Wie Die Antwoord zegt, denkt al snel aan smerige beats, een vuilgebekt Zuid-Afrikaans taaltje en raven alsof je leven ervan af hangt. Maar vergis je niet, want achter dat patser van stoerdoenerij zit een doordachte denkpiste, waarbij het duo rond Ninja en ¥o-Landi Vi$$er een artistieke tandem vormt met topfotograaf Roger Ballen. Hij is bijvoorbeeld de man achter de video’s van “I fink U freeky” en “Fatty Boom Boom”, maar is evenzeer verantwoordelijk voor de bizarre, grappige en obscure foto’s van de band. Roger Ballen is zonder enige twijfel een bepalende factor geweest in de vormgeving van Die Antwoord en je zou zomaar kunnen stellen dat hij in het DNA van Die Antwoord verweven zit. Op die manier is Die Antwoord een mooi voorbeeld van hoe muziek en kunst hand in hand kunnen gaan. Het is met dat idee dat de AB en de CENTRALE for Contemporary Art de handen in elkaar sloegen om gerenommeerde artiesten aan hedendaagse kunstenaars te koppelen en die samen een kans te geven op het podium van de AB.
Vooraf beloofde het duo ons een unieke en exclusieve show, die een ruwe schets zou moeten worden van hun toekomstige liveshows. Wat we moesten verwachten, bleef vooraf dus nog een vraagteken, maar dat de AB zou ontploffen, stond buiten kijf. Als opwarmertje bezorgde Roger Ballen himself ons een kortfilm van vijf minuten, die het publiek een voorsmaakje moest geven van zijn expo ‘The Theatre of the Ballenesque’, die nog tot 14 maart te bewonderen valt in De CENTRALE for Contemporary Art. De kortfilm die al sinds 2016 tot ‘Theatre of Apparitions’ werd gedoopt, ligt geheel in lijn met hetgeen we hadden verwacht. Denk aan obscure figuren, misvormde fallussen en groot uitgevallen borsten. Dit alles werd nog eens overgoten met een flinke dosis humor. Vijf minuten lang een gesmaakte cinema als je het ons vraagt, maar eerlijk is eerlijk als we zeggen dat we toch meer voor Die Antwoord waren gekomen.
Met een flinke dosis aan te laat komen, bracht Die Antwoord ons een eerste verassing, want openen deden ze niet zelf. Van achter het donker canvas verscheen een enkeling, die mysterieus Afrikaans gezang met zich meebracht. Het voelde allemaal wat experimenteel aan, waardoor het publiek tijd nodig had om mee te zijn in het verhaal. De verbluffende lichtshow maakte dat dan weer meer dan goed, want die was ongeveer een halve set van Ballens hand zelf.
De show schoot pas echt uit de startblokken wanneer DJ Hi-Tek zich ging bemoeien met de knoppen. Een stevige remix van “Carmina Burana” liet ons sterretjes zien, want zoveel bassen hadden we op een maandag nog niet vaak om de oren zien vliegen. Op die manier werd het publiek netjes opgenaaid en een droge “Yo Belgium” van Ninja was het begin van een dolle rit op een hyperkinetische sneltrein, waarvan de remmen het al lang hadden begeven.
“Fatty Boom Boom” zette al vroeg de toon van de avond en mocht al meteen als eerste hoogtepunt gerekend worden. Bij momenten voelde de AB aan als een exclusieve kermisattractie, waarbij stilstaan het enige verbod bleek te zijn. Van rust had het duo duidelijk geen pap gegeten, want Die Antwoord zou Die Antwoord niet zijn als ze daar geen schepje bovenop deden. “Banana Brain” en “Baby’s on Fire” volgden elkaar in sneltempo op en het publiek kreeg wat het wou en dat was puur entertainment met een verhoogde hartslag.
Wat Die Antwoord uniek maakt, is hun groot ‘je m’en fous’-gehalte: een dansje placeren, ¥o-Landi’s billen in onze face, gaan liggen op de grond of obscure beelden tonen. Het is show geven van de bovenste plank en dat hoort er gewoon bij, of je dat nu wil of niet. Datzelfde ‘je m’en fous’-gehalte geeft Die Antwoord ook die veelbesproken identiteit die tijd nodig heeft om het graag te gaan zien. Wie door het shockgehalte heen kan kijken, zal zien dat rauwe nummers als “Ugly Boy” en “I Fink U Freeky” ook een heel mooie en poppy zijde hebben, waarbij de dansbaarheid en het plezier nooit verloren gaan.
De energie die de Zuid-Afrikanen in de AB uitstraalden, werkte als olie op het vuur bij het publiek. Nummer na nummer vormde er zich een steeds grotere bal aan energie, waarna de gezellige woorden ‘fuck your rules, fuck, fuck your rules’ even heel leuk waren om mee te brullen. Al was het maar om die verdomde maandag uit de kleren te krijgen.
Die Antwoord speelde een korte, maar heel intense set van om en bij de twaalf nummers. Ze toonden zich opnieuw van hun beste kant en bewezen eens te meer een muzikale oerkracht te zijn die elke zaal of eender welk festival plat kan spelen. Dat kunstje spelen ze nu al ruim tien jaar klaar door middel van uitermate aanstekelijke nummers en een heel krachtige performance. De ietwat experimentelere lichtshow in de eerste helft van de show was naast heel indrukwekkend bij momenten te donker, als we toch wat kritiek mogen hebben. Daardoor was het soms wat zoeken naar de protagonisten. De tweede helft van de show straalde dan weer meer licht uit, waardoor dat ‘probleem’ meteen ook van de baan was. Echt afsluiten deed Die Antwoord met “Never Le Nkemise”. Een nummer dat elk gevuld stadion kan doen dansen en alsof dat nog niet genoeg was, smeet Ninja zich in het publiek om de allerlaatste uppercut uit te delen, die we kennen als “Enter the Ninja”.
