffs, Doors-orgel en Afrikaanse passie, en dat nog wel uit het kleine België.

14. Het Zesde Metaal — Skepsels

Muzikale poëzie in het West-Vlaams, dat doet al snel aan Willem Vermandere denken. Daar besliste Het Zesde Metaal enkele jaren geleden anders over. Wannes Capelle combineert levensechte emoties met puurheid, humor en eerlijkheid en steekt die in een enorm tof muzikaal jasje. Kleinkunst kan je het niet noemen, want het is zoveel meer. Het Zesde Metaal slaagt er steeds weer in om op het juiste moment het juiste te brengen. Het minimalisme is misschien wel het allerleukste aan deze plaat en dat hebben we ook te danken aan mede-auteur Tom Pintens, die het solo ook al sterk deed. Skepsels is een heerlijke, rustige plaat die drijft op dat minimalisme.

13. Portland — Your Colours Will Stain

Live veroverde de band ons hart en dat van duizenden anderen al ettelijke malen, het was dan ook (erg) lang wachten op die allereerste plaat. Voor dat wachten werden we met Your Colors Will Stain echter meer dan beloond. Het gevaar met dreampopplaten is dat ze veelal vanuit één idee vertrekken en daarin blijven rondzweven. Portlands platenworp daarentegen blinkt uit in zijn creatieve uitwerking. Te verwachten melancholische nummers als “Lady Moon” worden afgewisseld met tracks met een sterke Balthazarlucht, een intieme pianoparel zoals “Pearls” en indrukwekkende krachttoeren zoals “Deadlines”. Dit alles maakt van Your Colors Will Stain een meer dan bovengemiddeld sterke plaat, en een debuut waarmee ze erg hoge ogen gooien.

12. blackwave. — Are We Still Dreaming?

Fans van blackwave. moesten lang op hun honger blijven zitten, maar na drie jaar is de langverwachte debuutplaat er eindelijk. Natuurlijk verscheen ep Mic Check al in 2017, maar sinds november konden we eindelijk luisteren naar ARE WE STILL DREAMING?, de grote doorbraak van duo Jay Walker en Willem Ardui met hun fenomenale jazzband. Bijna alle singles die blackwave. de voorbije drie jaar op een gestaag groeiende fanbase afvuurde, zijn op de debuutplaat gebundeld. Bijna alle singles, want “Swangin’”, “Whasgood?!” en “never seen u” hebben de selectie blijkbaar niet gehaald. Toch deert dat niet, aangezien hun plek wordt ingenomen door nieuwe schijven als “SWISH” en “Bittersweet Baby”. ARE WE STILL DREAMING? is één groot jazzy hiphopmeesterwerk en verdient daardoor een plek tussen de twintig platen van het jaar.

11. Black Leather Jacket — Tranquillizer

De Antwerpse rockers van Black Leather Jacket hebben er een sneltrein van een jaar op zitten. Ze bereikten de finale van De Nieuwe Lichting, brachten succesvolle singles uit en hielden halt bij vele zomerfestivals. Als kers op de taart volgde hun debuutalbum TranquillizerTranquillizer is een mooie mix van distorted gitaarriffs, energiek gedrum, groovy baslijnen en de betere gitaarsolo’s. Ze bewijzen ook dat ze meer zijn dan een right in your face garagerockband. De single “FFFreaks” is een psychedelische noisetrip en “A Burnt Child Dreads Fire” deel één en twee klinken als rustige, progressieve rocksongs. Dit debuutalbum is een totaalpakketje waar vele bands jaloers op mogen zijn.

10. FULCO — FULCO

Net binnen de top tien eindigt misschien wel onze favoriete Belgische Nederlander. Al enkele jaren is Fulco aanwezig in onze Vlaamse muziekscene met projecten als STADT, De Beren Gieren en Beraadgeslagen. Afgelopen jaar besliste hij om ook onder zijn eigen naam aan de slag te gaan. Hij brengt doordachte, Nederlandstalige popliedjes met niet één, maar vele hoeken af. Zelfs wanneer hij dus meer de poprichting uitgaat, kan hij het niet laten om te jongleren met klankjes, invloeden en onze Nederlandse taal. Met een naam als Fulco Ottervanger kan je ook niet anders dan een woordkunstenaar zijn. FULCO is duidelijk in zijn element op zijn zelfgetitelde album, want fillers vallen er niet te bespeuren. Elk lied vertelt een mooi verhaal op zich; het een al gekker dan het ander, en op elk moment typisch Fulco.

9. Roméo Elvis — Chocolat

Roméo Elvis is al een aantal jaren voor furore aan het zorgen in het hiphopmilieu, maar toch duurde het tot de afgelopen lente vooraleer hij met zijn eerste soloalbum op de proppen kwam. Het lange wachten was het echter waard, want Chocolat mag zich een van de beste Belgische albums van het jaar noemen. De grootste troef van het album is wellicht de openheid waarmee hij zijn persoonlijk verhaal vertelt en de muzikale veelzijdigheid. Wie een rapnummer over Brussel maakt en daar Damon Albarn voor kan strikken, verdient het om zo hoog te eindigen. De hoge verwachtingen deden hem bijna de das om, maar Roméo Elvis staat dankzij Chocolat nog sterker in zijn schoenen. Op nog meer zoetigheden van hem in de toekomst!

8. Peuk — Peuk

Peuk bracht in januari misschien wel het strafste debuut van de stevige gitaren uit. Ze brengen grunge terug tot leven en dat doen ze met verve. De link met de oude Nirvana is snel gelegd en zangeres Nele Janssen is zowaar de vrouwelijke versie van Kurt Cobain. Nonchalance wordt gecombineerd met vakmanschap en dat levert een sterk staaltje jaren negentig grungerock op. Dankzij een straffe frontmadam die bijgestaan wordt door twee ervaren rotten in het milieu verdient Peuk een plaats in de top tien. Live is de band zelfs nog een tikkeltje straffer dan op plaat, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van dit debuut. Wij hopen op snel meer jaren negentig.

7. Brutus — Nest

Het tweede album van Brutus vinden we op lucky number seven. Nest bevat enkele nummers die door merg en been gaan, denk aan “Fire” en “Cemetry”. Daarnaast brengen “Space” en “Sugar Dragon” je iets meer tot rust tussen al dit Leuvense geweld. Het blijft impressionant hoe mevrouw Mannaerts haar slagwerk combineert met zingen, brullen en bij momenten schreeuwen. Nest is een waardige opvolger voor het eerste album Burst, en verdient een mooie plaatsje in deze top twintig. Stefanie Mannaerts, Stijn Vanhoegaerden en Peter Mulders vertoefden een maand in de USA om hun tweede plaat te promoten, en werken momenteel hun tour af in Europa. Op 14 december staan ze nog in de AB en op 28 februari in de Vooruit.

6. Stake — Critical Method

Steak Number Eight zou stoppen, maar daar zijn ze toch weer zeker! Stake levert met Critical Method een verdoken debuut dat kan tellen. Iets minder uitgesponnen als voorheen, wat directer maar zeker niet minder slopend. Er zit zelfs een tikkeltje grunge in. Die directe aanpak zorgt ervoor dat we nog meer rond de oren worden geslagen met de felle stem van Brent Vanneste. De muzikale talenten van deze heren moeten niet meer bejubeld worden, maar qua songwriting heeft deze band nog aan progressie gewonnen. Deze acht nummers zijn vooral goed geschreven en veel fans zullen begin november opgelucht adem gehaald hebben met dit fijne plaatje.

5. Raketkanon — RKTKN #3

Met RKTKN #3 voltooide en sloot Raketkanon de cirkel van hun artistieke expressie op de meest Raketkanonse manier: Gents, ruig, eigenwijs, experimenteel en toch harmonieus. Hun derde en laatste plaat is bijgevolg ook de meest gepolijste, met als absolute hoogtepunten het intrigerende “Melody” en het vrij hypnotiserende “Robin”. Niet toevallig twee van de rustigere nummers op deze plaat. Vergis je niet, Raketkanon dendert, beukt en schreeuwt zoals we ze kennen, maar met de tragere nummers op RKTKN #3 laten ze pas écht hun potentieel zien. Jammer dat het hier al eindigt, maar we snappen het. ‘Hier laat ik je los, fan. Van hier af moet je gaan, met vallen en opstaan.’ We blijven toch een beetje verweesd achter, want we gaan hen enorm hard missen.

4. Zwangere Guy — Wie is Guy?

De meest overbodige vraag dit jaar was ‘Wie is Guy?’. Heel het land maakte het afgelopen jaar kennis met de Brusselaar van het jaar en viel in zwijm voor zijn meesterwerk Wie is Guy?. Het gebeurt niet vaak dat we de hoogste score uitdelen, maar zelden klonk een debuut zo oprecht en doordacht als op het eerste album van papa Zet Gee. Van stalen dynamiet (“Probleem”, “R.A.F. (Rien à foutre)” en “U Ma Is U Pa”), naar persoonlijke verhalen die ons en vele anderen een krop in de keel bezorgden (“Beter Leven”, “Gorik Pt. 1”) naar zwoele funk (“Guy-Funk”), op Wie is Guy? krijgen we het allemaal te horen. Zwangere Guy maakte met zijn debuut een statement en mijlpaal van jewelste, waar nog jaren later op terugblikt zal worden. Straf!

3. Brihang — Casco

‘Wanneer kom je were tus, gie ziet oltied zo ver weh’, dat is maar een van de talloze zinnen uit Brihangs Casco die je bij het lezen al meteen begint mee te zingen. Op zijn tweede plaat deed Brihang meer dan louter zijn talent te bevestigen, hij tilde zijn ambacht naar een nog hoger niveau en dat viel dit jaar ook duidelijk bij het nog grotere ‘grote publiek’ in de smaak. “Steentje” was dit jaar een van de sterkste poppy nummers van Belgische bodem, maar ook “Rommel” en “Oelala” moeten niet onderdoen qua catchiness. Dat alles lijmde Brihang aan elkaar met hard binnenkomende, goudeerlijke nummers, opnames uit het dagdagelijkse leven en spoken word. Brihang is op Casco een doodnormale jongen gebleven en dat resulteerde in een absolute topplaat.

2. SONS — Family Dinner

De overwinning van De Nieuwe Lichting 2018 ligt al bijna twee jaar achter ons. De energieke punkers van SONS staan toch nog altijd in de belangstelling. Ze spelen nog steeds uitverkochte shows en Studio Brussel blijft enthousiast over hun laatste single. Hun debuut begint met de titeltrack “Family Dinner”, de onstuimige drums en razende gitaren komen aan als een mokerslag. Dat is exact de sfeer waar SONS naar zocht voor dit album. Niemand minder dan Michael Badger-Taweel, een producer die met King Gizzard & The Lizard Wizard heeft samengewerkt, hielp de jongens opnemen. Niet alleen de knallers “Family Dinner”, “Naughty” en “Ricochet” trekken de aandacht. SONS maakt ook ruimte voor experimenteren met “Skin” en “Sneaky Snake”. Die laatste is bijna zes minuten lang en heeft iets weg van een psychedelische westernsoundtrack. De vier jongeheren uit Melsele zorgden met hun debuut voor een nieuw leven in de Belgische punk, en daar scoren ze hoog mee.

1. Balthazar — Fever

Na een pauze van enkele jaren, waarin de leden hun eigen ding deden (J.Bernardt, Warhaus, Zimmerman en rosenahl), loste het vijftal alle verwachtingen in met hun terugkeer. Elk album bouwen ze hun sound steeds verder uit, en zo klinkt Balthazar op Fever dansbaarder dan ooit. Nummers als “Changes” en “I’m Never Gonna Let You Down Again” flirten schaamteloos met pure pop, zonder dat de band daarmee hun identiteit uit het oog verliest. Een intense koortsdroom vol verwijzingen naar hun vorig werk én hun soloprojecten. Hoewel ze een pak gepolijster klinken dan voordien, is het bijna onmogelijk om te weerstaan aan de zwoele baslijn die “Fever” zes minuten lang in leven houdt, of de zweverige saxofoon die met “You’re So Real” het album afsluit. Een uitstekende plaat dus, die Balthazar mogelijks nog populairder heeft gemaakt en tot ver buiten onze landsgrenzen succes boekt.

3659 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Willem Ardui - Oevers (★★★★): Glansrijk aangemeerd

We maakten de voorbije jaren al bij mondjesmaat kennis met de Nederlandstalige indiepop van zanger en producer Willem Ardui. Nummers als ”Toeval”…
LiveRecensies

Het Zesde Metaal @ Het Depot: Knuffel van gitaren

Begin dit jaar bracht Het Zesde Metaal een zesde album uit; een album dat ze liever niet hoefden te maken. Het Langste…
InstagramLiveRecensies

Zimmerman @ Ancienne Belgique (AB Club): Eerbare vrijage met zinderend slotakkoord

Simon Casier pakte z’n basgitaar en Bob Dylans doopnaam en werd Zimmerman. Achter die zweem van associaties en hoge verwachtingen bevindt zich…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.