Die Antwoord @ Vorst Nationaal: Gebeuk in de bunker

Het gevoel dat vaak opduikt bij Die Antwoord is dat van een twijfel. Menen die twee knakkers het oprecht of zijn dat rare kindvrouwtje en die wandelende Looney Tune een vleesgeworden grap? Is het muzikale kunst of eerder kitscherig fastfood? Hoe je het echter ook probeert te draaien of te keren, Kaapstads meest bekende exportproduct heeft een vettig randje dat bij veel mensen ietwat zwaar op de maag ligt. Een paar solide controverses doen daar uiteraard weinig goed aan. Van het gebruik van blackface in videoclips tot de beschuldigingen van slavernij en seksueel misbruik door hun geadopteerde zoon Tokkie en beelden van een homofobe aanval op Andy Butler van Hercules and Love Affair. Het duo zelf claimt uiteraard dat het in de koelkast zetten van de band na het uitbrengen van HOUSE OF ZEF een creatieve keuze was, maar het voelt toch voor een deel als een vlucht uit de spotlights. Die Antwoord flirtte een tijdje gewoon met het label ‘cancelled’.

Ondertussen zijn we 2024, een jaar waarin veroordeelde criminelen het tot president kunnen schoppen. Beschuldigingen werden ingetrokken, stormen luwden en Die Antwoord gaf wederom teken van leven met een heuse documentaire en de kleinschalige REANIMATED-tour die hen twee keer de Madeleine in Brussel deed uitverkopen. Het leek eventjes op een kortstondige promotiestunt, bedoeld om de aandacht voor de documentaire met dochterlief Sixteen Jones aan te zwengelen en de bankrekening wat aan te dikken. Dat idee werd echter al snel weggeveegd met de belofte van een nieuwe studioplaat die de werktitel UIT DE HEMEL GEVALLEN draagt en een tour die steeds verder blijft uitdijen. Dat de Zuid-Afrikanen een maand of acht na hun vorige passage wederom Brussel aandeden, voelde dan ook vrij opmerkelijk, net als de keuze voor het podium van Vorst Nationaal.

Na het vlot vullen van relatief kleine zalen tijdens het voorjaar leek het voor Die Antwoord duidelijk een puik idee om een rondje langs Europese arena’s te doen voor hun ZEF WINTER WONDERLAND. Een tikje overmoedig, zo bleek tijdens de ticketverkoop. In steden als Parijs werd noodgedwongen teruggeschaald naar een kleinere zaal en ook in Vorst kwam het trio niet in de buurt van een bordje met uitverkocht. Die Antwoord wist iets meer dan de helft van het beoogde aantal feestbeesten naar de betonnen bunker te lokken, waardoor er teruggeplooid werd naar de Club-versie van de zaal waarbij de bovenste ring verborgen blijft achter zwarte doeken. In die setting mocht opener LIL2HOOD haar plaatjes draaien, maar Vorst bleef Vorst. Je kan het beestje een Club noemen zo graag je wil, het blijft een betonnen bokshal uit de jaren zeventig. Als sfeerlocomotief in een knusse zaal zou een dj-set ongetwijfeld wel beter werken om wat leven in de brouwerij te brengen, maar in Brussels meest ongezellige concerttempel voelde het als wachtmuziek. Met een allegaartje dat hink-stap-springend wisselde tussen hardstyle, trance, hiphop en bands als Drowning Pool voelde dit dan ook meer als de Spotify-playlist van een millennial die drie blikken Monster Energy achter de kiezen heeft gekapt dan een voorprogramma.

De sfeerschepping deze avond zou dus van Die Antwoord zelf moeten komen, die de kolen onder de kille kont van Vorst in brand stak met een karakteristiek onsubtiele intro. Denk aan zingende monniken die overgaan in Orffs “O Fortuna”, met technobeats onder gemengd en je krijgt een klankbeeld van het muzikale tapijt waar de band mee op het podium kwam gedarteld. Het was kunst en kitsch, smaak en wansmaak…Die Antwoord ten voeten uit. Ninja overschouwde even de geminimaliseerde arena, DJ Hi-Tek gaf het muzikale paard de sporen en “Fatty Boom Boom” trok de rave op gang. De piepkleine ¥o-Landi gooide haar typische hoge stemgeluid in de strijd en her en der werd de pogo ingezet. We waanden ons even terug in 2012, toen er van enige controverse nog geen sprake was en de amusante waanzin van Die Antwoord nog een frisse nieuwigheid was.

Het publiek dat gekomen was voor een ongecompliceerd feestje werd op hun wenken benieuwd met nummers als “Banana Brain” en het aanstekelijke “Daddy”. Tracks die de invloeden van oldschool techno in het werk van Die Antwoord naar de voorgrond trokken. Muzikaal voelde het dan ook alsof we achter het botsautokraam op de kermis waren beland. Het was fun, een tikje geil en ietwat marginaal, maar de kans op herpes lag gelukkig een stuk lager. Ook vrij recente single “Pokémon” veranderde de dansvloer in een stuiterend feestje, terwijl het nummer eigenlijk los van de soundtrack van het Nederlandse New Kids zou kunnen komen. Grappig detail: Ninja zag onlangs New Kids:Turbo op de tourbus en vond de gelijkenissen ook treffend. Live in beweging viel vooral op dat Die Antwoord vooral werkte wanneer we het zweet konden ruiken dat in de zaal hing. Het was een act die nog steeds die zweem van satire had en voelde als een afzetting tegen de gangstercultuur die in hiphop hangt door alle clichés te vieren. In een concertzaal was het dan ook makkelijk om alles wat Watkin Tudor Jones en Anri du Toit van beschuldigd worden te negeren, op het podium draaide het om hun alter-ego’s Ninja en ¥o-Landi.

Even leek de motor te sputteren met een a capella-interlude dat de vaart er wat uithaalde en een “Fish Paste” die veel te licht op de maag lag. Ook de keuze om een nummer als “Rich Bitch” in de kast te laten en te opteren voor een cover van “I Wanna be a Hippy” van Technohead was een bedenkelijke. Enkelingen haalden de gabber in zichzelf naar boven, wij persoonlijk vervloekten ¥o-Landi en Ninja nog net niet voor het openrijten van onnodige wonden. Dat een verschrikkelijke cover van een verschrikkelijk nummer echter nog geen sfeerspons hoeft te zijn, bewezen de Zuid-Afrikanen met hun finale die aanvoelde als een infuus van hits die intraveneus werd toegediend met een cocktail van Monster Energy en Ketamine. De shit kwam binnen.

“Pitbull Terrier” werd met zo een schuimbekkende portie venijn de zaal in geblaft dat we de temperatuur in Vorst voelden stijgen. De moshpit begon groter te worden, de vloer begon te kolken, het was tijd om apocalyptisch los te gaan en de duivels te ontbinden. “Baby’s on Fire” en “I Fink u Freeky” zetten de boel helemaal op stelten, vooral in die intense brug van laatstgenoemde waar Ninja’s rap uitmondde in een luidkeels ‘Jump motherfucker, jump motherfucker, jump!’. Ninja gebood en een kolkend Vorst reageerde. De middelvingers gingen ostentatief de lucht in tijdens “Happy Go Sucky Fucky” en er werd nog even keihard gegaan op de fusie tussen trance en dubstep die nog steeds “Never Le Nkemise 2″ het beoogde effect gaf. Op dit punt konden we de kleren van een substantieel deel van de concertzaal al uitwringen, maar uiteraard zat er nog één bis in de pijplijn om triomfantelijk mee af te sluiten. Het nummer waar het ooit mee begon voor de meeste fans was dan ook de voorspelbare afsluiter die onnodig werd opgehypet door dochter Sixteen Jones. Na al die jaren blijft “Enter the Ninja” dan ook een herkenbare troefkaart voor de band, die het dansbare en de hiphop met elkaar vermengt. ¥o-Landi kirde nog een laatste keer met haar kinderstemmetje, Ninja zette een knullige crowdsurf in en nam afscheid door de voorste rijen op een blik op zijn achterwerk te gunnen. Vetzakkerij van de amusante soort noemen we zoiets.

Dat de controverses de populariteit van Die Antwoord een stevige tik hebben gegeven, staat als een paal boven water, maar live staat de fundering gelukkig nog steeds solide genoeg om voor een vettig feestje te zorgen. Het trio staat dan ook nog steeds garant voor een geluid dat de subtiliteit en vettigheid heeft van oliebollen waar cocaïne over is gepoederd. Het is een bizarre combinatie van smaken, maar soms smaakt het te lekker om te negeren.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!