De Staat & Shht @ Trix: Laaglandse gekte

Twee dolle vijftallen uit de Lage Landen mochten gisteren een uitverkochte Trix verblijden met hun komst. Al enkele weken zijn De Staat en Shht op tour door Europa. Ergens op het einde van de set zou de frontman van De Staat vragen of de mannen van Shht in de zaal staan. Bleek van niet, ach, ze hebben ze al zeker een twaalftal keer aan het werk gezien. De sfeer tussen beide bands lijkt aldus goed te zitten en dat is op zich niet zo moeilijk als er van iedereen een hoek af is.

Shht

Gisteren was het de laatste keer zijn dat Shht als voorprogramma voor de Staat speelde, alvorens een pauze te nemen tot en met de releaseshows van hun tweede album in februari volgend jaar. De formatie van Shht is al een tijdje anders. Michiel is er even tussenuit en ‘de tijd zal uitwijzen voor hoe lang’. Hij wordt als frontman vervangen door James. James, met ‘s bands naam op zijn achterhoofd geschoren, wordt dan weer op zijn beurt vervangen door een andere James.

Al deze wissels terzijde klonk Shht nog even doldwaas en chaotisch als anders. “Don’t Care” was meteen een binnenkopper. Een nieuw, iets rustiger lied, werd ons opgedragen als liefdesliedje en “Profit” werd opgedragen aan zij die graag leven (zoek zelf maar de dieperliggende betekenis hierachter). James mag dan misschien iets minder gestoord zijn dan Michiel, hij deed het goed als frontman. Vriendelijk groette hij de eerste rij persoonlijk bij het opkomen, al koebellend liep hij doorheen de zaal en bij het laatste nummer “Talk About” kroop hij de boxen op. Shht mag beginnen aan zijn winterstop en hopelijk zien we Michiel volgend jaar terug.

De Staat

Toch was het meeste volk er voor De Staat. De Nederlandse rockband stond deze zomer nog als headliner op Lowlands en deed gisteren in het kader van een Europese tour ons land aan. Stilaan is duidelijk dat we ook in België in grote getale voor deze aanstekelijk Hollanders aan het vallen zijn. Terwijl ze vorig jaar nog in de Trix Club stonden, vullen ze nu de volledige grote zaal. Bubble Gum is sinds begin dit jaar uit, en het optreden zat vol met hun typische desoriënterende, dwingende, eclectische geluid.

In doemend rood kwamen ze op en serveerden ons meteen “Me Time”; de toon was meteen gezet. Strak in het pak orkestreerde frontman Torre Florim de band en het publiek. De Staat bracht marcheermuziek om op te swingen en te springen. De aanstekelijke gitaar- en synthdeuntjes zoals “Peptalk” werden meegescandeerd. De volksmenner in Florim leidde alles in goede banen, zelfs de lichten had hij onder controle tijdens “Baby” en bewogen mee op zijn signaal. Hierna volgde een rondje de band voorstellen. Gitarist Vedran Micetic bleef eerder op de achtergrond, Jop van Summeren bezorgde ons de basliijnen die onze heupen triggerden terwijl Rocco Hueting meezong, gitaar of keyboard speelde. Tim van Delft bleek een meer dan uitstekende drummer, en met zo’n kapsel en fills, is een vergelijking met Animal van de Muppets nooit ver weg.

Tijdens “Pickachu” gingen Florim en Hueting recht tegenover elkaar staan. Als robots dansten ze er op los, met moves die de gemiddelde technoraver jaloers maakt. Na dit rituele duet volgde een handdruk zoals enkel wereldleiders geven voor een horde pers. Het was duidelijk dat ook De Staat niet moet onderdoen aan absurditeit. Na ‘Die stomme kutgtaar!’, terwijl een roadie vlug de kapotte gitaar van Florim trachtte te maken, volgde dan maar weer een voorstellingsrondje. Wanneer de gitaar gemaakt was, bracht “Mona Lisa” voor het eerst de swingende Trix aan het springen. Zo het cliché het wil, werd er ons gevraagd of we er klaar voor waren. ‘Get the party started ‘,“Fake it Till You Make It.”

Asjemenou zeg, wat speelt deze band strak. Na een overweldigende drumsolo weerklonken de eerste tonen van “Witch Docter”. Het publiek wist wat te doen, en hoewel Florim op podium bleef, veranderde de Trix in een kolkende heksenketel. Wanneer het duivelse brouwsel klaar was, verlieten de heren uit Nijmegen het podium. Meer wilden we, méér! De obligate bisronde werd ingezet met “Devils Blood.” “Help Yourself” deed ons stevig headbangen en meebrullen. “KITTY KITTY” nam ons een laatste keer mee in de knotsgekke wereld van de Staat en dooreengeschud konden we naar huis.